Διάβασα πριν λίγες ημέρες μια ανάρτηση από πολύ γνωστό ροκ μπαρ της πόλης μας όπου ο ιδιοκτήτης δημοσίευσε μια κραυγή για τη “δολοφονία χαρακτήρα” την οποία έχει υποστεί. Το βάζω σε εισαγωγικά για να το τονίσω, μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση ο όρος, δεν τον είχα ξανακούσει.
Η λεκτική βία προφορική ή γραπτή μπορεί να είναι εξίσου ή και περισσότερο επιζήμια για έναν άνθρωπο όταν θίγεται η προσωπικότητά του, η εργασία και η υπόληψή του.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση θίχτηκαν όλα τα παραπάνω και μάλιστα ομάδα νεαρών προχώρησε και σε βανδαλισμό του καταστήματος..
Στην καθημερινότητα μας πολλές φορές περνάμε στα ψιλά γράμματα την επίθεση που μπορεί να μας κάνει κάποιος και να επιλέξουμε να μην απαντήσουμε για να μη δώσουμε συνέχεια ή και γιατί πιστεύουμε πως είναι υποτιμητικό και μόνο να ασχοληθούμε με αναλήθειες και διαστρεβλώσεις.
Οι χαρακτηρισμοί και κυρίως οι ταμπέλες που προσπαθούν κάποιοι να κρεμάσουν σε αυτόν που θεωρούν ότι έχουν απέναντί τους, ως αντίποινο στο δικαίωμά τους να έχουν διαφορετική άποψη, θεωρώ ότι είναι μια σοβαρή μορφή λεκτικής βίας, πληγώνει τους ανθρώπους και δολοφονεί χαρακτήρες (και ισχύει εκατέρωθεν). Αν δεν καταφέρει να δολοφονήσει τον χαρακτήρα, σίγουρα τον τραυματίζει και πιστεύω πως σκληραίνει τους ανθρώπους που καταφέρνουν να το αντιμετωπίσουν.
Η σύντομη πρότασή μου είναι αυτή που προσπαθώ πρώτα εγώ να εφαρμόζω: “be good or be quiet”. Η πιο σύνθετη πρότασή μου είναι να ασχολούμαστε περισσότερο με τον εαυτό μας και το σπίτι μας και λιγότερο ή καθόλου με τους άλλους.
