Είμαι σαλιγκάρι.
Περπατώ μα εσύ βλέπεις να σέρνομαι.
Όπου πάω κουβαλώ σιωπηλά μαζί και το σπίτι μου.
Είναι οι άνθρωποι μου, τα όνειρα και οι μνήμες μου.
Με ελαστικά τετραγωνικά τόσα ώστε να προσαρμόζομαι, να χωράω, να τρυπώνω και γω μέσα τους.
Όταν φοβάμαι.
Όταν μου λείψουν πολύ.
Όταν βρέχομαι.
Με κοιτάς….
Σκέφτεσαι πως πρέπει να είναι δυσανάλογα βαρύ αυτό που λέω εγώ σπίτι για το ασπόνδυλο σώμα μου.
Πως χωρίς αυτό ίσως και να περπατούσα πιο γρήγορα.
Πως τότε μπορεί να μην έλεγες ότι σέρνομαι.
Συνάμα προσπαθείς να διαβάσεις με περιέργεια ίσως τα ελικοειδή του τα σχήματα.
Ποιοι να είναι άραγε οι άνθρωποι, τα όνειρα και οι μνήμες μου.
Σου δίνω το χρόνο να το κάνεις επειδή δε δείχνω να βιάζομαι.
Ναι!!
Δίκιο έχεις περπατάω αργά σα να σέρνομαι.
Όλη η βόλτα μου στη ζωή όχι παραπάνω από δέκα ίσως δώδεκα δικά σου μεγάλα βήματα.
Όμως αν προσέξεις καλά θα δεις τα ξεκάθαρα ίχνη μου.
Λαμπυρίζουν διάφανα οι μέρες μα και οι νύχτες μου για να ξέρεις πως δεν ήταν άλλος.
Για να ξέρεις πως από δω εγώ ήμουν που βαδίζοντας τόσο αργά πέρασα.
Κουβαλώντας ανθρώπους, όνειρα και τις μνήμες μου.
Ήμουν εγώ και τα ελικοειδή μου τα σχήματα.
