Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στηρίζοντας σταθερά τη σύγχρονη νεοελληνική δραματουργία, επιλέγει για τη φετινή θεατρική σεζόν το έργο «Δάφνες και Πικροδάφνες» των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Κουτσουρέλη.
Κατά τη διάρκεια μιας προεκλογικής περιόδου, τέσσερις άντρες που έχουν άμεση εμπλοκή με συγκεκριμένους υποψηφίους της ίδιας κομματικής παράταξης στην Τρίπολη, συζητάνε για τις επερχόμενες εκλογές. Η κουβέντα παρεκτρέπεται όταν τα προσωπικά συμφέροντα τους διασταυρώνονται και ο καθένας προσπαθεί με την παράθεση πληροφοριών, στοιχείων ή ενόχων μυστικών του παρελθόντος να «βγάλει από τη μέση» τον άλλον υποψήφιο του ίδιου συνδυασμού. Όλοι νομίζουν ότι κινούν ή μπορούν να κινήσουν τα νήματα της εξουσίας προς όφελός τους αλλά, ταυτόχρονα, διαπιστώνουν πως είναι δεμένοι και οι ίδιοι στο πλέγμα των νημάτων αυτών. Μια γυναικεία μορφή, που δεν εμφανίζεται στη σκηνή, μοιάζει να κατευθύνει πρόσωπα και πράγματα (ή μήπως αποτελεί και αυτή ένα ακόμα ασταθές θεμέλιο του ίδιου πολιτικού οικοδομήματος).
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο ωστόσο αυτού του έργου, δεν είναι η απολύτως ρεαλιστική αποτύπωση της πολιτικής πραγματικότητας και το διεφθαρμένο πολιτικό παρελθόν της χώρας, αλλά το σημείο της προβολής της αστάθειας αυτού του φαύλου συστήματος, το οποίο εμφανίζεται στη δυνατότητα ανατροπής και αλλαγής του.
Ο Ανδρέας Κουτσουρέλης, μετά την εξαιρετική επιτυχία που σημείωσε πέρυσι με την «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη, αναλαμβάνει να ανεβάσει ένα έργο σταθμό της νεοελληνικής δραματουργίας. Πρόκειται για μια οξυδερκή κριτική της σύγχρονης πολιτικής σκηνής, δοσμένης με κωμικό τρόπο, που προβάλλει το σκοτεινότερο κομμάτι του πολιτικού συστήματος, την αλυσιδωτή διαπλοκή που επιβιώνει μέσω των πιο ευτελών τρόπων άσκησης εξουσίας: του εκβιασμού και του ρουσφετιού. Πρόσωπα έρμαια των παθών τους, φιλόδοξα, ημιμαθή, συνένοχα, που εκβιάζουν, απειλούν και προδίδουν με μεγάλη ευκολία σχέσεις και αξίες, αποτελούν ένα σημαντικό γρανάζι του τοπικού πολιτικού συστήματος.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία-Μουσική Επιμέλεια: Ανδρέας Κουτσουρέλης
Σκηνικά-Κοστούμια: Χρήστος Μπρούφας
Φωτισμοί: Τάσος Δαηλίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Στάθης Βούτος
Φωτογράφιση παραγωγής: Τάσος Θώμογλου
Οργάνωση παραγωγής: Ηλίας ΚοτόπουλοςΒοηθοί σκηνοθέτη (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης): Λουκία Κοίλια, Γιώργος ΣαμαρινίδηςΠαίζουν οι ηθοποιοί
Στάθης Βούτος (Αλέκος), Κώστας Ίτσιος (Τάσος), Νίκος Νικολάου (Βασίλης), Δημήτρης Παλαιοχωρίτης (Κώστας).
Σκηνοθεσία-Μουσική Επιμέλεια: Ανδρέας Κουτσουρέλης
Σκηνικά-Κοστούμια: Χρήστος Μπρούφας
Φωτισμοί: Τάσος Δαηλίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Στάθης Βούτος
Φωτογράφιση παραγωγής: Τάσος Θώμογλου
Οργάνωση παραγωγής: Ηλίας ΚοτόπουλοςΒοηθοί σκηνοθέτη (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης): Λουκία Κοίλια, Γιώργος ΣαμαρινίδηςΠαίζουν οι ηθοποιοί
Στάθης Βούτος (Αλέκος), Κώστας Ίτσιος (Τάσος), Νίκος Νικολάου (Βασίλης), Δημήτρης Παλαιοχωρίτης (Κώστας).
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Το «Δάφνες και Πικροδάφνες» των Δ. Κεχαΐδη και Ε. Χαβιαρά, είναι ένα σημαντικό έργο της νεοελληνικής δραματουργίας το οποίο καταγράφει το παρασκήνιο, τον παραγοντισμό και τη νοοτροπία των πελατειακών σχέσεων, σε ένα τοπίο μικροπολιτικών συμφερόντων.
Το «Δάφνες και Πικροδάφνες» των Δ. Κεχαΐδη και Ε. Χαβιαρά, είναι ένα σημαντικό έργο της νεοελληνικής δραματουργίας το οποίο καταγράφει το παρασκήνιο, τον παραγοντισμό και τη νοοτροπία των πελατειακών σχέσεων, σε ένα τοπίο μικροπολιτικών συμφερόντων.
Τέσσερις κομματάρχες, μηχανορραφούν, μπλοφάρουν, συνωμοσιολογούν, διακινδυνεύουν τη φιλία τους και την τιμή τους μπροστά στο βωμό του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος και της «καρέκλας», κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.
Αν και το έργο είναι γραμμένο λίγο μετά τη μεταπολίτευση, σήμερα μοιάζει σα να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε και ενώ χαρακτηρίζεται ως σάτιρα, κατά βάθος πρόκειται για κάτι θλιβερό, όπου το προσωπικό συμφέρον υπερισχύει του κοινού, χρησιμοποιώντας ίντριγκες και συνωμοσίες, μέσω της τέχνης του να λες αληθοφανή ψέματα, ή ψεύτικες αλήθειες. Κάτι που συμβαίνει συχνά στην πολιτική.Έχουμε να κάνουμε με μία πάλη που διεξάγεται στο «ρινγκ» της πολιτικής ανυπαρξίας, με χτυπήματα κάτω από τη μέση, δίνοντάς μας, για ακόμα μία φορά, την ευκαιρία, τόσο να το χλευάσουμε, όσο και να το διασκεδάσουμε, ως ένα αστείο και ταυτόχρονα οικείο φαινόμενο.Απέναντι σε αυτήν τη διαχρονική πραγματικότητα, το χιούμορ, ως άμυνα – προστασία, ίσως τελικά να είναι μια λύση, οπότε, τίποτα δε μας εμποδίζει ώστε να γελάσουμε άφοβα.
Αν και το έργο είναι γραμμένο λίγο μετά τη μεταπολίτευση, σήμερα μοιάζει σα να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε και ενώ χαρακτηρίζεται ως σάτιρα, κατά βάθος πρόκειται για κάτι θλιβερό, όπου το προσωπικό συμφέρον υπερισχύει του κοινού, χρησιμοποιώντας ίντριγκες και συνωμοσίες, μέσω της τέχνης του να λες αληθοφανή ψέματα, ή ψεύτικες αλήθειες. Κάτι που συμβαίνει συχνά στην πολιτική.Έχουμε να κάνουμε με μία πάλη που διεξάγεται στο «ρινγκ» της πολιτικής ανυπαρξίας, με χτυπήματα κάτω από τη μέση, δίνοντάς μας, για ακόμα μία φορά, την ευκαιρία, τόσο να το χλευάσουμε, όσο και να το διασκεδάσουμε, ως ένα αστείο και ταυτόχρονα οικείο φαινόμενο.Απέναντι σε αυτήν τη διαχρονική πραγματικότητα, το χιούμορ, ως άμυνα – προστασία, ίσως τελικά να είναι μια λύση, οπότε, τίποτα δε μας εμποδίζει ώστε να γελάσουμε άφοβα.
Ανδρέας Κουτσουρέλης
