Ποτέ δεν πίστεψε σε αυτή την παράξενη φράση που άκουγε από μικρό παιδί σαν παραίνεση, σαν ανταμοιβή, σαν επίπληξη.
«Ο τολμών νικά».
Αναρωτιόταν μόνον ποιος διάολος είναι αυτός ο νικητής και γιατί τη ζάλιζαν με ξένες υποθέσεις.
Αναρωτιόταν επίσης τι είδους ανόητο έπαθλο θα κέρδιζε η ίδια εάν προσπαθούσε να του μοιάσει κι αν ήταν διαφορετικό κατά περίπτωση.
Θα πρέπει να ήταν!!
Αντιδρούσε αυθόρμητα λοιπόν και ενώ πριν ακούσει την πρόταση -από στόματα διαφορετικά μα και πολλές φορές τα ίδια- είχε πρόθεση να αγωνιστεί , τα παρατούσε αμέσως και γυρνούσε την πλάτη επιδεικτικά ακόμα κι αν ήθελε πολύ να προσπαθήσει.
Την ενοχλούσε το έπαθλο.
Το κάθε φορά διαφορετικό.
Που μπορεί και να το κέρδιζε.
Τις περισσότερες φορές τουλάχιστον.
Της φαινόταν επίσης ό,τι τελικά ο αγώνας θα γινόταν για τα θέλω των άλλων κι όχι τα δικά της.
Σχεδόν πίστευε πως εκείνος ο νικητής ίσως να μην είχε πρόσωπο και προσπαθούσε να υποκλέψει το δικό της.
Σα να της αποσπούσαν βίαια τα όνειρά βάζοντας τα σε μια κίτρινη γραμμή εκκίνησης, και αυτή θα έπρεπε να ελέγξει αν ήταν σφικτά δεμένα τα κορδόνια της πριν αρχίσει να τρέχει – χωρίς προπόνηση- για κάτι που τελικά δεν ήταν σίγουρη εάν ήθελε να κερδίσει.
Κι ας μην ήταν έτσι.
Ήταν όμως πεισματάρα. Αυτό ξέχασα να το πω.
Ήθελε να ορίζει τη ζωή της χωρίς καλογυαλισμένα βραβεία να την περιμένουν στον τερματισμό παριστάνοντας τα τρόπαια, χωρίς να νιώθει πάνω της ανάσες παραίνεσης, ανταμοιβής, επίπληξης.
Και κυρίως χωρίς να της λείπει το πρόσωπο.
Έτσι λοιπόν δεν ακολούθησε ποτέ αυτή τη φράση.
Με πείσμα ανήκουστο – παίρνοντας μολύβια και σελίδες λευκές- την άλλαξε.
Καθόταν στο περβάζι των ονείρων τις ώρες που το φώς ήταν λιγοστό, τις ώρες που διακρίνονταν μόνον η σκιά της και ορνιθοσκάλιζε ασύμμετρα γράμματα πάνω σε κομμάτια ασύμμετρης ζωής.
«Ο τολμών τολμά»:
-Να ονειρεύεται
-Να γελά
-Να χάνει
-Να κλαίει
-Να ζει
Στις γωνίες σκάρωνε πάντα παιδικές φιγούρες και ξεκάρφωτα φεγγάρια.
Όταν τη ρωτούσαν τι κάνει εκεί στα σκοτεινά απαντούσε:
«Τροπο (ποίηση)»
