Αν και η εικόνα που έχουμε γι’ αυτόν μοιάζει αναλλοίωτη, καθώς αυτή έχει μείνει από την κινηματογραφική του υπόσταση, από τις κλασικές του πια ταινίες «Νευρικός Εραστής» και «Μανχάταν», ο Γούντι Άλεν έχει μπει στα 84 και συνεχίζει να διατηρεί τη διάθεσή του για να κάνει κινηματογράφο, με τη γνωστή νεανικότητα, που τον διέπει, θα ‘λεγε κανείς με την ορμή ενός εφήβου, που διατηρεί μαζί με τα σπυράκια και την κινηματογραφική του ακμή.
Έτσι, μετά τα γνωστά προβλήματά του με τη δικαιοσύνη και τις διαφορές με την Amazon, ο Γούντι Άλεν μετακομίζει στη Χώρα των Βάσκων και στο Σαν Σεμπαστιάν, για να γυρίσει τη νέα του ταινία, βρίσκοντας χρηματοδότηση από την ισπανική εταιρία παραγωγής Mediapro, η οποία χρηματοδότησε ήδη δύο ταινίες του «Vicky Cristina Barcelona» (2008) και «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» (2011).
Η Κόντρα με την Amazon
Υπενθυμίζεται ότι προσφάτως ο Αμερικανός σκηνοθέτης μήνυσε την Amazon, τον διαδικτυακό κολοσσό, για καταχρηστική διακοπή συμβολαίου, κατηγορώντας την ότι αθέτησε τη συμφωνία που είχαν συνάψει για τη χρηματοδότηση της νέας του ταινίας «A Rainy Day in New York» («Μια Βροχερή Μέρα στη Νέα Υόρκη»), με εννέα εκατομμύρια δολάρια. Μια ταινία, τα γυρίσματα της οποίας έχουν ολοκληρωθεί, αλλά που ποτέ δεν βγήκε στις αίθουσες, καθώς η Amazon έβαλε τέλος στη συμφωνία με τον σκηνοθέτη, για τις αμφίβολες κατηγορίες σεξουαλικής παρενόχλησης που είχε κάνει εις βάρος του η θετή του κόρη Ντίλαν Φάροου και τις ενδεχόμενες αντιδράσεις σε περίπτωση καταδίκης του.
Στην Αγαπημένη του Ευρώπη
Η επιστροφή του Γούντι Άλεν στην Ευρώπη, που αγαπά και η αλήθεια είναι ότι κι εκείνη του το έχει ανταποδώσει, περισσότερο απ’ όσο η χώρα του, μπορεί να χαρακτηριστεί και ως η αρχή μιας δεύτερης καριέρας ή πιο σωστά η ευκαιρία για ένα αντάξιο φινάλε της πλούσιας σταδιοδρομίας του. Όπως έχει γίνει γνωστό, ο Νεοϋορκέζος δημιουργός θα κάνει τα γυρίσματά του στο Σαν Σεμπαστιάν, μια ειδυλλιακή παραθαλάσσια περιοχή, που ταιριάζει πλέον περισσότερο με την ωριμότητα – αν υπάρχει τέτοιο πράγμα στον Γούντι Άλεν – του διάσημου σκηνοθέτη, σεναριογράφου, ηθοποιού, συγγραφέα και κλαρινετίστα.
Λεπτομέρειες για την παραγωγή δεν έχουν δοθεί, καθώς το σχέδιο βρίσκεται στο αρχικό του στάδιο, όπως έχει δηλώσει και ο Καταλανός ιδρυτής της Mediapro Τζάουμα Ράουρας.
Πρωταγωνιστής σε ένα δράμα μίσους
Δεν γνωρίζουμε αν περίμενε ποτέ ο Γούντι Άλεν να βρεθεί ως πρωταγωνιστής σε μια περιπέτεια, που θα μπορούσε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη, αλλά όλα ξεκίνησαν, όπως έχει διακωμωδήσει σε πολλές του ταινίες, από ένα διαζύγιο – ίσως και από τον γάμο που προηγήθηκε. Αυτός και η σύζυγός του, επίσης, διάσημη ηθοποιός του παρελθόντος, Μία Φάροου, ενεπλάκησαν σε μία δικαστική διαμάχη, περισσότερο όμως μια ιστορία μίσους, μετά τη διάλυση του γάμου τους, κατά τη διάρκεια της οποίας η πρώην σύζυγός του ισχυρίστηκε ότι ο Γούντι Άλεν στο παρελθόν είχε κακοποιήσει σεξουαλικά την κόρη τους, κατηγορία την οποία έχει αρνηθεί ο σκηνοθέτης. Η υπόθεση, φάνηκε ότι θα έκλεινε το 1993, όταν μετά από επτάμηνη έρευνα από ιατρική ομάδα, που είχε οριστεί από τις αρχές, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι καταγγελίες ήταν αβάσιμες. Ωστόσο, το Φεβρουάριο του 2014 η Ντίλαν Φάροου επανέλαβε τον ισχυρισμό της, με ανοικτή επιστολή της προς την εφημερίδα New York Times. Ο Άλεν αρνήθηκε εκ νέου τις κατηγορίες, ενώ ο αδελφός της Ντίλαν, Μόζες, πήρε θέση λέγοντας ότι «φυσικά και ο Γούντι δεν κακοποίησε την αδελφή μου», ενώ πρόσθεσε με νόημα ότι η μητέρα τους, η Μία Φάροου, είχε χειριστεί τα παιδιά της για να μισούν τον Άλεν, θέλοντας να τον εκδικηθεί για τον παράξενο, αλήθεια είναι, έρωτά του προς την Σουν – Γι, θετή κόρη της Φάροου. Μάλιστα, η Σουν – Γι, είχε δηλώσει ότι η Μία Φάροου ήταν αυτή που την κακοποιούσε και πως εκμεταλλεύτηκε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα (υπόθεση Γουάινστιν) και το κίνημα «MeToo».
Οι αρνητικές επιπτώσεις
Είναι αμφίβολο αν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια, μίας τόσο περίεργης ιστορίας, μίας δραματικής ιστορίας μίσους που έχει εξάψει το ενδιαφέρον εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ με τις κατάλληλες δόσεις κουτσομπολιού κίτρινων και ροζ αποχρώσεων, που προσέφεραν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, έχουν καταφέρει να βάλουν στο περιθώριο το τεράστιο έργο του Γούντι Άλεν και οι νεότερης ηλικίας να λένε όταν τον βλέπουν στους τηλεοπτικούς δέκτες όχι ένας σημαντικός σκηνοθέτης, αλλά αυτός που «πήγαινε με την κόρη του…» Μάλλον, εδώ κολλάει αυτό που είχε πει κάποτε ο ίδιος: «Ερωτεύτηκα δυο πράσινα μάτια. Το λάθος μου είναι ότι παντρεύτηκα ολόκληρο το κορίτσι».
Ο Κινηματογραφικός του κόσμος
Έτσι, με αφορμή το ευρωπαϊκό ξεκίνημα του Γούντι Άλεν, είναι καλό να θυμηθούμε τις σημαντικότερες κινηματογραφικές του στιγμές και κυρίως αυτές του 20ου αιώνα, τις καλύτερες ταινίες του, που ακόμη και μετά από πολλά χρόνια, όταν θα έχουν ίσως ξεχαστεί και οι διαμάχες του με τη Μία Φάροου και οι προσβλητικές για το πρόσωπό του ιστορίες, θα παραμένουν ένα άξιο δείγμα, ενός εγκεφαλικού σινεμά, που καυτηριάζει τις σύγχρονες νευρώσεις του δυτικού πολιτισμού και όπου συνδυάζει τη σωματική κωμωδία του Τσάρλι Τσάπλιν με το ανατρεπτικό πνεύμα των Αδελφών Μαρξ και την ψυχολογική έκθεση του Μπέργκμαν, πάντα με το δικό του προσωπικό στιλ, καθώς ο ίδιος είναι και ο σεναριογράφος των ταινιών του.
«Πάρε τα λεφτά και τρέχα»
(«Take the Money and Run») Η πρώτη του ταινία, μια θεοπάλαβη
γκανγκστερική παρωδία, που γύρισε το 1969, με πρωταγωνιστή τον ίδιο και διαθέτοντας μια φρεσκάδα αναλλοίωτη στο χρόνο, ενώ διαθέτει και ορισμένες σκηνές που έχουν περάσει στο πάνθεον του παγκόσμιου σινεμά – όπως η σκηνή που προσπαθεί να παίξει το τσέλο του στην μπάντα του δήμου ενώ αυτή παρελαύνει! Έχει τη φόρμα ενός ντοκιμαντέρ, με συνεντεύξεις και με στιγμιότυπα τεκμηρίωσης. Με πολλά φλας μπακ για την ψευδοβιογραφία ενός αποτυχημένου μικροεγκληματία, που παίζει και βιολοντσέλο και πέφτει από γκάφα σε γκάφα. Για τη δράση του μιλούν οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι φίλοι και όσοι τον γνώριζαν. Η ταινία του είναι χαοτική, χάνοντας μερικές φορές το ρυθμό και το ενιαίο ύφος, αλλά παραμένει από τις πλέον ξεκαρδιστικές και ένα δείγμα για το τι μας περιμένει από αυτόν τον διοπτροφόρο κοντούλη.
«Ο Υπναράς»
(«Sleeper») Το 1973 ο Άλεν βάζει στο στόχαστρό του τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, κάνοντας κομμάτια και θρύψαλα τους κώδικες, τις φόρμες και τις συμβάσεις του είδους και ακολουθώντας το δικό του μυθοπλαστικό κόσμο βάζει φωτιά με τη φουτουριστική του αυτή δημιουργία. Η ιδέα απλή, ο ήρωάς του, ο ίδιος ο σκηνοθέτης, μπαίνει στο νοσοκομείο για μια εγχείριση ρουτίνας και επειδή όλα πάνε στραβά βρίσκεται κατεψυγμένος, για να διατηρηθεί στη ζωή. Θα ξυπνήσει μετά από 200 χρόνια και θα πρέπει να αντιμετωπίσει ένα κόσμο εντελώς διαφορετικό.
«Ο Ειρηνοποιός»
(«Love and Death») Το 1975 θα μας μεταφέρει στη Ρωσία του 19ου αιώνα, για να μας δείξει τον ήρωά του, ένα δειλό άντρα, την ντροπή της πολεμοχαρούς οικογένειάς του, που στρατολογείται με το ζόρι, μετά την εισβολή του Ναπολέοντα. Ερωτευμένος με μία παράξενη κοπέλα και στην προσπάθειά του να σταματήσει τον πόλεμο εμπλέκεται σε ένα σχέδιο δολοφονίας του Ναπολέοντα και μετατρέπεται σε ήρωα. Εδώ, είναι φανερή η πρόθεσή του να μπει στο κάδρο των σεβαστών δημιουργών της εποχής, παρότι η ταινία του διατηρεί τα εξωφρενικά χαρακτηριστικά που τον έχουν κάνει γνωστό.
«Ο Νευρικός Εραστής»
(«Annie Hall») Η πρώτη μεγάλη ταινία του Άλεν (1977) είναι ένα βαθύ υπαρξιακό ρομαντικό δράμα, με ξεχωριστό χιούμορ, δημιουργώντας ένα νέο είδος, αυτό της ψυχαναλυτικής κωμωδίας – δράματος, που έγινε και τεράστια εμπορική επιτυχία.
Αναγνωρίστηκε και δικαίως ως το πρώτο αριστούργημά του, ενώ ταυτόχρονα σηματοδότησε τη μετάβασή του από την παρωδία και το εξωφρενικό, στον ρομαντισμό και τη σοβαρή, όχι σοβαροφανή, περίοδο της σταδιοδρομίας του, χωρίς φυσικά να εγκαταλείπει το κωμικό, με το οποίο έγινε γνωστός.
«Ο Νευρικός Εραστής» είναι μία, κατά κάποιον τρόπο, αυτοβιογραφική ταινία, που τοποθετεί σε πρώτο πλάνο τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, το σεξ, τη δύσκολη συμβίωση, τις επαγγελματικές καριέρες, καυτηριάζοντας παράλληλα το καλιφορνέζικο τρόπο ζωής και τη μόδα του ψυχαναλυτή, αλλά σε δεύτερο πλάνο τσακίζει τον αμερικανικό τρόπο ζωής. Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι Γούντι Άλεν – Ντάιαν Κίτον, είναι μοναδικό, μπαίνει στα καλύτερα του παγκόσμιου σινεμά, καθώς νομίζεις ότι υποδύονται τους πραγματικούς εαυτούς τους.
«Μανχάταν»
(«Manhattan») Ακόμη ένα φιλμ του Άλεν (1979) που συγκαταλέγεται στα αριστουργήματά του. Χωρίς ιδιαίτερη δραματουργική επεξεργασία, αποτελεί την πιο ατμοσφαιρική ταινία του, ένα ρομαντικό και νοσταλγικό ταξίδι στη Νέα Υόρκη, από έναν άνθρωπο που τη λατρεύει. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Γκόρντον Γουίλις (η δουλειά του αποτελεί από μόνη της ένα κεφάλαιο στην ιστορία του σινεμά) δένει απόλυτα με τις μουσικές του Γκέρσουιν και όλα οδεύουν προς τη ποιητική διάθεση του σκηνοθέτη. Και μόνο για τη σκηνή στο παγκάκι, που παρουσιάζει τη γέφυρα του Μπρούκλιν ως σύμβολο ρομαντισμού, αξίζει να βρίσκεται για πάντα στη μνήμη των σινεφίλ. Μαζί του παίζουν οι Ντάιαν Κίτον και Μέριλ Στριπ.
«Ζέλιγκ»
(«Zelig») Είμαστε στο 1983 και ο Γούντι Άλεν βάζει όλη την ευρυματικότητά του, την ευφυή καυστικότητά του, για να παρουσιάσει τον Ζέλιγκ, τον άνθρωπο – χαμαιλέοντα, ο οποίος είχε την ικανότητα να παίρνει τη μορφή των ανθρώπων που τον περιβάλλουν και που έγινε διάσημος τη δεκαετία του ’20, απασχόλησε πολλούς ψυχιάτρους, ανάμεσά τους και μια γοητευτική γυναίκα που στον τέλος τον παντρεύτηκε, αφού είχε αποτύχει να τον θεραπεύσει. Τα ερωτήματα που βάζει ο σκηνοθέτης παραμένουν αναπάντητα, αλλά δίνουν μία σαφή απάντηση για το υπαρξιακό πρόβλημα πολλών ανθρώπων. Γιατί ο Ζέλιγκ συμπεριφέρεται σαν χαμαιλέοντας; Επειδή φοβάται την κριτική των άλλων; Επειδή διψά για αγάπη ή είναι μια ανάγκη επιβίωσης; Ή μήπως όλα μαζί;
Σίγουρα, από τις πιο σοβαρές και επιστημονικά δουλεμένες ταινίες του Άλεν, που προσπαθεί να προσεγγίσει μια περίπτωση ενός ιδιόμορφου και νευρωτικού ατόμου.
«Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου»
(The Purple Rose of Cairo) Ταινία ύμνος (1985) στον κλασικό κινηματογράφο της δεκαετίας του ’30, εμπνευσμένη από το φιλμ ορόσημο του θρυλικού Μπάστερ Κίτον «Sherlock Jr» και ίσως από τις πιο ώριμες παραγωγές του. Το στόρι της τοποθετείται στη Νέα Υόρκη, στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’30 και η Σεσίλια (Μία Φάροου) που εργάζεται ως σερβιτόρα σε ένα μπαρ, υποχρεώνεται να δίνει τα χρήματά της στον άγριο αλκοολικό σύζυγό της.. Η φυγή και η ευτυχία της είναι το σινεμά της συνοικίας της, όπου μπορεί να βλέπει συνεχώς το εξωτικό μελόδραμα «Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου». Κάποια στιγμή, ο ήρωας που θαυμάζει (Τζεφ Ντάνιελς) βγαίνει από την οθόνη και έρχεται κοντά της για να την παρασύρει σε μια απρόσμενη ρομαντική περιπέτεια. Εξαιρετικό ρομαντικό σινεμά, για τη δύναμη και τη μαγεία της μεγάλης οθόνης.
«Η Χάνα και οι Αδελφές της»
(«Hannah and Her Sisters») Αυτή η ιδιότυπη αναμέτρηση του Άλεν με τον Τσέχοφ μας χαρίζει ένα ακόμη αριστούργημα, καθώς ο σκηνοθέτης προσεγγίζει τους νευρωτικούς ήρωές του με αγάπη και φτιάχνοντας μια πινακοθήκη χαρακτήρων, που κινούνται στο γνώριμο κόσμο του, δηλαδή έναν κόσμο με νευρώσεις, σεξ, ανασφάλεια, εβραϊκά ήθη, οικογενειακές μικροπρέπειες, απιστίες και φυσικά μαύρο χιούμορ. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τη Χάνα, τη μεγαλύτερη κόρη μιας οικογένειας καλλιτεχνών, που είναι αφοσιωμένη σύζυγος και μητέρα και μια πετυχημένη ηθοποιός. Υποστηρίζοντας τις δυο μικρότερες αδελφές της, αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μιας οικογένειας που βρίσκεται στα όριά της. Όταν όμως ο ήσυχος κόσμος της Χάνα υποσκάπτεται από αδελφική αντιζηλία, ανακαλύπτει ότι είναι το ίδιο χαμένη όσο οποιοσδήποτε άλλος και πως για να βρει τον εαυτό της θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην ανεξαρτησία της και σε μια οικογένεια που δεν μπορεί να αποχωριστεί. Ο Γούντι Άλεν με την κάμερα στο χέρι δίνει τον τόνο και το νεύρο μιας φασαριώζικης οικογένειας, ενώ ταυτόχρονα προσεγγίζει τους χαρακτήρες με μία τρυφερότητα. Ένα φιλμ άξιο δείγμα της κινηματογραφικής του γραφής και παράλληλα μια σύνοψη των εμμονών του. Η ταινία βραβεύτηκε το 1986 με τρία Όσκαρ και είχε ένα εξαιρετικό καστ, απ’ το οποίο ξεχώρισαν η αισθησιακή Μπάρμπαρα Χέρσι, ο Μπεργκμανικός Μαξ Φον Σίντοφ και ο υπέροχος Μάικλ Κέιν, που δίνει το δικό του ρεσιτάλ.
«Ακαταμάχητη Αφροδίτη»
(Mighty Aphrodite) Σπαρταριστή, ερωτική κωμωδία που τριγυρίζει γύρω από τον έρωτα και τις απρόβλεπτες καταστάσεις που δημιουργεί. Ο Γούντι Άλεν εδώ (1995) εγκαταλείπει τους έντονους στοχασμούς και επιστρέφει στην καθαρή, ανόθευτη κωμωδία. Επιπροσθέτως, είναι από τις ταινίες του Άλεν που μπαίνει στο ελληνικό ψυχισμό (μέχρι και Τσιτσάνη ακούμε), καθώς περιέχει το εύρημα με την αρχαιοελληνική τραγωδία. Και Ύβρι και Νέμεσι και Κάθαρση. Μέχρι και Από Μηχανής Θεό. Αξέχαστη η ατάκα: «Είσαι δυνατός Λένι. Σαν τον Αχιλλέα».
– «Μα, τι λες; Αυτός είχε μόνο Αχίλλειο Πτέρνα. Εγώ έχω Αχίλλειο Κορμί».
«Διαλύοντας τον Χάρυ»
(«Deconstructing Harry») Είμαστε στα 1997 και ο 64χρονος πια Γούντι Άλεν έχει έρθει πιο κοντά στον αγαπημένο του Μπέργκμαν, σκιαγραφώντας το πορτρέτο ενός συγγραφέα, που όπως εξομολογείται με ειλικρίνεια «είμαι άνθρωπος που δεν μπορεί να λειτουργήσει ομαλά στη ζωή, μπορεί όμως στην Τέχνη». Μία από τις αλήθειες που έχουν επιβεβαιωθεί πάμπολλες φορές και σε διαφορετικές περιστάσεις και πρόσωπα. Ο Χάρι είναι μεσήλικας, ερωτύλος συγγραφέας, που συνεχώς ερωτεύεται και συνεχώς απογοητεύεται. Σε ένα ταξίδι που κάνει, για να παραστεί σε μια πανεπιστημιακή τελετή που γίνεται προς τιμήν του, συνοδεύεται από μια μαύρη πόρνη, τον γιο του ήρωα που απήγαγε από το σχολείο, τον καρδιακό του φίλο που πάσχει από καρδιακά προβλήματα. Οι κωμικοτραγικές περιπέτειες που θα ακολουθήσουν και το χάος που επικρατεί στο μυαλό και στην ψυχή του, αλλά και οι αποτυχημένες ερωτικές του σχέσεις, τον εμπνέουν να γράψει τις νουβέλες του. Κατάμαυρη αυτοσαρκαστική κωμωδία με τα σατιρικά του βέλη να είναι οξύτερα από κάθε άλλη φορά.
«Match Point»
Μια ιλαροτραγωδία του 70χρονου εδώ Άλεν, που παίζει με τα σατανικά παιχνίδια της τύχης, το δράμα, την ειρωνεία και έναν πρωτόγνωρο ερωτισμό για το κινηματογραφικό του έργο. Οι συχνές αναφορές του στο «Έγκλημα και Τιμωρία» αλλά και η πλοκή σαπουνόπερας που επιλέγει, προκειμένου να υπονομεύσει τους ήρωές του και ειδικά τον πρωταγωνιστή του, που εκμεταλλευόμενος τη γοητεία του, κερδίζει μια μεγαλοαστική οικογένεια και μία κοινωνική καταξίωση. Ο Άλεν αφηγείται μια ιστορία για έναν παράνομο ερωτικό δεσμό με απρόσμενη κατάληξη, έχοντας ένα συνηθισμένο κινηματογραφικό θέμα, αλλά διαθέτοντας ένα κοινωνιολογικό υπόβαθρο και ισχυρό φιλοσοφικό πυρήνα κάνει την ταινία του ξεχωριστή. Ο σκηνοθέτης βάζει στο στόχαστρό του τις κοινωνικές τάξεις, τη θέληση για ισχύ, πλούτο και χλιδάτη ζωή, την ασφάλεια κόντρα στο ρίσκο και τη λογική απέναντι στο ερωτικό πάθος. Και όλα αυτά εξαρτώμενα από τον παράγοντα τύχη, που έχει την ίδια δύναμη με τον άνθρωπο και αυτό συμβολίζεται στο φιλμ από έναν αγώνα τένις. Έξοχοι οι πρωταγωνιστές Σκάρλετ Γιόχανσον και Τζόναθαν Ρις Μέγιερς.
«Vicky Cristina Barcelona»
Η τελευταία ταινία του μίνι αφιερώματος προς τιμήν της ισπανικής εταιρίας που θα χρηματοδοτήσει και τη νέα ταινία του Γούντι. Δύο νέες και όμορφες Αμερικανίδες, η Βίκι και η Κριστίνα, αποφασίζουν να περάσουν το καλοκαίρι τους κάτω από τον ήλιο της Βαρκελώνης. Σοβαρή και στα πρόθυρα του γάμου η πρώτη, σεξουαλικά απελευθερωμένη η δεύτερη, θα πιαστούν και οι δυο στον ιστό του Χουάν Αντόνιο, ενός αρρενωπού ζωγράφου που παραμένει υπερβολικά δεμένος με την πρώην σύζυγό του.
Επηρεασμένος από την Ευρώπη, ο Άλεν φτιάχνει μια γνήσια ρομαντική κωμωδία, με απολαυστικούς διαλόγους, ανάλαφρη αφήγηση, ερωτισμό και μία δόση νοσταλγίας.
Προλαβαίνοντας ίσως ορισμένες ενστάσεις για την επιλογή των ταινιών που παρουσιάστηκαν, να επισημανθεί ότι έγινε κυρίως θυμίζοντας τις παλιές καλές εποχές, αλλά και το εύρος των θεμάτων που καταπιάστηκε ο Γούντι Άλεν. Φυσικά υπάρχουν οι εμμονές του, που είναι και δείγμα του προσωπικού κινηματογράφου. Άλλωστε όλοι σχεδόν οι μεγάλοι κινηματογραφιστές είχαν εμμονές. Από τον Μπέργκμαν, με την εκκλησία και τον Χίτσκοκ, με την ηδονοβλεψία και την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, μέχρι τον Μπουνιουέλ, με την μπουρζουαζία.
Σίγουρα το ογκώδες και πολυσήμαντο έργο του, με το καυστικό και σαρκαστικό χιούμορ του, θα έχει πάντα μία τεράστια απήχηση στους σινεφίλ. Ακόμη και αν αποδειχθεί – πράγμα δύσκολο – ότι έκανε τις πράξεις για τις οποίες κατηγορείται, εν αντιθέσει με τον Μάικλ Τζάκσον ή άλλους πρωταγωνιστές απεχθών σκανδάλων, οι ταινίες του θα κατέχουν πάντα ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του κινηματογράφου. Γιατί όπως λέει και ο ήρωάς του στο «Διαλύοντας το Χάρι»: Είμαι άνθρωπος που δεν μπορεί να λειτουργήσει ομαλά στη ζωή, μπορεί όμως στην Τέχνη.
ΑΠΕ
