Ελλάδα

Ο συλλέκτης: To graphic novel του Soloup, για τις χωρισμένες οικογένειες

Βιβλιοκριτική, του Βαγγέλη Χατζηβασιλείου 

To λένε εικονογραφημένο ή γραφιστικό μυθιστόρημα αλλά η διεθνής του ονομασία είναι graphic novel. Ανθίζει ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα κι ένας από τους πιο συζητημένους εκπροσώπους του είναι ο Soloup (κατά κόσμον Αντώνης Νικολόπουλος), πολιτικός γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς. Έχοντας στο ενεργητικό του πολλά άλμπουμ με γελοιογραφίες και κόμικς, συν μια σχετική θεωρητική μελέτη, ο Soloup έγινε πολύ γνωστός με το πρώτο του graphic novel, που ήταν το «Αϊβαλί» (εκδόσεις Κέδρος, 2014), ένα αφήγημα για τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη Συνθήκη της Λοζάνης με παραπομπές, μεταξύ άλλων, στον Φώτη Κόντογλου και τον Ηλία Βενέζη.

Το δεύτερο γραφιστικό μυθιστόρημα του Soloup τιτλοφορείται «Ο συλλέκτης» (εκδόσεις Ίκαρος) και έχει ήδη προκαλέσει μιαν έκθεση με τα εικαστικά υλικά του στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς (λειτουργεί από τον Ιανουάριο). Το θέμα αυτή τη φορά είναι εντελώς διαφορετικό μια και ο δημιουργός καταπιάνεται με ζητήματα, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, οικογενειακού δικαίου. Οικογενειακό δίκαιο εν προκειμένω σημαίνει μια κατάφωρη αδικία: την αδυναμία του πατέρα να αποκτήσει μιαν ισορροπία με το παιδί του όταν έχει χωρίσει από τη μητέρα του και η επιμέλεια ανήκει στη ίδια.

 

Το βιβλίο αποτελείται από έξι ιστορίες, που οδηγούν, η κάθε μια με τον τρόπο της, στον κοινό κεντρικό πυρήνα: ένας πατέρας ο οποίος καταγράφει τους αριθμούς κυκλοφορίας των ταξί που πηγαίνουν την κόρη του στο σχολείο, ένας μετανάστης που απειλείται με φυλάκιση επειδή έχει μπει σε ένα σπίτι για να σώσει ένα καταταλαιπωρημένο καναρίνι, μια γιαγιά που εξηγεί στην εγγονή της πώς ανοίγουν σαν χαώδες βάραθρο οι μαύρες τρύπες στις ανθρώπινες σχέσεις, δυο φίλοι που συγκρούονται έντονα, αλλά ύστερα ξαφνικά ο ένας πεθαίνει, προκαλώντας ρίγη ενοχής στον άλλο, μια Κοκκινοσκουφίτσα που μετατρέπει τον διαζευγμένο πατέρα της σε Κακό Λύκο κι ένας Κακός Λύκος που μας γυρίζει στην αρχή του βιβλίου, προσφέροντας το νήμα το οποίο ενοποιεί τα χωριστά κομμάτια του.

Όπως και στο «Αϊβαλί», ο Soloup δεν κρύβει στον «Συλλέκτη» τις λογοτεχνικές (τώρα και φιλοσοφικές) αναφορές του: από την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» και την πλατωνική «Πολιτεία» μέχρι τη «Δίκη» του Κάφκα και τους αδελφούς Γκριμ. Στο επίπεδο της τεχνικής, το χρώμα που επικρατεί στο σχέδιό του είναι το γκρι, αλλά ανακατεύεται με το πράσινο και το κόκκινο όταν πρέπει να υπογραμμιστούν δραματικές αντιθέσεις ή κορυφώσεις. Όσο για τα διαδοχικά καρέ, μπορεί αίφνης να διακόπτονται από μια μονοσέλιδη εικόνα που ανεβάζει υποβλητικά τον τόνο της αφήγησης. Ο Soloup δεν κρύβει πως συμπάσχει με τις ψυχικές περιπέτειες των αρσενικών ηρώων του, αλλά αυτό δεν τον κάνει ποτέ μονόπαντο και μεροληπτικό αφού ξέρει πώς να φωτίσει τις βαθύτερες αιτίες που οδηγούν ένα ζευγάρι στον χωρισμό, όπως και πώς να υποδείξει τις συνέπειες του χωρισμού στο παιδί, το οποίο θέλει δεν θέλει θα υποστεί πλύση εγκεφάλου (βοηθούσης της νομοθεσίας) εκ μέρους όποιου έχει την εποπτεία του. Σχέδιο και περιεχόμενο συμβάλλουν ώστε ο Soloup να φέρει εις πέρας με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο τη δουλειά του.

ΑΠΕ

Back to top button