Όταν τα ελάσσονα τυγχάνουν αντιμετώπισης μειζόνων κι όταν η ελαφρότητα κι η ανοητολογία αναβιβάζονται στο επίπεδο της πραγματικής απειλής, είναι επόμενο πως θα συμβούν τέτοιες ασόβαρες ιεραρχήσεις, όπως αυτή που προέκυψε εσχάτως για το πόνημα του περιβόητου Ντάνου .
Ομολογώ πως εκπλήσσομαι με την έκπληξη ορισμένων για την αθρόα προσέλευση κόσμου στην παρουσίαση του βιβλίου του .Ζούμε σε μια χώρα που πάσχισε πολύ ν αναδείξει και τελικά να εμπεδώσει τη διάκριση ανάμεσα στο γνήσια λαϊκό το απλά λαϊκότροπο και το σαφώς ελαφρολαϊκό .Και νάναι καλά όλοι οι δάσκαλοι από το Θεόφιλο μέχρι τον Ηλία Πετρόπουλο που μας ξεστράβωσαν αναδεικνύοντας την ειδοποιό διαφορά ανάμεσά τους .
Έκτοτε – και νομίζω πως είναι καθολική η αίσθηση- το γνήσια λαϊκό τιμάται ως αξία απαράμιλλη ενώ το ελαφρολαϊκό γίνεται ανεκτό ως αποπαίδι ,ως εξαμβλωμένη πρόθεση….
Και η απάντηση πούχω γι την ιεράρχηση αυτή είναι πως είναι έτσι, γιατί το πρώτο το γεννάει ο πηγαίος καημός ,ενώ το δεύτερο το υιοθετεί η άγουρη ανάγκη.
Αυτού του δεύτερου παράγωγα ήταν ο Φλωρινιώτης την ώρα που μεγαλουργούσε ο Μίκης , η βιντεοκασέτα ,η Άντζελα κι ο Πανταζής , κι αργότερα τα σκυλοτράγουδα της οκάς κι η λογοτεχνία της οκάς επίσης .
Προς τι λοιπόν η έκπληξη και η απελπισία από τον κόσμο που έτρεξε στο Ντάνο;
Τέτοιος κόσμος υπήρχε και θα υπάρχει πάντοτε και δεν είναι εδώ το μέρος να αναλύσουμε πως και γιατί το κάνει .
Το θέμα κατ εμέ είναι με τους κήνσορες .Τους υψιπετείς αναλυτές που απαιτούν ρόλο μπροστάρη και κοινωνικού αναμορφωτή από ανθρώπους που αν μη τι άλλο δε φαίνεται να θέλουν κάτι τέτοιο .
Όχι πως η ευθύνη τους δεν υπάρχει ,αλλά πώς να το κάνουμε δεν μπορείς ν΄απορείς για το σύμπτωμα και να αδιαφορείς για την αιτία . Δεν μπορείς να μέμφεσαι τη στάση μερικών και να μην αναδεικνύεις ως πρόβλημα το μηχανισμό που χειραγωγεί τις συμπεριφορές τους.
Αυτά τα χε καλά εννοήσει η αγαπημένη η Μαλβίνα .Γιαυτό κι ένα χειμώνα ολόκληρο τραγουδούσε σ ένα χαμαιτυπείο της Συγγρού επιχειρώντας ,όχι την κατάβαση του ιεραπόστολου ,αλλά εκείνη του χρυσωρύχου …
Στο θέμα μας ,όμως …Aν είναι κάτι να προσέξω, αυτό είναι το φόντο της φωτογραφίας .Ο Ντάνος να υπογράφει το βιβλίο του και πίσω του μορφές αγίων και Ολύμπιοι αθλητές .
Αυτό το εύρημα είναι αποκαρδιωτικό και δυσοίωνο για μένα !
Το βιβλίο του Ντάνου ,αυτό το ,κατά τεκμήριο, ανοητολόγημα το εκδίδει η «Εκδοτική Αθηνών».
Ο εκδοτικός οίκος της «Ιστορίας του Ελληνικού έθνους»,του «Οι Θησαυροί της Μονής Πάτμου»,του «Ελληνική Τέχνη», «Ελληνική Μυθολογία» και τόσων άλλων ενέδωσε στη γοητεία του «Σκιαθίτη συγγραφέα »!
Δεν ξέρω ποια ανάγκη κάνει έναν εκδοτικό οίκο τέτοιου κύρους να ασχοληθεί με την αρπαχτή του Ντάνου. Αν ενδίδει στη λογική της αρπαχτής προσβάλει την ιστορία του και προσφέρει κακές υπηρεσίες.
Σε κάθε περίπτωση πάντως ο Ντάνος δεν είναι ο κίνδυνος. Ντάνοι θα υπάρχουν πάντοτε .Γιαυτό και το πόνημα του θάπρεπε μάλλον ν αποδοκιμάζεται ως καταγέλαστο παρά να στηλιτεύεται ως επικίνδυνο.
Επικίνδυνη είναι μόνο η στάση των δυνατών που κάνουν εκπτώσεις και υποχωρούν μπρος στην ασημαντότητα.
Επικίνδυνοι είναι όσοι φτιασιδώνουν το «τίποτα» και το πουλούν ως «κάτι»…
Κι εδώ νομίζω πως έχουμε να κάνουμε με κάτι τέτοιο…
