Ήταν κάποτε ένα σχολείο. Παλιό αλλά αγαπημένο. Λιτό αλλά περήφανο. Μικρό αλλά και τόσο μεγάλο. Γέμιζε κάθε ημέρα με φωνές παιδικές, με αγωνίες και ελπίδα, καυγάδες αλλά και φιλιώματα.
Περνούσαν οι μέρες του και ο χρόνος γινόταν όλο και πιο σκληρός μαζί του μέχρι που μια ημέρα έσβησε! Πάνε και οι φωνές, πάνε και οι ζεστές καρδούλες που χτυπούσαν δυνατά, φωλιάζοντας σε κάθε τους χτύπο και ένα όνειρο. Έμεινε μόνο του το σχολείο να θυμίζει μια άλλη εποχή, αποτυπώνοντας τους ψιθύρους της ζωής του στον γλυκό άνεμο που έφευγε μακριά.
Μέχρι που ήρθε η μέρα και το σχολείο αυτό ξαναντύθηκε τα όμορφά του ρούχα αποζητώντας λίγη από την παλιά του ζωντάνια. Γρήγορα βρέθηκαν και άνθρωποι, οι παλιοί του μαθητές, να το γεμίσουν ξανά, να του δώσουν πνοή και μαζί με αυτή μια λαχτάρα για ζωή. Μια ζωή καλύτερη.
Μέσα σε αυτό το σχολείο φιλοξενήθηκε πριν λίγες ημέρες η ιστορία του Μένιου και του Λευτέρη, ύστερα από την ευγενική πρόσκληση του Πολιτιστικού Συλλόγου Πολυκάρπης Καστοριάς, «Δημιουργία», του συλλόγου του χωριού μου. Είχα πολλά χρόνια να ανέβω και πάλι τα σκαλιά του και δίχως να το περιμένω κάθε μου βήμα άνοιγε και μια παλιά, σχολική μνήμη.
Ποτέ δεν είχα φανταστεί πως θα γύριζα και πάλι στην τάξη μου, μεγάλη πια, να διηγηθώ μαζί με τους καινούριους μου φίλους, την Γεωργία Τούφα, τον Βασίλη Τσιόλα και την Χαριτίνη Αναστασιάδου, ένα παραμύθι, που δεν είναι παραμύθι αλλά βίωμα κανονικό, όπως το έζησα και μου χαρίστηκε από ανθρώπους ξεχωριστούς και μαγικούς για την μοναδικότητά τους.
Έτοιμοι και οι παλιοί συμμαθητές να ακούσουν την ιστορία καθώς προσπαθούσα να αναγνωρίσω τα παιδικά πρόσωπα που ήξερα και αγάπησα ανάμεσα στα παιδικά πρόσωπα που είχα πια μπροστά στα μάτια μου.
Εκεί και ο Σύλλογος Γονέων του Δημοτικού Σχολείου Πολυκάρπης να πλαισιώσει όμορφα και γλυκά τη δική μου προσπάθεια με μια δική τους διαφορετική αλλά και τόσο ίδια ενέργεια: τη νοηματοδότηση των σχολικών χρόνων των παιδιών τους με όραμα και δημιουργικότητα.
Οι ερωτήσεις του Θανάση Παπαβασιλείου επιλεγμένες με ευφυία ξεχωριστή και διατυπωμένες με δίψα και όρεξη, κι ας έλεγε ότι ήρθε απροετοίμαστος. Το βλέμμα της Ελένης Παπαβασιλείου από την απέναντι πλευρά της αίθουσας γεμάτο ζεστασιά αλλά και σπίθα για νέες αναζητήσεις και ‘ανοίγματα’ στην πολιτιστική ζωή του χωριού.
Και κάπου εκεί να και τα βλέμματα των παλιών μου δασκάλων, που τόσο χάρηκα που συναντήθηκαν και πάλι οι ματιές μας. Μετά τους γονείς μου εκείνοι είναι που με το καθρέφτισμά τους βαθαίνουν ακόμη περισσότερο το νόημα της δικής μου ζωής.
Και άλλοι άνθρωποι, πιο μεγάλοι, που οι δρόμοι μας, νόμιζα, μέχρι τώρα, δεν είχαν συναντηθεί ποτέ, αλλά που η παρουσία τους εκείνη την ημέρα μου ξαναθύμισε πως μικρές, στιγμιαίες συναντήσεις αφήνουν αποτύπωμα χρόνων!
Σας ευχαριστώ πολύ όλους για την υπέροχη ημέρα που μου χαρίσατε και σας εύχομαι να συνεχίσετε να δίνετε ζωντάνια στο μέρος που φιλοξένησε τα παιδικά μου όνειρα!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΟΛΚΑ («Πώς έλυσα το μεγάλο μυστήριο του Λευτέρη» – εκδόσεις ΚΟΜΝΗΝΟΣ).
