Όσοι έχουν ασχοληθεί κάπως ιδιαίτερα με τον Διονύσιο Σολωμό, νομίζω, ότι γνωρίζουν, πως ο ποιητής δεν αγαπούσε και επεδίωκε μόνος του τη μοναξιά π.χ.: ” Io mi trovo qui solo…….. βρίσκομαι εδώ μόνος , ολομόναχος , κι γι’ αυτό κατευχαριστημένος ……” ( Γράμμα προς Λουδοβίκο Στράνη , Ζάκυνθος 8 Ιουνίου 1825 , Αλληλογραφία Σολωμού ), αλλά πολλές φορές ,και να μη την ήθελε , δεν μπορούσε να την αποφύγει , κι ας υπέφερε γι’ αυτό, αφού ζούσε στον ” δικό του ποιητικό κόσμο “: ” Μέσ’ στο γιαλό της Κέρκυρας, μαύρη ‘με πέτρα κι έρμη ” ….
Κάποιοι μάλιστα, επιχειρώντας να τοποθετήσουν το Σολωμό στη σύγχρονη εποχή, μιλούν για έναν άνθρωπο, που σήμερα ίσως να τον λέγαμε “περιθωριακό τύπο”, ο οποίος του αρέσει το αλκοόλ και τριγυρνάει ολομόναχος από μπαρ σε μπαρ και από ταβέρνα σε ταβέρνα …..
Κάποιο βράδυ λοιπόν, ενώ ο Σολωμός τρισολομόναχος έπινε σε μια ταβέρνα της Κέρκυρας, στο πάρα δίπλα τραπέζι, σε μια παρέα ναυτών, πάνω στο πιοτό τους και στην κουβέντα για τα Ιεροσόλυμα και το Άγιο Φως, κάποιος ναύτης ακούστηκε να λέει :
“Εκεί π’ ανάβει τ’ Άγιο Φως άλλη φωτιά δεν πιάνει” !
Στο άκουσμα αυτής της έκφρασης ο ποιητής, ενώ ήταν σιωπηλός και μάλλον δύσθυμος, πετάχτηκε πάνω απ’ το κάθησμά του, και έμπλεος ανυπόκριτου ενθουσιασμού, κέρασε όλους τους θαμώνες! Απ’ το υστέρημά του.—
