Ο Ζήσης Πετκανάς είχε τη μεγάλη χαρά και τιμή να συναντηθεί με ένα από τα παιδικά ινδάλματά του, έναν άνθρωπο που γέμισε τα παιδικά του χρόνια με όμορφες εικόνες και ανέμελες στιγμές. Ο Κώστας Μπίγαλης μιλήσε για το παρελθόν, το παρόν, τα μελλοντικά του σχέδια και την αποθέωση που λαμβάνει ακόμα και σήμερα από τον κόσμο. Και φυσικά για τη μεγάλη συναυλία αυτής της Παρασκευης, 17 Μαϊου στο Pragu Live Stage στην Καστοριά, μαζί με την Μαντώ και τον Δάκη!
Κατ’ αρχήν τιμή μας που σας έχουμε μαζί μας!
Κώστας Μπίγαλης: Η τιμή είναι δική μου φίλε μου και ανταποδίδω!
Να πούμε ότι θα σας απολάυσουμε το βράδυ της Παρασκευής (17 Μαϊου) στο Prague Live Stage στην Καστοριά μαζί με ΜΑΝΤΩ και ΔΑΚΗ! Είμαι σίγουρος ότι θα γίνει ένα ωραίο πάρτυ!
Κώστας Μπίγαλης: Κατά αρχήν χαίρομαι που θα ξανα έρθω στην πανέμορφη Καστοριά! Τελευταία φορά αν δε κάνω λάθος ήταν πριν περίπου 2 χρόνια στον Ναυτικό Όμιλο. Ένα πολύ ωραίο μαγαζί, πραγματικά! Αυτή τη φορά βέβαια θα είμαι παρέα με τους καλούς μου φίλους, την υπέροχη ΜΑΝΤΩ και τον καταπληκτικό ΔΑΚΗ! Θα είναι ένα τεράστιο πάρτυ με πάνω από 3 ώρες πρόγραμμα και όλες τις επιτυχίες μας και όχι μόνο! Είμαι σίγουρος ότι και πάλι ο κόσμος θα μας τιμήσει με την παρουσία του και θα γίνουμε μία μεγάλη παρέα!
Τέλεια, ανυπομονούμε!Ας αρχίσουμε με πράγματα που δεν ξέρουν οι νεότεροι σε ηλικία που σας ακολουθούν, πριν την εποχή που βγήκε το ”I Miss You”,γιατί είχατε κάνει αρκετά πράγματα και πριν από αυτό και πως σας μπολιάστηκε το μικρόβιο της μουσικής!
Κώστας Μπίγαλης: Από μικρός άκουγα μουσική, αλλά δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ. Η καταγωγή της μάνας μου είναι από ένα χωριουδάκι κοντά στη Ρούμελη όπου γινόταν ένα παραδοσιακό πανηγύρι του χωριού, ενώ λοιπόν όλα τα παιδάκια παίζανε, εγώ ήμουν δίπλα στην ορχήστρα που έπαιζε. Η μητέρα μου έστελνε τη θεία μου λέγοντας «παρ΄τον από ‘κει, θα κουφαθεί» και όταν ερχόταν η θεία μου εγώ έλεγα «όχι άσε με, τώρα ακούω».
Οπότε μάλλον κάτι προϋπήρχε μέσα σας…
Κώστας Μπίγαλης: Υπήρχε ενδιαφέρον αλλά εκδηλώθηκε πιο έντονα στα 17 μου, σε αρκετά προχωρημένη ηλικία, όταν ένας φίλος μου μου έδωσε μία κιθάρα, αρκετά ταλαιπωρημένη τόσο που μου μάτωνε τα χέρια, ήταν η πρώτη φορά που είχα υπομονή να κάνω κάτι.
Ήσασταν αυθόρμητος γενικά στις αντιδράσεις σας σαν παιδί; Καταπιανόσασταν με κάτι και μετά το αφήνατε;
Κώστας Μπίγαλης: Ναι …εντάξει, ήμουν σχετικά καλός μαθητής στο σχολείο κι έπαιζα πολύ ποδόσφαιρο, ασχολήθηκα με μικρές κατηγορίες ως ένα σημείο. Αυτή η κιθάρα λοιπόν ήταν μία αποκάλυψη για μένα, γιατί με τα τρία πρώτα ακόρντα που έμαθα έγραψα το πρώτο μου τραγούδι, αμέσως! Δηλαδή φάνηκε ότι αυτό το πράγμα μέσα μου είχε ανάγκη να εκφραστεί, ταυτόχρονα με το ότι τραγουδούσα. Υπήρχε ένα συγκρότημα που έπαιζε στην ταράτσα του διπλανού σπιτιού εδώ δίπλα που τώρα είναι πολυκατοικία και πήγα μια μέρα με θάρρος ενώ γενικά ήμουν πολύ ντροπαλό παιδί και τους είπα «ξέρετε, τραγουδάω». Αυτοί απόρησαν και μου είπαν «τραγουδάς; για τραγούδα» !Κι επειδή είχα καλύτερη φωνή από τον προηγούμενο τραγουδιστή τους συμφώνησαν και με πήραν. Και δε θα ξεχάσω, η πρώτη φορά που ανέβηκα σε σκηνή ήταν στο θέατρο Ακροπόλ στην Πατησίων στο χορό της Α.Ε.Κ.
Σημαδιακό, τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Κώστας Μπίγαλης: Ναι, ακριβώς. Ήταν η πρώτη εμπειρία και μετά έφτιαξα ένα συγκρότημα με κάτι τύπους εδώ από τη γειτονιά που έπαιζαν άσχετα όργανα τότε, τους μάζεψα και τους έδινα οδηγίες τρόπον τινά, ήθελα εγώ να είμαι υπεύθυνος, είχα κι ένα τραγούδι έτοιμο και παρότι ο ένας έπαιζε τρομπέτα ας πούμε, εγώ του είπα «εσύ θα παίξεις μπάσο», μοίραζα τους ρόλους. Κάναμε πρόβες και παίζαμε ένα τραγούδι, το συγκρότημα έπαιζε ένα τραγούδι μόνο.
Ένα και καλό!
Κώστας Μπίγαλης: Ένα και καλό! Και γινόταν ένας διαγωνισμός τότε την επιμέλεια του οποίου είχε η Columbia/EMI,παίξαμε κι εμείς, πήραμε ένα από τα βραβεία τα οποία δινόταν ανά κατηγορία, καλύτερο τραγούδι ας πούμε και τα λοιπά, εμείς πήραμε το βραβείο για την καλύτερη σύνθεση.
Παρότι νέο συγκρότημα τότε εσείς, θα μπορούσατε να είχατε πάρει βραβείο για καλύτερο νέο συγκρότημα και σας κάνανε ακόμα μεγαλύτερη τιμή.
Κώστας Μπίγαλης: Ναι, ήταν μία ωραία εμπειρία ο διαγωνισμός αυτός τότε γιατί ήταν και τα πράγματα πιο αξιοκρατικά.
Αγνές εποχές…
Κώστας Μπίγαλης: Ακριβώς, οπότε προέκυψε ένα συμβόλαιο από την Columbia/EMI τότε, εγώ ήμουν 19 χρονών, ανήλικος τότε γιατί το όριο ήταν στα 21 κι έτσι υπέγραψε ο πατέρας μου κι έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια.
Οι περισσότεροι σας μάθανε από το πασίγνωστο και θρυλικό πλέον ‘I Miss You’,εγώ ήμουν μόλις 3 ετών τότε, αλλά μέχρι να βγάλετε το ”Με Τον Ήλιο Στους Ιχθείς” το 1989,το κομμάτι είχε ένα cult υπόβαθρο. Θυμάστε αντιδράσεις του κόσμου τότε, ειδικά από το εξωτερικό, γιατί φαντάζομαι ότι στην Ελλάδα ήταν κάτι αδιανόητο τότε να γραφτεί τέτοιο κομμάτι από Έλληνα καλλιτέχνη.
Κώστας Μπίγαλης: Κοίταξε, αυτό που βοήθησε πολύ ήταν ότι εγώ παρέκκλινα από τα τότε δεδομένα και δεν ήθελα να υπάρχει φωτογραφία μου στο δίσκο.
Υπήρχε οπότε και το μυστήριο…
Κώστας Μπίγαλης: Ναι, και τότε ο Νίκος Μαστοράκης είχε την ιδέα να κάνει το λογοπαίγνιο του ονόματος μου μετατρέποντας το σε Big Alice,η εύσωμη Αλίκη δηλαδή και κυκλοφόρησε το single από την CBS (μετέπειτα Sony Music,το παράρτημα της υπήρχε και στην Ελλάδα). Από αυτό το λογοπαίγνιο λοιπόν ο γραφίστας πήρε την ιδέα για το κλασσικό πλέον εξώφυλλο με τη χοντρή που ανεβαίνει τη σκαλίτσα που έγινε κλασσικό. Επειδή όμως δεν υπήρχε φωτογραφία και το κομμάτι ήταν ιδιαίτερο για την εποχή, δημιουργήθηκε όλος αυτός ο θόρυβος.
Το κομμάτι βασίζεται σε πραγματική ιστορία, κάτι που πάντα τονίζω, μιας και υπήρχε πραγματική απώλεια σε προσωπικό επίπεδο πολύ έντονη και το κομμάτι δημιουργήθηκε μέσω του πόνου. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι έχει κρατήσει μέχρι σήμερα, γιατί κάθε λέξη του είναι αληθινή. Μετά από το ΄86 ως το ΄89 έζησα στην Αμερική στη Νέα Υόρκη και προσπάθησα στον απόηχο του κομματιού να δημιουργήσω δισκογραφικό συμβόλαιο. Έφτασα πολύ κοντά πάλι με την CBS που από κάποιες συγκυρίες για τις οποίες δεν ευθύνομαι εγώ δεν έγινε το συμβόλαιο. Γύρισα στην Ελλάδα λοιπόν το ΄89 χωρίς μία, ήμουν φέρελπις μεν αλλά δεν είχα χρήματα. Οπότε γυρνώντας είπα ”ας κάνω ένα Ελληνικό δίσκο” να δω πως θα πάει μήπως ξαναφύγω αργότερα στην Αμερική.
Και δε χάνετε καθόλου χρόνο και βγαίνει το ’89 το ”Με Τον Ήλιο Στους Ιχθείς”
Κώστας Μπίγαλης: Ναι, εκεί που το κομμάτι ”Ρίνα Κατερίνα” γίνεται επιτυχία αναπάντεχη, για μένα γιατί ο δίσκος έκανε ένα χρόνο να πουλήσει.
Εν τέλει όμως ο δίσκος έγινε χρυσός.
Κώστας Μπίγαλης: Ναι έγινε χρυσός και από αυτό το κομμάτι ξεκίνησε όλη η επιτυχία που κράτησε και σε όλα τα ’90s.
Εγώ θυμάμαι να το βλέπω πρώτη φορά στην εκπομπή ”Τα 20 πρώτα” στο Mega.
Κώστας Μπίγαλης: Mπράβο!
12 χρονών εγώ τότε, το Mega μόλις έχει ανοίξει Νοέμβρη-Δεκέμβρη του ’89 και πετυχαίνω το κομμάτι εκεί, δεν ξέρω αν είχε προβληθεί πιο πριν κι αν συνέλαβε η εκπομπή αυτή.
Κώστας Μπίγαλης: Μα αυτή η εκπομπή ήταν η αιτία, ”Τα 20 πρώτα”. Ο δίσκος είχε παιχτεί από κάποια περιφερειακά ραδιόφωνα αλλά επειδή ήταν στη Lyra που ήταν μικρή εταιρεία, οι περισσότεροι τον σνομπάρανε, παρόλο που είχα κάνει νούμερο 1 επιτυχία πιο πριν με το ”I Miss You”,σύμφωνα πάντα και με τα στοιχεία του περιοδικού ”Ποπ Και Ροκ” του Γιάννη Πετρίδη, τα στοιχεία ήταν αξιοκρατικά. Παρόλα αυτά, το σνομπάρανε, άσχετα αν το μετανιώσανε μετά. Αλλά αφού έχω κάνει επιτυχία παλιότερα, βάλε ρε χριστιανέ το βινύλιο να ακουστεί.
Εστάλη σε περιφερειακά ραδιόφωνα για να παιχτεί και υπήρχε συμφωνία ότι αν ο δίσκος έμπαινε στο τοπ 20 με στοιχεία από την IFPI, τότε αναλάμβανε μία εταιρεία δωρεάν να κάνει ένα βίντεο κλιπ στον καλλιτέχνη. Επειδή λοιπόν η εταιρεία έκανε τοποθέτηση που το λέω ειλικρινά ότι έτσι έγινε, μπήκα στο νούμερο 17 ή 18 λοιπόν οπότε δικαιούμουν video clip. Το οποίο έγινε ένα χρόνο αφού βγήκε ο δίσκος, με μπάτζετ μηδαμινό.
Για να καταλάβεις, ο σκηνοθέτης με έβαλε σε μία σκηνή κι εκεί που στο δεύτερο κουπλέ λέει “Κι η βροχή δυναμώνει…” είχε πάρει ένα λάστιχο και με κατάβρεχε για να φαίνεται ότι βρέχει. Εγώ του είπα «είσαι σίγουρος ότι δε θα μας πάρουν με τις πέτρες;» κι εκείνος είπε «θα το σώσω στο μοντάζ, μη φοβάσαι». Αυτό το απλό βίντεο κλιπ είχε κάτι το μαγικό, ήμουν και πιτσιρικάς τότε, το κομμάτι συνδέθηκε με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο κι έκανε επιτυχία. Ήταν και όλα τα κομμάτια καλά, δεν ήθελα να κάνω αυτό που πάθαινα σαν ακροατής, δηλαδή να ακούω 1-2 κομμάτια από το δίσκο και τα υπόλοιπα όχι, μου λέγανε να μην τα βάλω αλλά εγώ τα έβαλα γιατί μου άρεσαν όλα και ήθελα να δώσω στον κόσμο κάτι καλό.
Είχατε κάποια από αυτά έτοιμα πριν γυρίσετε Ελλάδα ή τα κάνατε όλα εδώ;
Κώστας Μπίγαλης: Όχι, τα έκανα όλα εδώ, εκτός από ελάχιστα που είχα έτοιμα σαν ιδέα πριν γυρίσω, αλλά το 90% του δίσκου γράφτηκε εδώ. Τα έβαλα όλα λοιπόν και είπα ότι μετά θα γράψω άλλα, ήμουνα τόσο σίγουρος και τελικά αυτή η λογική μου βγήκε σε καλό, γιατί πάνω από όλα με εμπιστεύτηκε ο κόσμος, είχα ένα fan base το οποίο πιστεύω έπαιξε το ρόλο του στο να κάνω συνολικά καλούς δίσκους. Και μετά από ‘δω αρχίζει το τραίνο και δεν έχει σταματημό, όπου κάνετε ”Tου Αιγαίου Tα Blues”,το οποίο θυμάμαι να γίνεται πολύ γρήγορα πλατινένιο, το ίδιο και το ”Mικρή Μου Μέλισσα”, και συνεχίζετε με συνεχείς δουλειές μέχρι και το 2006,όπου κάνετε ένα διάλειμμα ως το 2011 και έχουμε άλλο ένα διάλειμμα μέχρι σήμερα. Ας τα πάρουμε από την αρχή, έχετε κάνει εκείνο το υπέροχο βίντεο για ”Του Αιγαίου Τα Blues” δίπλα στη θάλασσα, υπάρχει κάποιο παρασκήνιο πίσω από αυτό;
Κώστας Μπίγαλης: Το βίντεο αυτό γυρίστηκε σε μία παραλία στο Λαύριο, χειμώνα με πολύ χαμηλές θερμοκρασίες.
Είναι προφανές ότι φυσάει κιόλας και δεν είναι εφέ.
Κώστας Μπίγαλης: Εκεί η κοπέλα που παίζει είναι Ισλανδή! Παρόλα αυτά, ο σκηνοθέτης είχε τη φαεινή ιδέα να τη βάλουμε στη θάλασσα! Εγώ είπα αποκλείεται κι ας είναι Ισλανδή κι αντέχει το κρύο. Μιλάμε για 4-5 βαθμούς θερμοκρασία, εγώ που δεν έπινα είχα πιεί μισό μπουκάλι ουίσκι εκείνη τη μέρα για να αντέξω.
Γυρίστηκε όλο σε μία μέρα; Η ιδέα για το πιάνο ποιανού ήταν;
Κώστας Μπίγαλης: Ναι έγινε όλο σε μία μέρα. Εγώ λοιπόν πάτησα πόδι και είπα ας περπατήσει λίγο η κοπέλα δίπλα στη θάλασσα. Η ιδέα για το πιάνο ήταν του σκηνοθέτη, του Σάββα του Χουλιάρα. Ο δίσκος αυτός όπως σωστά είπες έγινε γρήγορα πλατινένιος, το ίδιο και το ”Μικρή Μου Μέλισσα” και έγινε χρυσό και το ”Moυσικό Ταξίδι” που περιέχει την Ελληνική έκδοση του ”I Miss You”.
Αυτό το ηχογραφήσατε ξανά επειδή έκλεισε 10 χρόνια τότε;
Κώστας Μπίγαλης: Όχι, απλά ήταν κάτι που σκέφτηκα ότι μπορώ να κάνω.
Δε χάνει σε τίποτα πάντως σε σχέση με το αυθεντικό, είναι και πιο προσαρμοσμένο στα δεδομένα της εποχής του.
Κώστας Μπίγαλης: Μα ξανάγινε επιτυχία!
Τι αντιδράσεις βιώνατε από τον κόσμο εκείνη την εποχή;
Κώστας Μπίγαλης: Ε πανικός!
Μέχρι και πρόσφατα έχω δει να σας σηκώνουν στα χέρια.Είχατε θαυμάστριες να κάνουν κάτι ακραίο;
Κώστας Μπίγαλης: Κοίταξε ήταν και μία εποχή που ήμουν και πολύ κάτω από τους προβολείς, πήγαιναν και τα άλμπουμ πολύ καλά και μ ‘αγαπούσε πολύ ο κόσμος.
Συγνώμη που παρεμβαίνω αλλά ήσασταν κι από τους ελάχιστους που τα κάνατε όλα μόνος, στίχοι, μουσική, τα πάντα, χωρίς τις πλάτες κάποιου μεγάλου συνθέτη, θα’θελα να το τονίσω αυτό.
Κώστας Μπίγαλης: Ναι έχει και για μένα πολύ μεγάλη σημασία για μένα αυτό που αναφέρεις, είναι και η φύση του χαρακτήρα μου τέτοια διότι αν δεν τα έκανα όλα μόνος μου, δε θα γινόταν τίποτα έτσι φίλε μου ,στο λέω να το ξέρεις.
Θεωρείτε ότι αν δεν ήταν δικά σας τα κομμάτια δεν θα δίνατε το 100%;
Κώστας Μπίγαλης: Απλά ότι έγινε δε θα γινόταν. Βοήθησαν δύο παράγοντες στο ότι έγινε, ο ένας ήταν ότι ήμουν πολύ ανεξάρτητος και τα έγραφα όλα μόνος μου, και ευτυχώς απ’ ότι αποδείχθηκε στην πορεία και το γεγονός ότι ξεκίνησα υπολογιστές και έβαζα σε τάξη τις μουσικές ιδέες μου μετατρέποντας τις έτσι όπως ακριβώς ήθελα. Και φυσικά έπαιξε μεγάλο ρόλο και θα χρωστάω για πάντα στους αδερφούς Τουρκογιώργη, στον Αντώνη και στον Άκη. Επειδή γίναμε φίλοι με τα παιδιά αδερφικοί και με όσα έχουν παίξει στους δίσκους μου που είναι απίστευτα κι ας ακούγονται πιο ποπ, έχουν κάνει εκπληκτική δουλειά στις κιθάρες και τη χάρηκα ιδιαίτερα αυτή τη συνεργασία. Αυτοί δώσανε ψυχή, εγώ είχα βάλει τις βάσεις, αυτοί δώσανε αυθεντικότητα, ταυτότητα που άκουγε κάποιος το κομμάτι κι έλεγε «ωπ, αυτό είναι Μπίγαλης».
Προλάβατε επόμενη μου ερώτηση, πως είναι να συνεργάζεται κάποιος και να γίνεται κολλητός-ας μου επιτραπεί η έκφραση-με τον τραγουδιστή των θρυλικών Socrates,ένα συγκρότημα-φαινόμενο που πολλοί δεν προλάβαμε λόγω ηλικίας αλλά θεωρώ σωστό να αναφέρουμε. Δεν ξέρω αν ήσασταν οπαδός τους και πιο πριν.
Κώστας Μπίγαλης: Βέβαια, βέβαια. Κοίταξε, ο Αντώνης πρόκειται για τρομερό μουσικό, δεν είναι αυτό που βλέπαμε στους Socrates,είναι αυτό που λέμε υποκλίνομαι. Μιλάμε για τρομακτικό κιθαρίστα!
Και με εκπληκτικό χιούμορ συν τοις άλλοις…
Κώστας Μπίγαλης: Καλά το χιούμορ του δεν υπάρχει, έχω φτιάξει καινούργιο συκώτι, γελάμε πάντα πάρα πολύ με τον Αντώνη, γίναμε πάρα πολύ κολλητοί, αδερφικοί φίλοι, από το ’89 και μετά, γνωριζόμασταν πιο πριν αλλά λέγαμε ένα γειά, με αφορμή το πρώτο άλμπουμ ”Με Τον Ήλιο Στους Ιχθείς” όπου μας ένωσε η εταιρεία να συνεργαστούμε. Ο Αντώνης ήταν πιο προηγμένος από μένα στους υπολογιστές. Είναι μία πολυσχιδής προσωπικότητα, ένας απίστευτα καλλιεργημένος άνθρωπος, επειδή τον έβλεπε ο κόσμος έτσι με τα μακριά μαλλιά δεν ξέρουν ότι είναι καθηγητής Αγγλικών, απόφοιτος πανεπιστημίου.
Καλά κάνετε και το αναφέρετε γιατί ακόμα κι όσοι τον θαυμάζανε τον λέγανε τρελάρα!
Κώστας Μπίγαλης: Κοίταξε, τρελάρα τον λέγανε γιατί ήταν πάντα αυθόρμητος, αλλά πρόκειται για χρυσό παιδί, ένας άνθρωπος με ακαδημαϊκή μόρφωση απίστευτου επιπέδου, για μένα είναι ο κορυφαίος ροκ καλλιτέχνης όλων των εποχών στην Ελλάδα, κι από κοντά του κι ο Γιάννης ο Σπάθας, το alter ego του στους Socrates.Ήταν πολύ κολλητοί φίλοι από μικρά παιδία. Τώρα ο Άκης…
Θυμάμαι ένα φοβερό άλμπουμ του Άκη, το ”Calliostro” όπου εμείς μικροί, παρότι μεταλλάδες το ακούγαμε και λέγαμε «τι παίζει ο άνθρωπος!!!».
Κώστας Μπίγαλης: Ναι, ναι, κοίτα, ο Άκης ήταν ένας τύπος πολύ διαφορετικός από τον Αντώνη, πολύ εσωστρεφής, φοβερό παιδί επίσης, αλλά μίλαγε πολύ λίγο και δεν τον έπαιρνες χαμπάρι τι κρύβει μέσα του. Για να καταλάβεις πως ανακάλυψε κι ο Αντώνης ότι παίζει κιθάρα, παίζανε οι Socrates στο Κύτταρο και έχουν ξεμείνει από κιθαρίστα, μιλάμε για καταστροφή! Είχανε φρικάρει και δεν είχαν κιθαρίστα να παίξουν και λέει ο Άκης «θα παίξω εγώ»! Του λέει ο Αντώνης «τι θα παίξεις εσύ;» και απαντάει «θα παίξω εγώ όλο το πρόγραμμα» .Κι ανεβαίνει πάνω και παίζει όλο το πρόγραμμα του Σπάθα (παύση δευτερολέπτων, το λέει κι αισθάνεται δέος και ο ίδιος και μας πιάνει νευρικό γέλιο και τους δύο)! Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις για τι μιλάμε. Προσπαθώ να φανταστώ τη στιγμή και την απορία όλων τότε. Μπήκε στα παπούτσια ενός ογκόλιθου της Ελληνικής σκηνής.
Κώστας Μπίγαλης: Δε φαντάζεσαι, γιατί δεν τον έπιανε το μάτι σου τον Άκη, δεν ήξερε κανείς τίποτα. Ο Αντώνης ήταν πιο ‘ευθύς’ κιθαρίστας.
Ο Άκης μου ακουγότανε πάντα πιο βιρτουόζος.
Κώστας Μπίγαλης: Ήτανε πιο βιρτουόζος όντως, έπαιζε τα απίστευτα, ο Αντώνης ήταν…πιο ψυχή! Βέβαια επειδή καμιά φορά τον έβλεπα τι έπαιζε κι επειδή είχα καψούρα μαζί του, του έλεγα «πάρτε ένα μπασίστα session και παίξτε κιθάρες οι δυο σας με το Σπάθα να γίνει χαμός» επειδή τότε ο Αντώνης έπαιζε μπάσο. Και μου έλεγε «όχι, ας γίνει έτσι όπως είναι» .Ήθελε πάντα να αφήνει χώρο, του έλεγα να παίξει σε κάποιο δίσκο μου κι έλεγε «Ας παίξει ο Άκης» , που πρακτικά είναι το ίδιο, γιατί δεν ξέρεις ποιόν να διαλέξεις. Είχα αυτή την ευτυχία λοιπόν να συνεργαστώ με δύο τρομακτικούς μουσικούς, ότι ροκ συναίσθημα έχουν τα κομμάτια μου τους το χρωστάω και θα τους είμαι για πάντα ευγνώμων. Μετά ξεκινάει αυτό που λες με τη λατρεία του κόσμου, που από ένα σημείο και μετά ήθελα να είμαι και λίγο από πίσω, όχι τόσο στο προσκήνιο, ήταν πολύ μαζικό όλο αυτό.
Σας ήρθε λίγο απότομο, προσπαθούσατε να το διαχειριστείτε;
Κώστας Μπίγαλης: Ναι, προσπαθούσα να το διαχειριστώ, ήταν και η τηλεόραση στη μέση, έκανα πολύ τηλεόραση και κάποια στιγμή έλεγα στην εταιρεία «παιδιά δεν αντέχω, θα καώ» και μου απαντούσαν «μα δε σε στέλνουμε εμείς, οι ίδιοι σε ζητάνε ,ο κόσμος σε θέλει». Επειδή εγώ έκανα πάντα χαβαλέ και δεν το έπαιρνα σοβαρά, θέλανε όλοι να πάω.
Έβγαινε προς τα έξω ότι περνούσατε καλά κι ανέμελα.
Κώστας Μπίγαλης: Ναι, όλοι θέλανε τον Μπίγαλη γιατί έκανα μεγάλα νούμερα στην AGB.Μετά έκανε κι αυτό την ύφεση του όπως όλα και μετά ήρθε η κρίση. Μετά το 2006 ασχολήθηκα πολύ με την μαύρη country μουσική κι εξαφανίστηκα λιγάκι ,θέλησα να εντρυφήσω πάνω σ ’αυτή γιατί έχει και λίγο ποπ μέσα της, είναι μία μίξη (cross-over το είπε συγκεκριμένα),δεν έχει σχέση με την κλασσική country γιατί αυτό δεν το αγγίζεις, είναι κάτι αποκλειστικά δικό τους. Το ψάχνω αυτό, είμαι σε διαδικασία σύνθεσης να τα δώσω σε κάποιον, δε θα τραγουδήσω εγώ, απλά τραγουδάω στα demo.
Δεν το αισθάνεστε όπως τότε;
Κώστας Μπίγαλης: Ναι, πρέπει να έχω κίνητρο για να το κάνω. Δεν είναι όπως ήταν τα πράγματα αλλά πάντα προσπαθώ να γράφω όταν έχω χρόνο. Έχω ξεκινήσει και με το θέατρο τα τελευταία χρόνια.
Ήθελα να μας πείτε και γι’ αυτό ούτως ή άλλως. Κατ’ αρχήν πως είναι για κάποιον που έχει υπηρετήσει μία τέχνη να κάνει το ίδιο και σε μία άλλη κι αν σας ήταν δύσκολη η μετάβαση σ ‘αυτό ή επειδή υπήρξατε καλλιτέχνης από άλλη σκοπιά, προσαρμοστήκατε πιο εύκολα.
Κώστας Μπίγαλης: Σίγουρα, το να έχεις μια εμπειρία σου δίνει άνεση, εγώ όμως ασχολήθηκα και μικρός, είχα δώσει παραστάσεις μικρός, εσύ σίγουρα ήσουν αγέννητος όταν έπαιξα το ”Jesus Christ Superstar”,πότε γεννήθηκες;
Tο ’77 γεννήθηκα, εσείς παίξατε εκεί το ’78-’79 αν θυμάμαι καλά;
Κώστας Μπίγαλης: Mπράβο,’79-80 για την ακρίβεια, ήταν μία αγάπη και το θέατρο που όπου την έβρισκα ασχολούμουν, μετά ήρθαν οι μουσικές υποχρεώσεις αλλά τώρα τελευταία, ειδικά από το 2007 που έπαιξα σε μία διασκευή κωμωδίας του Σαίξπηρ, από τις ελάχιστες που έχει κάνει, το ”Όνειρο Καλοκαιρινής Νυκτός” με το φίλο μου τον Άγγελο τον Προβελέγγιο που σκηνοθέτησε και έπαιξε. Το 2014 έκανα ένα δικό μου έργο, το ”5” στο Χυτήριο στο Γκάζι, το οποίο υπάρχει περίπτωση να κάνω και του χρόνου αν βρεθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις και οι κατάλληλοι ηθοποιοί.
Έχετε κάνει τόσα πράγματα στη ζωή σας, υπάρχει κάτι άλλο που θέλετε να κάνετε ή κάτι που θέλετε να πετύχετε; Έχετε αυτή την ανάγκη συνεχώς να καταπιάνεστε με κάτι γιατί κάποιος που είναι δημιουργικός δεν έχει συνηθίσει να ”κάθεται”.
Κώστας Μπίγαλης: Έχω κάνει αρκετά πράγματα όλα αυτά τα χρόνια, ότι μπόρεσα δηλαδή, αλλά αυτό όλο που λες το καταλαβαίνω, είναι μια υπαρξιακή ανάγκη να κάνω κάτι άλλο πάντα, αρκεί να έχω το κίνητρο. Και μου δίνεις την κατάλληλη πάσα να μιλήσω για τη νέα μου θεατρική δουλειά που κάνω με τον Αλμπέρτο Εσκενάζι, κλασσικός ζεν πρεμιέ και γίγαντας του θεάτρου, και όχι μόνο. Ο Αλμπέρτο είναι ο τύπος που δεν μένει στον τύπο του ωραίου άντρα, αλλά είναι πολύ μορφωμένος θεατρικά, ενώ έχει κυκλοφορήσει κι ένα εκπληκτικό βιβλίο που λέγεται ”Η Κραυγή Της Σιωπής”, που ασχολείται με τη Θεσσαλονίκη των αρχών του 20ού αιώνα όταν η πόλη είχε έντονο το Εβραϊκό στοιχείο, συγκλονιστικό μυθιστόρημα.
Οπότε να το συστήσουμε και στον κόσμο…
Κώστας Μπίγαλης: Ναι, φυσικά, ”Η Πρώτη Κραυγή Της Σιωπής” του Αλμπέρτο Εσκενάζι, ένα άριστο ιστορικό βιβλίο, λατρεύω τα ιστορικά βιβλία και του πρότεινα να συνεργαστούμε με περίσσιο θράσος στο ”Εκείνος Και Εκείνος”, ένα κλασσικό έργο του Έλληνα ικανότατου συγγραφέα Κώστα Μουρσελά, το οποίο τη δεκαετία του ’70 είχε ένα θρυλικό πέρασμα από την Ελληνική τηλεόραση και γυρίστηκαν πάνω από 100 επεισόδια. ”Εκείνος Και Εκείνος” λοιπόν, ο Σόλων και ο Λουκάς, ένα εκπληκτικό ντουέτο όπου ο συγχωρεμένος Βασίλης Διαμαντόπουλος έπαιζε το Λουκά και ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος έπαιζε τον Σόλων. Πολύ μεγάλη επιτυχία, καθηλωνόταν όλη η Ελλάδα τότε, αυτό όμως είχε ξεκινήσει ως θεατρικό. Και πάω στον Αλμπέρτο, του λέω να το ανεβάσουμε και μετά από 5′ συμφωνεί, δε με έχει δει να παίζω εν τω μεταξύ!
Κάτι θα διέκρινε όμως υποθέτω!
Κώστας Μπίγαλης: Ναι, μετά δε φανταζόμουν τη συνέχεια όμως, διότι δεθήκαμε πάρα πολύ και εκείνο το καινούργιο που έκανα το χρωστάω σ ‘εκείνον γιατί έρχεται και μου λέει «εννοείται ότι θα γράψεις τη μουσική».
Δε ρώτησε καν, απλά το απαίτησε δηλαδή.
Κώστας Μπίγαλης: Ακριβώς, κι επειδή με τον Εσκενάζι δεν καθαρίζεις με τίποτα, μου εξήγησε λέγοντας «Δε γίνεται να έχω μαζί μου έναν καλλιτέχνη του δικού σου επιπέδου και να μη γράψεις τη μουσική».
Ένα πολύ όμορφο πάρε-δώσε δηλαδή.
Κώστας Μπίγαλης: Είχε απόλυτο δίκιο φίλε μου, γιατί μου έδωσε αυτό που λέγαμε πριν, το κίνητρο. Δε μπορείς να φανταστείς πόσο εύκολα μου βγήκε να γράψω τη μουσική. Έγραψα 8 κομμάτια, μουσικές παρεμβάσεις με στίχους μέσα από το έργο που προσφέρουν στην ιστορία.
Είστε ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα;
Κώστας Μπίγαλης: Πολύ, γιατί είχα στόχο και τα έγραψα πολύ εύκολα. Παλιά έγραφα κομμάτια ανέμελα. Τώρα έχω το στόχο ως πρώτη ανάγκη, αν δεν τον έχω δεν ξέρω αν θα μου έρθει, μπορεί να κάτσω να τεμπελιάσω στην τηλεόραση, το λέω ευθέως. Αλλά όταν έχω στόχο και κίνητρο, μου βγαίνουν όλα πολύ εύκολα.
Ας φέρουμε το χθες στο σήμερα, στο σημείο που η λατρεία γίνεται έμπρακτη, σας σηκώνουν στα χέρια στην κυριολεξία σε κλαμπ όπου οι οπαδοί και οι θαμώνες ακούνε τελείως διαφορετική μουσική. Πόσο σημαντική είναι η αποδοχή που μένει αναλλοίωτη στο χρόνο;
Κώστας Μπίγαλης: Η μουσική είναι ένα πράγμα, υπάρχει καλή μουσική, κακή μουσική και αδιάφορη μουσική. Δεν έχω προτιμήσεις, αρκεί να είναι καλή μουσική, η μουσική πάντα ενώνει.
Σας ζητάει τη συμβουλή σας ο κόσμος όταν σας συναντάει; Τι κλίμα παίρνετε από τις συναναστροφές σας;
Κώστας Μπίγαλης: Yπάρχουν πολλά αξιόλογα παιδιά εκεί έξω, παιδιά με ακαδημαϊκές σπουδές, και θαυμάζω όσους έχουν ακολουθήσει τέτοιο δρόμο, είναι κάτι πολύ δύσκολο που όποιος το ακολούθησε αξίζει σεβασμό. Είναι κρίμα να γίνονται θύματα εκμετάλλευσης. Εγώ απλά τους λέω να σαν συμβουλή να ακολουθούν την καρδιά τους και να μην τα παρατάνε, ότι μπορεί να αλλάξει η τύχη τους με επιμονή.
Βλέπετε κάποια ανακούφιση όταν τους λέτε τη γνώμη σας;
Κώστας Μπίγαλης: Nαι γιατί εμπιστεύονται την κρίση μου, τους λέω ότι πιστεύω για το καλό τους κι επειδή όποιος άνθρωπος έρχεται και μου ανοίγει την καρδιά του, δε μπορώ να τον αγνοήσω ούτε να του πω ψέματα. Μεγάλο μέρος του κόσμου στη χώρα έχει πρόβλημα και είναι κρίμα.
Για να το ελαφρύνουμε και λίγο, πάμε πίσω στα του Eightball…
Κώστας Μπίγαλης: Ναι, πάω λοιπόν στη Θεσσαλονίκη και έξω από το κλαμπ αυτό βλέπω μία τεράστια ουρά, εγώ πήγα να κάνω μια εμφάνιση απλά. Η ουρά σχημάτιζε ένα κύκλο, «ο Ρουβάς δεν παίζει» σκέφτομαι, οπότε ρωτάω τον υπεύθυνο «εδώ παίζουμε;» και μου λέει «ναι». Όταν ρώτησα αν έχει και κάτι άλλο όπως metal βραδιά για παράδειγμα, μου είπε ότι παίζω μόνο εγώ. Οπότε εκεί είπα «Κάτι γίνεται εδώ». Με τον Βαγγέλα (ιδιοκτήτη του Eightball) τον τρελό τα λέγαμε αυτά για να καταλάβεις. Εκεί λοιπόν ξεκίνησε αυτή η παράνοια.
Κεραυνοβόλος έρωτας ένα πράγμα ας πούμε;
Κώστας Μπίγαλης: Nαι. Ξέρεις κάτι; Είδα αυθορμητισμό, βλέπω και τα κάγκελα πάνω, τα κλουβιά και το τι έγινε μετά, κι έπαθα πλάκα. Αυτά δε γινόντουσαν ούτε τη δεκαετία του ’80 και του ’90…
Bλέπουμε κι ένα βιντεάκι μετά από καιρό να τραγουδάτε το ‘Running Free’ των Ιron Maiden κι εκεί κάπου το τερματίσαμε όλοι. Πως έγινε αυτό;
Κώστας Μπίγαλης: Aυτό ήταν ιδέα του Ηλία του Αραβίδη, γιατί γνωρίζει τον Paul Di Anno, τον είχε φέρει και για συναυλία και είχα την ευκαιρία να γνωριστούμε…καλά μιλάμε ο Paul δεν παίζεται, απίστευτο άτομο ότι και να λέμε. Είμαι μεγάλος οπαδός των δύο πρώτων δίσκων των Maiden,του ομώνυμου και του ”Killers”, οπότε τιμής ένεκεν το τραγουδώ από τότε σε διάφορες σκηνές, μάλιστα μια φορά στα Εξάρχεια με βρήκαν και κάτι τύποι που με σήκωναν στον αέρα φωνάζοντας ”Α.Ε.Κ. ολέ” και παραλίγο να χτυπήσω στο ταβάνι. Χαμός! Ίσως στο μέλλον κάνω και το ”Murders In The Rue Morgue”!Ποιος ξέρει…
Δεν αισθάνεστε ότι όλο αυτό και μετά από τόσα χρόνια είναι πραγματική ευλογία; Eίστε από τους ελάχιστους για τους οποίους συμβαίνει ακόμα αυτό.
Κώστας Μπίγαλης: Φυσικά, εγώ έκανα όλα αυτά τα κομμάτια τότε και βλέπω τις αντιδράσεις του κόσμου μετά από όλα αυτά τα χρόνια και τους είμαι ευγνώμων, διότι μπορώ και να επιβιώνω μέσα από αυτό και όταν παίζω 1,2,3 φορές στο ίδιο μέρος. Και συνεχίζω να απορώ γιατί πολλά παιδιά ήταν τότε αγέννητα ,οπότε μόνο ευχαριστώ μπορώ να πω στον κόσμο. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.
Παίρνετε κίνητρο κι ενέργεια όσο προχωράει η μουσική; Υπάρχουν καλοί παίχτες ακόμα εκεί έξω;
Κώστας Μπίγαλης: Φυσικά, είναι υπαρξιακή ανάγκη όλο αυτό όπως είπα πριν, πάντα θες να ακούς καινούργια πράγματα. Το επίπεδο εκεί έξω είναι υψηλό, υπάρχουν ακόμα ας πούμε κάποιοι κιθαρίστες που είναι το βασικότερο μια και μιλάμε για metal μουσική που αν δουλέψουν σκληρά μπορούν να αναγνωριστούν στο μέλλον. Η καλή μουσική δεν τελειώνει ποτέ και ακόμα και τώρα που μιλάμε, μπορεί κάπου να υπάρχει κάποιος που στο μέλλον μπορεί να κάνει κάτι το ξεχωριστό.
Κλείνοντας να σας ευχαριστήσουμε και πάλι για το χρόνο σας. Που θα σας δει ο κόσμος προσεχώς;
Κώστας Μπίγαλης: Κι εγώ σας ευχαριστώ πολύ, ήταν χαρά μου. Ετοιμάζουμε διάφορα σε σκηνές, μπαράκια και κλαμπάκια που θα ανακοινωθούν σύντομα, έτσι θα πάει μέχρι το τέλος του χρόνου και θα έχει ο κόσμος την ευκαιρία να μας δει και να περάσει όμορφα.
Για το Rock Overdose
Ζήσης Πετκανάς
