Η αρχική μου ιδέα για την σκηνοθεσία του συγκεκριμένου κειμένου του Δημήτρη Δημητριάδη, συγγραφέα που πλέον ελάχιστοι αγνοούν, κι ενός κειμένου του που έχει αποκτήσει επιπλέον κοινό και λόγω της επικαιρότητας, ήταν μια πρώτη ασαφής ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων και ενός μαθήματος στις πρώτες τάξεις του δημοτικού : της πατριδογνωσίας (1), που είχε χαραχτεί στο μυαλό μου σαν μια “τοπογραφική ανάγνωση του Εγώ”.
Ταυτόχρονα το κείμενο, που ‘ναι αυτο-εξομολόγηση, αυτο-εξιστόρηση, αναδρομή ενός εαυτού που υπάρχει εξαιτίας του λόγου, όχι ο λόγος εξαιτίας αυτού – αλλά αυτός εξαιτίας του λόγου, μου έδωσε καθαρά την διασύνδεση μ’ εκείνη την θολή παιδική ανάμνηση.
Έτσι κτίστηκε η παράσταση , γύρω απ’ αυτά τα δύο δομικά στοιχεία:
–Ο λόγος είναι η ψυχή, η επικύρωση της ύπαρξης ημών και του κόσμου, είναι μαγική επίκληση, επωδός, χερονομία και δράση: έτσι ο ηθοποιός προβαίνει στην αιματηρή ιεροπραξία , που αρχίζει σαν μια “επιτακτική διάλεξη”, στο πλαίσιο κάποιας ξεθυμασμένης σχολικής γιορτής, αλλά καταλήγει στην δική του τραγική αναμέτρηση με την μοίρα του και τον επίμαχό του θάνατο.
–Ο κόσμος υπάρχει και ορίζεται μέσα από το είναι της ύπαρξης του ενός και μόνου ατόμου, το άτομο ενταγμένο απόλυτα στον κόσμο, ο κόσμος άρρηκτα δεμένος με την μοίρα του ατόμου. Η κάθε χώρα άλλο δεν είναι παρά κομμάτι ενός κόσμου και μνήμη ενός ατόμου, σαν τις “Αόρατες Πόλεις” του Καλβίνο. Η γεωγραφία μιας χώρας είναι οι ιστοί του σώματος ενός μόνου ατόμου, η λάβα της η καρδιά του, οι ποταμοί της οι φλέβες του, τα σύνορά της το δέρμα του, η ιστορία της η μνήμη του, τα κύτταρά τηςτο DNA του : έτσι οι προβολές που συνοδεύουν την “διάλεξη” αρχίζουν με την εικόνα του πλανήτη Γη, και ταξιδεύουν στις λεπτομέρειες των τοπίων του, που σιγά-σιγά διαλύονται και διαμελίζονται μέσα στα εσωτερικά τοπία του ανθρώπινου σώματος, στους ιστούς των σπλάχνων του και των οστών, για να ξαναφτιαχτεί , σαν σαμανικό όν, εμποτισμένος με την μοίρα της Χώρας, έχουντας πλέον οι δυό τους απόλυτα ταυτιστεί.
“Πεθαίνω σαν Χώρα”, γιατί Είμαι η χώρα, η Ιστορία, η Μνήμη της, η Μοίρα, το απόλυτό της Παρόν.
Υποσημείωση: (1) ( Βικιπαιδεία ) : Η Πατριδογνωσία ήταν μάθημα που διδασκόταν στο Δημοτικό σχολείο και αποτελούσε προβαθμίδα του μαθήματος της Γεωγραφίας. Περιεχόμενο του μαθήματος ήταν η τοπογραφία της ιδιαίτερης πατρίδας (χωριού, δήμου επαρχίας, νομού) των μαθητών, η ιστορία της κι όλα τ’ άλλα στοιχεία που αποτελούσαν τον έμψυχο και άψυχο κόσμο της ίδιας περιοχής.
Infο: Η Τάνια Κίτσου σκηνοθετεί την παράσταση “Πεθαίνω σαν χώρα” στο Bios.
Το «Πεθαίνω σα χώρα», το εμβληματικό κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη, σε διασκευή – ερμηνεία Τάσου Μπλάτζιου και σκηνοθεσία Τάνιας Κίτσου και Τάσου Μπλάτζιου ανεβαίνει από 1 Μαρτίου 2019 στο BIOS.Πειραιώς 84.
Ο Τάσος Μπλάτζιος, μεταφέρει στη σκηνή του BIOS ένα από τα σημαντικότερα πεζογραφήματατης σύγχρονης λογοτεχνίας, υπό μορφή μονολόγου, έχοντας ως αφετηρία το ποίημα «Σώπα μη μιλάς» του Αζίζ Νεσίν.
Το «Πεθαίνω σα χώρα» δημοσιεύτηκε το 1978. Είναι το πρώτο και ένα από τα πιο σημαντικά έργα του Δημήτρη Δημητριάδη, που αφηγείται τον τρόπο κατάλυσης της ύπαρξης μιας χώρας. Άκρως επίκαιρο και ταυτόχρονα προφητικό, το κείμενο αποτελεί μία κραυγή αγωνίας για τους κατοίκους μίας χώρας που αρχίζει να «σβήνεται» από το χάρτη.
Ο Τάσος Μπλάτζιος, ορμώμενος από τη Θεσσαλονίκη, έχοντας ως όπλα του τη γλαφυρή γλώσσα του συγγραφέα, αλλά και την πολυετή θεατρική του εμπειρία, ενώνει την ιστορία του χθες με το σήμερα και το αύριο.
Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο 3ο Φεστιβάλ Μονολόγων «Ερμηνείες στην Ερμιονίδα», ARTiki, 2016. Έκτοτε, το καλοκαίρι του 2018 ακολούθησαν παραστάσεις στο Ρέθυμνο, στο Ηράκλειο στο Θέατρο «Πύλη Βηθλεέμ» και στο 8ο Φεστιβάλ Αίγινας στο «Καποδιστριακό».
Σκηνοθετικό σημείωμα:
Η παράσταση στήθηκε γύρω από δύο δομικά στοιχεία :
-Ο λόγος σαν μαγική επίκληση, ο λόγος σαν ιερό ανάθημα, ο λόγος σαν επικύρωση της ύπαρξης ημών και του κόσμου, όπου λόγος ίσον η ψυχή, μια ψυχή με ήχους που δονεί το σύμπαν.
-Ο κόσμος υπάρχει και ορίζεται μέσα από το είναι της ύπαρξης του ενός και μόνου ατόμου, ο κόσμος δεν θα υπήρχε αν το άτομο διαλυόταν, ο κόσμος νοσεί γιατί νοσεί το άτομο, το άτομο πεθαίνει γιατί πεθαίνει ο κόσμος.
Αν καταργήσουμε το άτομο, ο κόσμος θα καταργηθεί. Αν το σώμα του ατόμου χάσει την σημασία του, ο κόσμος θα χάσει το περίγραμμά του, αν η ψυχή του ατόμου κυλήσει στην ανυπαρξία ,oκόσμος θα χάσει το νόημά του. Το άτομο ενταγμένο απόλυτα στον κόσμο, ο κόσμος άρρηκτα δεμένος με την μοίρα του ατόμου. Κι η χώρα, η κάθε χώρα τίποτ’ άλλο δεν είναι από κομμάτι ενός κόσμου. Η γεωγραφία μιας χώρας είναι οι ιστοί του σώματος ενός μόνου ατόμου, ο εγκέφαλος, το συκώτι, η καρδιά, οι ποταμοί της οι φλέβες του, τα σύνορά της το δέρμα του, η ιστορία της η μνήμη του, τα κύτταρά του, το DNA του.“Πεθαίνω σαν Χώρα”, γιατί είμαστε η χώρα, είμαστε αυτό που την κάνει να υπάρχει την κάθε χώρα, σήμερα, αύριο, χθες – εδώ , εκεί, παντού. Κι όταν εμείς οι ίδιοι το βιώσουμε στα κύτταρά μας τα ίδια, όταν γίνει μνήμη περασμένη συνειδητά σαν πληροφορία στα γονίδια του καθενός μας, τότε μπορεί η μοίρα της χώρας ν΄ αλλάξει, και μαζί της η μοίρα του κόσμου ολάκερου. Τάνια Κίτσου.
Συγγραφέας: Δημήτρης Δημητριάδης
Διασκευή – Ερμηνεία: Τάσος Μπλάτζιος
Σκηνοθεσία: Τάνια Κίτσου – Τάσος Μπλάτζιος
Καλλιτεχνική Επιμέλεια – Προβολές : Τάνια Κίτσου
Μουσική Σύνθεση – Επιμέλεια Μουσικής: Τάκης Μανιάτης
Φώτα: Αλέξανδρος Πολιτάκης
Κοστούμι – Μακιγιάζ: Λάζαρος Μήλιος
Φωτογραφίες: Σωτήρης Γεωργιάδης, Ειρήνη Κουνάδη, Κατερίνα Ντόνα
Trailer: Σωτήρης Γεωργιάδης
Δημόσιες σχέσεις – Επικοινωνία: Ράνια Παπαδοπούλου
Παραγωγή: Chorus &Bios
Διεύθυνση: Πειραιώς 84
Διάρκεια παραστάσεων από Παρασκευή 1 Μαρτίου 2019 έως Κυριακή 31 Μαρτίου 2019: Πέμπτη έως Κυριακή στις 21.00
Τιμή Εισιτηρίου: 10€ (κανονικό) και 7€ (μειωμένο) / Προπώληση εισιτηρίων (έως 28/2): 8€ (κανονικό) και 5€ (μειωμένο) / Προπώληση εισιτηρίων ΕΔΩ
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 34 25 335
