Όπως οι ήρωες των μυθιστορημάτων του καθηγητή της Σημειολογίας Ουμπέρτο Έκο οδηγούνται μέσω της ανεύρεσης Συμβόλων και Σημείων στο σπάσιμο του Κώδικα και στην αποκάλυψη του μεγάλου μηνύματος που είναι κρυμμένο στα βιβλία του, έτσι κι ο συμπολίτης μας Νίκος Ρίζος με την ίδια μεθοδολογία εργάστηκε για να γράψει το βιβλίο «Η τέχνη της γούνας (του πέλους) από τον μυκηναϊκό πολιτισμό μέχρι σήμερα».
Ο άθλος σε αυτό το νέο σύγγραμμα είναι, ότι από το 1960 που η Σημειωτική Επιστήμη αυτονομήθηκε ως κλάδος, οι μέχρι τώρα δημοσιεύσεις διαφόρων συγγραφέων στηρίζονταν στη μυθοπλαστική δημιουργία κωδίκων και στη φανταστική πλοκή ηρώων, τώρα σε αυτό το βιβλίο για πρώτη φορά εφαρμόζεται αυτή η μέθοδος, στην εύρεση, αποκωδικοποίηση και ερμηνεία πραγματικών Σημείων και όχι φανταστικών.
Όπως αναφέρει στο ΦΟΥΙΤ ο συγγραφέας, «Η εφαρμογή της μεθόδου της Σημειολογίας οδηγεί στο σπάσιμο των κωδικών των μύθων της Ελληνικής Μυθολογίας και στην αποκάλυψη του μεγάλου κρυμμένου μυστικού του Βασιλείου της Ορεστίδος. Πολύ πριν το αρχαίο ελληνικό πνεύμα φωτίσει τους λαούς της οικουμένης, οι πρώτοι που σκόρπισαν και διέλυσαν το σκοτάδι του φόβου και των πολέμων στον πλανήτη ήταν οι Έλληνες γουναράδες».
Η λέξη Πέλος σημαίνει το τριχωτό μέρος του δέρματος. Αν ανατρέξουμε σε όλες μα όλες τις γλώσσες, θα δούμε ότι όλες έχουν ενσωματώσει την ελληνική λέξη Πέλος που την μετάφεραν οι Έλληνες γουναράδες της Ορεστίδος. Από τα πέρατα της Ανατολής, Κολχική, Ταυρική, Διοσκουρία, μέχρι το όρια της Δ. Ευρώπης, όλοι οι λαοί έχουν ενσωματώσει την λέξη πέλος στις γλώσσες τους. Στα λατινικά = Pilus, στα ιταλικά = Pelle & pellicia, , στα Αγγλικά pile, στα Γαλλικά Empiler, στα γερμανικά Pelz, στα ισπανικά Pielies, στα καταλωνικά Pells, πορτογαλικά Pelo, στις σκανδιναβικές γλώσσες Pels.
Χάρη στην αποκωδικοποίηση των κωδικών των δύο μύθων, της Αργοναυτικής Εκστρατείας και της Ιφιγένειας εν Ταύροις, μας αποκαλύπτονται οι δύο εμπορικοί δρόμοι της γούνας, ο θαλάσσιος και ο χερσαίος. Οι δύο αυτοί δρόμοι ξεκινούσαν από την αρχαία Ορεστίδα και κατέληγαν στην Ταυρίδα και την Κολχίδα αντίστοιχα. Γιατί όμως άλλαξε ο θαλάσσιος εμπορικός δρόμος της Αργοναυτικής οδού; Όπως μας εξηγεί ο Νίκος Ρίζος, αυτό συσχετίζεται με τον πρώτο μύθο, της Ιφιγένειας εν Αυλίδι, δηλαδή με τον Τρωικό πόλεμο. Οι Τρώες αποκτώντας στρατιωτική ισχύ απέκτησαν τον έλεγχο των στενών των Δαρδανελίων, με αποτέλεσμα να παρακωλύουν την ελεύθερη ναυσιπλοΐα των ελληνικών εμπορικών πλοίων. Αυτός ήταν ο λόγος του Τρωικού Πολέμου, με τον κωδικό «Ωραία Ελένη». Οι ιστορικές αποδείξεις αυτής της αιτίας αναφέρονται αναλυτικά στο βιβλίο του.
Ο κ. Ρίζος μας αναφέρει: «Η αποκωδικοποίηση των μύθων μας δίνει μια άλλη διάσταση για τον ρόλο της Ελληνικής Μυθολογίας. Φωτίζει ταυτόχρονα το μεγάλο ελληνικό, ιστορικό και πολιτιστικό βάθος της περιοχής μας. Αυτό το πολιτιστικό και ιστορικό βάθος της Ορεστίδος οφείλεται στην Τέχνη της Γούνας».
Ορεστίδα και Αργολίδα: Οι δύο πυλώνες του Μυκηναϊκού πολιτισμού
Μπορεί ο Νίκος Ρίζος να μην ανακάλυψε τη χαμένη Ατλαντίδα, είναι όμως βέβαιο ότι ανακάλυψε τη χαμένη Ορεστίδα.
«Το βασίλειο της Ορεστίδος είναι ένας από τους δύο πυλώνες του Μυκηναϊκού πολιτισμού. Ο ένας είναι η Ορεστίδα και ο άλλος είναι η Αργολίδα. Είναι οι δύο πόλεις που φέρουν τον ίδιο οίκο, βασιλικό οίκο (των Ατρειδών) απ’ όπου προέρχεται ο Κάστορας (η Καστοριά) και ο ανιψιός του ο Ορέστης (Άργος Ορεστικό).
Μόνο τυχαίο λοιπόν δεν είναι ότι και οι δύο πόλεις έχουν το ίδιο όνομα: Άργος. Επάνω σ’ αυτούς τους δύο πυλώνες δομήθηκε ο ελληνικός πολιτισμός που γέννησε τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Καμία άλλη περιοχή, όχι των Βαλκανίων, αλλά ούτε και της Ελλάδας, με εξαίρεση την Αθήνα, δεν έχει το ιστορικό και πολιτιστικό βάθος που έχει η περιοχή της Ορεστίδος.
Το Άργος των Μυκηνών αποτελούσε την πολιτική και στρατιωτική έδρα της τότε Ελλάδος, ενώ το Άργος Ορεστικό αποτελούσε την έδρα (τηρουμένων των αναλογιών με τη σημερινή οργάνωση των κρατών) του υπουργείου εμπορίου, οικονομικών, εξωτερικών και της Τράπεζας της Ελλάδος!». Όπως σημειώνει ο συγγραφέας, αυτό αποδεικνύεται από τα δύο δώρα που έδωσε ο Δίας στον Βασιλικό Οίκο των Ατρειδών. Το πρώτο δώρο ήταν το Ηφαιστότευκτο Δόρυ που κατασκεύασε ο Ήφαιστος και το δεύτερο δώρο ήταν το Χρυσόμαλλο Δέρας. Το Δόρυ συμβολίζει την πολιτική και στρατιωτική εξουσία που βρίσκεται στο Άργος των Μυκηνών ενώ το Χρυσόμαλλο Δέρας συμβολίζει την οικονομική εξουσία που βρίσκεται στο Βασίλειο της Ορεστίδος».
«Κακώς, κάκιστα την αποκαλούμε τέχνη της γούνας, ενώ πρέπει να αποκαλείται Τέχνη του Πέλους»
Η έρευνα του συγγραφέα και η ερμηνεία των Σημείων δεν σταματά στις Λέξεις, αλλά συνεχίζεται και στις Εικόνες. Από τον Μεσαίωνα και μετά συμπεριέλαβε τις βυζαντινές και μεταβυζαντινές αγιογραφίες των εκκλησιών της Καστοριάς, καθώς επίσης και τους σύγχρονους θρύλους και παραδόσεις της περιοχής μας, που αποτυπώνουν μια αδιάσπαστη χωροχρονική αλυσίδα που ξεκινάει από τους Πελασγούς και φθάνει μέχρι το σήμερα.
«Οι αγιογραφικές ερμηνείες των εικόνων του Αγίου Ιακώβου του Πέρση, του Προφήτη Ηλία, των Αγίων Αικατερίνης και Ειρήνης, ο Θρύλος του Άρρωστου Νερού της λίμνης της Ορεστίδος, καθώς και η παράδοση της Λιτανείας της εικόνας της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο από τη Μητρόπολη στη Μαυριώτισσα συσχετίζονται άμεσα με την πανάρχαια ζωή αυτού του τόπου. Το βασίλειο της Ορεστίδος έχει συνεχή βιολογική και πολιτιστική ζωή εδώ και 7.500 χρόνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ελληνικότητα της Μακεδονίας».
Μέσω του βιβλίου «Η τέχνη της γούνας (του πέλους) από τον μυκηναϊκό πολιτισμό μέχρι σήμερα» του Νίκου Ρίζου, αναδεικνύεται η Πολιτιστική Κληρονομιά της περιοχής. Ανοίγει ο δρόμος για την ένταξη της πόλης της Καστοριάς στις Πόλεις της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, τόσο για την τουριστική αναβάθμιση της Δυτικής Μακεδονίας, όσο και για την οικονομική ανάπτυξη της γούνας, την οποία όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας, «Κακώς, κάκιστα την αποκαλούμε τέχνη της γούνας, ενώ πρέπει να αποκαλείται Τέχνη του Πέλους».
Σκοπός της γραφής του βιβλίου δεν ήταν μόνο η καταγραφή της ιστορίας της γουνοποιίας αλλά, «Η προστασία, η ανάδειξη και η προώθηση της πολιτιστικής κληρονομιάς της περιοχής. Της μοναδικής περιφέρειας της χώρας μας που δε βρέχεται από θάλασσα αλλά έχει να αναδείξει τον πολιτιστικό Ωκεανό της. Η τέχνη της γούνας που μάθαμε δεν είναι δική μας, τη δανειστήκαμε από τους προγόνους μας με υποχρέωση να την διαφυλάξουμε και να την παραδώσουμε στα παιδιά μας. Θα πρέπει να χαράξουμε τη νέα στρατηγική του κλάδου της γούνας: Προστατεύουμε την τέχνη και την μετατρέπουμε σε επιχειρηματικότητα».
- Η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει από την Ελληνική Ομοσπονδία Γούνας, μέσα στον Ιανουάριο του 2019.
ΦΟΥΙΤ
