Γράφει: Ο Λεωνίδας θ. Πουλιόπουλος
Στην διοίκηση επιχειρήσεων λέγεται ότι, καλύτερα είναι να πάρεις μια λάθος ή κακή απόφαση παρά να μην πάρεις καμία απόφαση.
Ο λόγος όπως καταλαβαίνετε γίνεται για το Μακεδονικό ζήτημα και την διένεξη που έχουμε με τους κατά τα άλλα συμπαθέστατους Σκοπιανούς γείτονές μας.
Ξεσκαρτάροντας λοιπόν το αρχείο μου βρήκα έναν ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ του 1993 τον οποίο κράτησα και όπως αποδείχθηκε ήταν ένα θησαυρός γνώσεων, αφού αναφέρονταν μεταξύ άλλων και στο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ζήτημα και την Ονομασία των βορείων γειτόνων μας. Ήταν ένα μακροσκελέστατο άρθρο που γράφτηκε με την επιμέλεια του εξαιρετικού ερευνητή και ιστοριοδίφη φιλόλογου Σαράντη Καργάκου.
Το εάν η κακή αυτή συμφωνία των Πρεσπών αποδειχθεί επιβλαβής για τα δικά μας συμφέροντα θα το δείξει ο χρόνος. Όπως ο χρόνος έδειξε ότι στην απόφαση του Τίτο να ονομάσει την νότια Γιουγκοσλαβία ‘’ Μακεδονία ‘’ και διαχρονικά οι πολιτικοί μας, κατ’ απαίτηση πάντοτε των συμμάχων και φίλων μας, δεν πήραν καμία πρωτοβουλία, ήταν εις βάρος μας, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά την ρήση ότι: ‘’Μια λαθεμένη απόφαση είναι καλύτερη από μια ΜΗ απόφαση’’. Εάν τότε αντιδρούσαμε έστω και λαθεμένα θα αφαιρούσαμε τουλάχιστον το επιχείρημα των νυν κυβερνόντων ότι, οι άλλοι τόσα χρόνια δεν έκαναν τίποτε και είχαμε τα γνωστά αποτελέσματα. Πέραν αυτού οι σύμμαχοί μας και η κοινή γνώμη θα ήταν ενημερωμένοι για κάποια πράγματα και η σκοπιανή προπαγάνδα δεν θα ήταν τόσο εύπεπτη.
Σίγουρα η συμφωνία των Πρεσπών έχει κάποιες αλλαγές, οι οποίες αμβλύνουν την προπαγάνδα των σκοπιανών και αποδομούν κάποια στερεότυπα με τα οποία μεγάλωσαν οι σλαβόφωνοι γείτονες μας, από την άλλη όμως δημιουργούν τετελεσμένα για μας τους Έλληνες Μακεδόνες, που εδώ και δεκαετίες, (οι περισσότεροι πλην ‘’Λακεδαιμονίων’’), δεν γνωρίζαμε σχεδόν τίποτε (μέχρι την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας) για την σκοπιανή προπαγάνδα, που μεγαλουργούσε τόσο στο εσωτερικό της Π.Γ.Δ.Μ. όσο και στο εξωτερικό.
Ας δούμε λοιπόν κάποια ιστορικής σημασίας γεγονότα που αναφέρονται στο προαναφερθέν περιοδικό που επιμελήθηκε ο κ. Καργάκος:
Στο εισαγωγικό σημείωμα του περιοδικού, ‘’Αναγέννηση μέσα από την κρίση ’’ με υπογραφή Γιάννη Μαρίνου μεταξύ άλλων αναφέρεται: <<….Θα διαπιστώσουν ότι η ανθρώπινη ιστορία γενικά και ειδικά των Ελλήνων χαρακτηρίζεται από μια διαδοχική σειρά κρίσεων και έτσι εύκολα προκύπτει το συμπέρασμα ότι μέσα από τις κρίσεις ξεπηδά η αέναη πρόοδος της ανθρωπότητας για να οδηγηθούμε έτσι στο αναπάντεχα ίσως αισιόδοξο συμπέρασμα, ότι κάθε κρίση, άρα και η σημερινή, εγκυμονεί ένα καλύτερο αύριο…>>…. << Μολονότι είναι διάσημη η ρήση ότι ‘’η ιστορία διδάσκει ότι τίποτα δεν διδασκόμαστε από την ιστορία’’ εμείς πιστεύουμε ότι πάντα κάποιοι επηρεάζονται από τα διδάγματά της και οι εξυπνότεροι τα εκμεταλλεύονται για να τα αξιοποιήσουν υπέρ αυτών και σε βάρος εκείνων, οι οποίοι προτιμούν να εθελοτυφλούν…>>.(Οικονομικός Ταχυδρόμος 3/6/ 1993).
Μήπως εμείς τόσα χρόνια εθελοτυφλούσαμε και κάποιοι άλλοι εποφθαλμιούσαν και φθάσαμε στα σημερινά αδιέξοδα;;;
Ο Γόρδιος δεσμός των Σκοπίων :
Έτσι είναι ο τίτλος στο ένθετο του Οικονομικού Ταχυδρόμου (3-6-1993) που επιμελείται ο κ. Καργάκος με υπότιτλο ο τιτοϊκός μεγαλοϊδεατισμός όπου αναφέρονται τα εξής:
<< Για την νεκρανάσταση του ‘’Μακεδονικού’’ δούλεψαν πολλοί, νομίζοντας ότι δουλεύουν για τον εαυτό τους, μόνο το ΚΚΕ, δεν ήξερε για ποιον δούλευε. Όλοι όμως τελικά εργάσθηκαν για τον Τίτο. Ο πολυδιαφημισμένος στρατάρχης, που το πραγματικό του όνομα ήταν Ιωσήφ Μπρότς ( Το όνομα ΤΙΤΟ είναι αρτικολεξικό μιας κροατικής τρομοκρατικής οργάνωσης ) δεν ξεκίνησε την σταδιοδρομία του ως επαναστάτης αλλά ως κοινός κακοποιός. Ως το 1937 ακολουθούσε στο ‘’Μακεδονικό’’ τη γραμμή της αυτονομίας που είχαν επιβάλει το Β.Κ.Ο. και η Κομμιτέρν. Όμως ο ευφυής Τίτο επηρεασμένος από τις ιδέες του Σίμα Μάρκοβιτς, στη διάρκεια του ‘’παρτιζάνικου’’ βίου του υποστήριξε ότι το λεγόμενο ‘’μακεδονικό’’ δεν είναι ζήτημα ‘’Μακεδόνων’’ αλλά εσωτερικό ζήτημα της Γιουγκοσλαβίας. Ο Τίτο ήξερε πως η συνεργαζόμενη με τους Γερμανούς Βουλγαρία δεν μπορούσε να αντιδράσει στα σχέδια του και όσο αφορά τους Έλληνες κομμουνιστές πρώτον δεν τους υπολόγιζε και δεύτερον σκέφθηκε να τους χρησιμοποιήσει ως όργανά του. Αρκετοί μάλιστα – όχι μόνο σλαβόφωνοι – ήσαν πράκτορές του.
>> Το σχέδιο του Τίτο ήταν απλό: Η Μακεδονία ξαναβαπτίζεται. Η νότια Σερβία ονομάζεται ‘’Μακεδονία του Βαρδάρη’’(Αξιού). Η βουλγαρική σε ‘’Μακεδονία του Πιρίν ‘’ και η Ελληνική σε ‘’Μακεδονία του Αιγαίου’’. Στόχος του Τίτο ήταν να ενώσει τις τρεις αυτές ‘’Μακεδονίες’’ σ’ ένα αυτόνομο κράτος που θα το ενσωμάτωνε στο ομόσπονδο κράτος της Γιουγκοσλαβίας. Ως είδος ‘’Φράξια’’ μέσα στα πλαίσια του ΕΑΜ δημιουργείται τον Σεπτέμβριο του 1943 το ΣΝΟΦ, που αποτελείται από τα αρχικά του ‘’Σλαβιάνο Μακεντόνσκυ Νάροντ Οσβομποδίτελεν Φροντ’’( Σλαβικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο). Υποτίθεται ότι το ΣΝΟΦ ήταν το σλαβόφωνο τμήμα του ΕΑΜ, όμως εξαρχής ήταν όργανο πρακτόρων του Τίτο, με καθαρά ανθελληνικό προσανατολισμό. Άλλωστε ο στενός συνεργάτης του Τίτο Βουκμάνοβιτς-Τέμπο σε ομιλία του προς τα στελέχη του ΣΝΟΦ στην Φουστάνη της Αλμωπίας το Δεκέμβριο του 1943 ήταν απροκάλυπτα ειλικρινής: ‘’ Ο λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου δεν μπορεί να βρει τη δικαίωση του παρά μόνο στα πλαίσια της Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατία’’.
Το Μάρτιο του 1944 ένα από τα ηγετικά στελέχη του ΣΝΟΦ ο Ναούμ Πέιος ύψωσε τη σημαία του ‘’Μακεδονικού Κράτους’’ εντός του Ελληνικού εδάφους. Απειλήθηκαν συγκρούσεις με άλλα τμήματα του ΕΛΛΑΣ και το ζήτημα διευθετήθηκε σε ‘’συνέδριο συμφιλιώσεως’’ στη Χαλάρα στις 2 Αυγούστου. Τα ένοπλα τμήματα του ΣΝΟΦ αναγνωρίστηκαν σαν ανεξάρτητα στρατιωτικά τμήματα, το ΣΝΟΦ σαν ανεξάρτητη πολιτική οργάνωση και αντιπρόσωπός του συμμετείχε στις οργανώσεις του ΕΑΜ Εδέσσης, Φλώρινας και Καστοριάς. Έξι μέρες αργότερα (8 Αυγούστου 1944) αντιπρόσωποι του Γιουγκοσλαβικού και Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος συναντήθηκαν στο Μοναστήρι και αποφάσισαν την ανακήρυξη της ‘’Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας’’ σε ομόσπονδο κράτος μέσα στα πλαίσια της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας. Έτσι γεννήθηκε το ‘’μακεδονικό κράτος’’. Το ΚΚΕ αγνοήθηκε, όπως αγνοήθηκαν και κάποια δειλά διαβήματα του προς τον Τίτο να σταματήσει η διασπαστική κίνηση του ΣΝΟΦ μέσα στις τάξεις του ΕΛΑΣ.
>> Πραγματικά ο δάσκαλος Παύλος Ρακούβαλης από την Έδεσσα παρέσυρε 650 νέους από διάφορα χωριά και σχημάτισε στην περιοχή του Καϊμακτσαλάν 4 λόχους που εντάχθηκαν επιτηδείως στον ΣΝΟΦ, το οποίο αποθρασύνεται και απαιτεί από την 9η Μεραρχία του ΕΛΑΣ, μεταξύ άλλων, ‘’να αναγνωρισθεί ότι τα ιστορικά ιδανικά του Μακεδονικού λαού και τα απαράβατα συμφέροντά του είναι να ζήσει ολόκληρος ο Μακεδονικός λαός ελεύθερος και ενωμένος’’. Ύστερα από την προκλητική αυτή συμπεριφορά τμήματα του ΕΛΑΣ, διευθυνόμενα από μόνιμους αξιωματικούς, διέλυσαν ή αιχμαλώτισαν τις ομάδες του ΣΝΟΦ, που μερικές σώθηκαν ύστερα από παρέμβαση του πολιτικού επιτρόπου της 9ης Μεραρχίας Ρένου Μιχαλέα και του εκπροσώπου στην ΠΕΕΑ(‘’Κυβέρνηση Βουνού’’) Κεραμιτσήεφ. Τα διαλυμένα τμήματα του ΣΝΟΦ ανασυγκροτήθηκαν στο Μοναστήρι και οργανώθηκαν κατά τα πρότυπα των τιτοϊκών μονάδων. Ονομάσθηκαν ‘’Μακεδονικά τάγματα’’. Την ημέρα της ορκωμοσίας ο στρατηγός Τέμπο τους έθεσε τον ακόλουθο αντικειμενικό στόχο: ‘’ Όταν έρθει η ώρα θα κατεβείτε στην Ελλάδα και με τη βοήθεια των δικών μας θα απελευθερώσετε την Μακεδονία του Αιγαίου από τους Έλληνες, για να την ενώσετε με τη Μακεδονία του Βαρδάρη’’……
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Ο Λεωνίδας θ. Πουλιόπουλος είναι Οικονομολόγος, Επίκουρος Καθηγητής, Προϊστάμενος του Ερευνητικού Τομέα Τεχνολογίας Γούνας και δέρματος του Κέντρου Τεχνολογικής Έρευνας (ΚΤΕ) Δυτικής Μακεδονίας, με σημαντικό συγγραφικό έργο και αρθρογραφία σχετικά με τον κλάδο της Γούνας και όχι μόνο.
ΦΩΤΟ:
