14/11/2010: Αυτή ήταν είναι και θα είναι μια από τις πιο σημαντικές ημέρες της ζωής μου.
Βρίσκομαι στην Καστοριά και επίσημα ανοίγω τις πόρτες του «ΒΥΣΣΙΝΟΚΗΠΟΥ του μικρού ξενώνα εξοχής», για να υποδεχτώ ανθρώπους που μαζί για πέντε χρόνια, μοιραστήκαμε χαμόγελα, σκέψεις, όνειρα, γιορτές, τραγούδια, σιωπές, χιόνια, φως, κουτσομπολιά, θέατρο, αγκαλιές, γεύσεις, εξομολογήσεις, φιλίες.
Ακούσαμε μαζί τα αηδόνια το ξημέρωμα, τον αέρα να περνά μέσα από τα σύννεφα, την θέα της λίμνης να αλλάζει κάθε λεπτό, το φεγγάρι να φωτίζει το βλέμμα μας, την βροχή να ευωδιάζει την ψυχή μας.
Μοιραστήκαμε μαρμελάδες τζίντζερ, πορτοκάλι, μήλο, βατόμουρο, ροδάκινο, βερύκοκο, φάγαμε πίτες πρωινές με τυρί και Κολοκυθόσπορο, με κασέρι και φύλλο κανταΐφι, αυγό φέτες με μέλι, αυγά τηγανητά μέσα σε χωριάτικο ψωμί, ντομάτες, αγγουράκια και ρόκα και μελιτζάνες από τον κήπο.
Ακούσαμε την Μαρία Κάλας να τραγουδά μετά από την Φλέρυ Νταντονάκη και κλασική μουσική πριν από την Βέμπο- πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα- την άρια του Ναδίρ απο τους αλιείς μαργαριταριών του Μπιζέ, τραγούδια του εξήντα ανακατεμένα με μπιτ και ενδιάμεσα ο Χατζηδάκις να μας ταξιδεύει στον ελληνικό κινηματογράφο και μουσικά κομμάτια από ταινίες και τζαζ και σουίνγκ και βαλς και ρεμπέτικα και τα ελαφρά του εβδομήντα και του ογδόντα τα ντίσκο.
Υπήρχαν και οι σιωπές όμως, αυτές οι μεγάλες σιωπές που άνθρωποι καθισμένοι στην βεράντα άλλωτε με μια κουβέρτα στα πόδια τον χειμώνα ή ξυπόλυτοι το καλοκαίρι και πολλές φορές ξαπλωμένοι στο χορτάρι άκουγαν τα αστέρια, τον ήλιο, την ηρεμία του Βυσσινοκόκηπου και στέκονταν εκεί ευτυχισμένοι.
Το ξέρω. Το είδα πολλές φορές και ένοιωσα την ευτυχία τους, ένοιωσα την χαρά τους.
Οκτώ χρόνια μετά είμαι γεμάτος από Βυσσινόκηπο και Καστοριά ακόμη και αν δεν ζω εκεί.
Οκτώ χρόνια μετά ξέρω πως καλά έκανα και δημιούργησα εκεί τον μικρό δικό μου παράδεισο.
Οκτώ χρόνια μετά είμαι ευτυχισμένος για όλες τις επιλογές της ζωής μου.
Άλλωστε ποιος μπορεί να αρνηθεί την αγάπη και να ζήσει μόνος στον Παράδεισο,
Εγώ πάντως όχι.
Ο Βυσσινόκηπος όμως μου θα κυλάει πάντα στις φλέβες μου, στα όνειρα μου και θα είναι ένα από τα ομορφότερα δημιουργήματά μου.
Μέσα σε αυτή την ανάμνηση θα υπάρχουν πάντα η Νενη μου, ο Νικολάκης- Μανικάκης, ο Νίκος μου, η Δήμητρα Τούφα, η Κική, η Άννα, η Ζέττα, η Σάσα, η Μαρία Σέκιου, η Γιωργία Τούφα, η Ναττάσα Μωβ, ο Γιάννης Ηλιάδης, η Νίκη Μπάι , η Μαίρη Σενή, ο Νικόλας Δανιηλάκης , ο Γιώργος Τζανακόπουλος, η Στέλλα Καλαμπούκα, η Χρυσούλα Πατρώνου, ο Γιάννη, η Δάφνη, ο Στέλιος, ο Παναγιώτης Μπαϊρακτάρης, ο Αλέξης Λαουμτζής, η Άρτεμης, η Ζένια, ο Κυριάκος, η Σοφία ο Φίλιππος Δόλλας, η Σεβαστή και δεκάδες άλλοι άνθρωποι που γέμισαν και ομόρφυναν την ζωή του βυσσινόκηπου και την δική μου!
