Οι «Άλικες Σιωπές» της Κλαίρης Θεοδώρου φωνάζουν για τα μοιραία λάθη και τα φριχτά εγκλήματα
Το βιβλίο της Κλαίρης Θεοδώρου που φωτίζει τις σκοτεινές πλευρές της ελληνικής νεότερης Ιστορίας
Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο για το Πινάκιο
Η νεότερη Ιστορία από τον τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου έως και το τέλος του εμφυλίου για κάποιο λόγο έχει μπει κάτω από το χαλί στην Μέση Εκπαίδευση.
Οι νέες γενιές μεγαλώνουν αγνοώντας την καθώς ποτέ δεν είναι αυτό το κομμάτι στην διδακτέα ύλη.
Ωστόσο η συγγραφέας Κλαίρη Θεοδώρου με ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα τις «Άλικες Σιωπές», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός ρίχνει φως σε αυτή την σκοτεινή για την Ελλάδα περίοδο.
Η συγγραφέας έχει προσεγγίσει την περίοδο αυτή με 43(!) σημειολογικές επεξηγήσεις.
Η κα. Κλαίρη Θεοδώρου μιλά για αυτό το αριστουργηματικό μυθιστόρημα στο Πινάκιο για την αναζήτηση της, για την έρευνα της αλλά και για την ισορροπία που κράτησε σε ένα τόσο ευαίσθητο ιστορικό κύτταρο.
Ένα βιβλίο επίκαιρο καθώς η χειμερία νάρκη των τεράτων φαίνεται να οδεύει στο τέλος της.
Μέσα από την ζωή της Ηλέκτρας και του Δημήτρη ξετυλίγεται το πιο μπερδεμένο κουβάρι της Ιστορίας από τα χρόνια πριν αναλάβει ο Μεταξάς την εξουσία στην Ελλάδα, από τον ελληνοιταλικό πόλεμο, το γερμανικό ζυγό έως τον εμφύλιο στα βουνά της Μακεδονίας έως τα πρώτα βήματα της χώρας μετά την δίνη που την γονάτισε.
Άλικες σιωπές ένα μυθιστόρημα πρόκληση και για εσάς και για τους αναγνώστες; Και ο λόγος που το φέρνω ως ερώτημα είναι ότι διαδραματίζεται στις πιο σκοτεινές εποχές της ελληνικής
ιστορίας…
«Για μένα σίγουρα και σίγουρα ελπίζω και για τους αναγνώστες, αφού διαδραματίζεται κατά κύριο λόγο, όπως κι εσείς αναφέρετε, σε μια πολύ σκοτεινή περίοδο της Ιστορίας μας, μια εποχή για την οποία πάντα ήθελα να μάθω περισσότερα και ως αναγνώστρια και ως συγγραφέας».
Αλήθεια, τι σας ώθησε να συγγράψετε ένα έργο πάνω σε αυτή την περίοδο ;
«Ήταν στην ουσία ένα προσωπικό στοίχημα που έβαλα σκοπό να το κερδίσω. Με εκνεύριζε πάντα και ως μαθήτρια παλαιότερα και ως καθηγήτρια αργότερα το γεγονός πως τα διδακτικά εγχειρίδια της Νεότερης Ιστορίας έφταναν μονάχα ως τον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος μάλιστα τις περισσότερες φορές διδασκόταν επιγραμματικά. Σκόπιμα και απόλυτα συνειδητά έμενε λοιπόν ένα ζωτικό κομμάτι της ιστορίας μας απέξω, ένα κομμάτι στο οποίο «διψούσα» να εντρυφήσω και να φέρω έστω και εν μέρει μέσω του βιβλίου μου στο φως. Κάπως έτσι γεννήθηκε μέσα μου η ιδέα της συγκεκριμένης ιστορίας κατά τη διάρκεια ενός φωτογραφικού οδοιπορικού στα εγκαταλελειμμένα χωριά της Πίνδου, τα λεγόμενα «πλίνθινα χωριά», τα Κορέστεια, στον επαρχιακό παραμεθόριο δρόμο που ενώνει την Καστοριά με τις λίμνες των Πρεσπών. Τα μέρη εκείνα αιχμαλώτισαν τόσο τον φωτογραφικό μου φακό με το σκουροκόκκινο χρώμα τους, όσο και την ψυχή με τη σκοτεινή τους μελαγχολία, την περιρρέουσα αίσθηση εγκατάλειψης, λήθης και σήψης μαζί, το βάρος της ιστορίας που κουβαλούσαν, μια ιστορίας βαμμένης με τα πιο μελανά χρώματα. Μίλησα με τους λιγοστούς, υπέργηρους κατοίκους της περιοχής και άκουσα με προσοχή τις διηγήσεις τους και ανάμεσα τους, μου συστήθηκε ξάφνου νοερά κι ένα νεαρό ζευγάρι: η Ηλέκτρα και ο Δημήτρης, οι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες των «Άλικων Σιωπών».
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο pinakio.blogspot.com
