Από τον Όμηρο μέχρι τις μέρες μας η σχέση του ελληνικού λόγου με τη μελωδία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη. Το αποτύπωμα της παρακαταθήκης των ραψωδών ήταν πάντα έντονο και η μελοποίηση του ποιητικού λόγου παρούσα από τα προαρχαϊκά χρόνια μέχρι το Βυζάντιο και ως σήμερα. Ο λόγος μελοποιείται και καλώς.
Το τωρινό ερώτημα είναι με ποια κριτήρια επιλέγουν οι νέοι συνθέτες να μελοποιήσουν και γιατί κατά κύριο λόγο καταφεύγουν σε ήδη μελοποιημένους ποιητές που ανήκουν ως επί το πλείστον στο λογοτεχνικό πάνθεον. Τί νόημα έχει να ξαναπιάσω τον Παλαμά και τον Καβάφη, τον Καββαδία και τον Σεφέρη;
Γιατί να μην προτείνω μια νέα φωνή ; Γιατί να μην ανασύρω από τα λογοτεχνικά μου κελάρια – αν υπάρχουν – μια νέα σοδειά , αδοκίμαστη , άτριφτη στη γλώσσα και στην ακοή; Υπάρχουν τόσοι νεοέλληνες συγκλονιστικοί ποιητές , τεχνιταράδες του λόγου , με κρυμμένες μουσικές που ζητάν να ταξιδέψουν.
Δεν ισχυρίζομαι ότι υπάρχει κανόνας και αν υπάρχει δεν τον γνωρίζω, ούτε βέβαια πως ο λόγος των μεγάλων μας γραφιάδων εξαντλήθηκε. Έχει ακόμα πολλά αχαρτογράφητα και ανεξερεύνητα τοπία. Πάρτε για παράδειγμα τον ”ερωτικό Παλαμά” του Παντελή Βουτουρή που εκδόθηκε πριν λίγο καιρό.
Δεν πρέπει όμως οι νέες μουσικές να φέρουν στο φως και νέες φωνές;
Ποιος ήξερε την Λένα Παππά πριν τη μελοποίηση των Κατσιμιχαίων;
Eρωτικό – Αλέξης Γούδας
Μουσική: Αλέξης Γούδας
Στίχοι (Ποίηση): Κώστας Κουτσουρέλης (Από την υπό έκδοση συλλογή »Ειδύλλια και κωμωδίες»)
Αlbum: Μεγάλη Αγκαλιά
