Στο τέλος του 2014 πίστεψα ότι συγκρουόμενος με την πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ θα συμμορφωνόταν και θα τελείωναν έτσι οι συλλογικές αυταπάτες περί εναλλακτικών δρόμων.
Στον καυγά της νέας κυβέρνησης με την τρόικα γύρω από τις συνταγές εξόδου από την κρίση, τάχθηκα υπέρ της κυβέρνησης, θεωρώντας ότι από μόνη της η μείωση κατά 30% του ΑΕΠ, η αύξηση κατά 10 μονάδες της ανεργίας και η φυγή των νέων στο εξωτερικό από τη μία και η τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή και ο μηδενισμός του ελλείμματος από την άλλη θα επαρκούσαν ως προϋποθέσεις μίας χαλαρότερης, πιο αλληλέγγυας προσέγγισης του Ελληνικού ζητήματος από τους δανειστές, εδικά μετά από 4 χρόνια κρίσης και πολιτικής αστάθειας.Έσφαλα σε όλα.
Η Κυβέρνηση επένδυσε σε μια μπλόφα που δεν έπιασε και αποδείχθηκε ότι πέραν της μπλόφας δεν είχε προετοιμάσει τίποτε άλλο, πλην της κατάληψης ίσως του νομισματοκοπείου. Οι δανειστές γνώριζαν καλά δύο πράγματα που εγώ μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων αγνοούσαμε ή δεν θέλαμε να πιστέψουμε. Πρώτον ότι δεν είχαμε πιάσει ακόμη τον απόλυτο πάτο από πλευράς θέλησης να αυταπατόμαστε και δεύτερον ότι υπήρχαν όπως αποδείχθηκε και άλλες “αντοχές”. Οι αντοχές αυτές βέβαια ήταν εκείνες των χαμηλών εισοδημάτων που αποδέχθηκαν ακόμη και τη φτωχοποίηση, μη έχοντας τρόπο να αντιδράσουν, και εκείνες των μεσαίων εισοδημάτων που μετατράπηκαν σε χαμηλά είτε μέσω της μείωσης των μισθών και των συντάξεων είτε μέσω τη εξοντωτικής φορολόγησης των ιδιωτών, με το τελευταίο μάλιστα να έχει αποτελέσει ξεκάθαρη πολιτική επιλογή, εδρασμένη σε ιδεολογική βάση, με ξεκάθαρες ταξικές αναφορές. Ό,τι πιο άδικο, παράλογο και καταστροφικό δηλαδή, όταν θέλεις να συγκαταλέγεσαι στις χώρες με ελεύθερη, ανταγωνιστική οικονομία. Αν βέβαια δεν θες κάτι τέτοιο, πάσο και άλλη η κουβέντα.
Η συνέχεια γνωστή. Κλειστές τράπεζες, διχασμός, δημοψήφισμα με τις γιαγιάδες να διαβάζουν για το “Preliminary Debt sustainability analysis”, ηρωικό “ΟΧΙ” και χοροί, έρπης του Τσίπρα, κωλοτούμπα μετά τον βιασμό του στη σύνοδο κορυφής, 3ο μνημόνιο και γέννηση δια νέων εκλογών του νέου ΣΥΡΙΖΑ της “σοσιαλδημοκρατίας”, απαλλαγμένου από τους “φανατικούς” . Και πάλι νέα μνημονιακά έτη, με ανελέητο κυνήγι σε κάθε πιθανή πηγή εσόδων, φορολογική αφαίμαξη, νέες φυγές ανθρωπίνου δυναμικού, ηττοπάθεια, μοιρολατρία. Για όλους; Όχι για τον κομματικό στρατό των άμεσα και έμμεσα επωφελούμενων.
Τελικά κοιτώντας τη φωτογραφία από την τελετή παράδοσης-παραλαβής στο υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, διαπιστώνω ότι μπορεί εκείνο που όντως έχει επέλθει μετά από τις νίκες ΣΥΡΙΖΑ να είναι πράγματι το τέλος των συλλογικών αυταπατών καθώς ούτε οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του πλέον δεν πιστεύουν στην ύπαρξη ένδοξων, επαναστατικών δρόμων. Ωστόσο, έχουν κάπου όπου μπορούν να πιστεύουν ατομικά και όχι συλλογικά. ΄Έχουν δει ότι υπάρχει δρόμος ακόμη και για μια φοιτητική παρέα της ταβέρνας να γίνει κυβέρνηση.
Και αν δει κάποιος αυτό το θαύμα να συντελείται μπροστά στα μάτια του, κάνει στη συνέχεια και την επόμενη σκέψη. Γιατί όχι; Πόσο ρε γαμώτο μου μέλλει να ζήσω;
Στις συλλογική αυταπάτη υπάρχει τουλάχιστον η άτυπη νομιμοποίηση της ταύτισης με το ρεύμα, ας είναι και το ρεύμα του βολονταρισμού.
Στην πρακτική των αξιοτίμων κυριών και των μεντόρων τους, είναι η απουσία της αυταπάτης, που προκαλεί την ανατριχίλα.
Ανάρτηση του Γιώργου Πάνου στο Facebook
Άξιος ο μισθός του φωτογράφου …….
Αυτό δεν είναι αυταπάτη ! αυτά τα χαριτόβριτα ποδαράκια που κατεβαίνοντας ακουμπάν γλυκά τα μαρμάρινα σκαλοπάτια , δεν είναι αυταπάτη :
Είναι τα πόδια της ” Νίκης του Παιωνίου ” , που κατεβαίνει ανάλαφρα απ’ τους ουρανούς στη γη της Ολυμπίας ….. είναι η ” Νίκη του Παιωνίου ” …….
Αυτό δεν είναι αυταπάτη , είναι μια πραγματικότητα που σου θυμίζει οδυνηρά και σου λέει : εδώ ! υπάρχουμε εμείς ! οι ……….θεές , που κατεβαίνουμε τα μάρμαρα ,κι εσύ κάθεσαι και τυραννιέσαι με τη συνέπεια , κι ανατριχιάζεις για την έλλειψή της …….
Από τις ωραιότερες φωτογραφίες .
Άξιος ο μισθός του φωτογράφου ….
Τελικά το ” Τέλος οι συλλογικές αυταπάτες ” , είναι καλό πράγμα ή κακό ; Δεν μας το λέτε !
Εικάζω ότι εννοείτε πως , αφού η αυταπάτη είναι το ξεγέλασμα του εαυτού μας με φαντασίες , πρέπει να είναι καλό πράγμα το τέλος της αυταπάτης ( η απουσία της )
Στην τελευταία σας πρόταση : ” Στην πρακτική των αξιότιμων κυριών και των μεντόρων τους , είναι η απουσία της αυταπάτης που προκαλεί την ανατριχίλα ” , εικάζω πάλι , σύμφωνα με τα λεγόμενά σας , ότι , αφού η απουσία της αυταπάτης προκαλεί ανατριχίλα ( ρίγος μετά τρόμου : κακό πράγμα ) , άρα η …….παρουσία της αυταπάτης , είναι καλό πράγμα !
Συμπέρασμα : Κ. Πάνο , νομίζω , έχετε μπερδέψει την παρουσία με την ….απουσία ( τις έχετε ταυτίσει ) και μπερδέψατε άσχημα κι εμάς .
Τι να κάνουμε κι εμείς ; παρατάμε το κείμενό σας και επικεντρωνόμαστε στη ωραιότατη φωτογραφία σας , η οποία — ίσως να φταίει και ο εφηβικός μας Παυσανίας — μας θυμίζει λιγάκι , ιδιαίτερα η ασπροντυμένη κυρία καθώς κατεβαίνει τα μάρμαρα , την κάθοδο με το ανάλαφρο και χαριτωμένο βήμα της ” Νίκης του Παιωνίου ” απ’τον ουρανό στη γη της Ολυμπίας ………..