ΕκδηλώσειςΚαστοριάτελευταίες ειδήσεις

Μικρά λεγόμενα για τη συνάντηση των Καστοριανών αποφοίτων των Λυκείων του 1979 (φωτογραφίες)


Μικρή στάση στα σκαλοπάτια της εξόδου από την αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου ¨Λιμναίον¨. Πώς να γράψεις για τούτη τη βραδιά; Και τι μπορείς να κάνεις μπροστά στη αδυναμία των λέξεων να μιλήσουν γι’ αυτά που νοιώθεις; Σκόρπια λόγια, ασύνδετες σκέψεις…
Η πρόσκληση, σταλμένη πριν από 10 χρόνια έφτασε στην ώρα της. Το περιεχόμενο σαφές. Τούτη η σχολική τάξη, η καστοριανή τάξη των αποφοίτων του δημόσιου Λυκείου του ΄79 είχε υποσχεθεί κατά την τοτινή συνάντησή της (14 Μαρτίου 2009), με τα λόγια ενός συμμαθητή, να ξαναβρεθεί μετά από 10 χρόνια (μόνο η ακριβής ημερομηνία και ο τόπος συνάντησης δεν περιέχονταν στην υπόσχεση)… Σε κάποιους δεν έφτασε η πρόσκληση. Εκεί που βρίσκονται δε φτάνουν οι προσκλήσεις… Αλλά, αυτά πιο κάτω. Συμπυκνωμένος χρόνος… Λες και ήταν χθες…
………………………………………………………………………………………………………………………………
Ανοιγμένες αγκαλιές, σταυρωτά φιλιά που περίμεναν 10 χρόνια να ανταμώσουν και πάλι, αμήχανα χείλη και λέξεις συμπιεσμένες… «Πώς είσαι;», «…καλά εσύ τι κάνεις; Πού βρίσκεσαι;». Μικρές ενοχές για κάποια ψεματάκια: «Δεν άλλαξες καθόλου… πώς διατηρείσαι έτσι, βρε παιδί μου;». Γκριζαρισμένοι συμμαθητές. Κάποια κεφάλια κάπως πιο… φωτεινά στο φως της αίθουσας. Οι συμμαθήτριες; Μια χαρά… Μερικά ονόματα θολά στη μνήμη. Μα, τι σημασία έχουν τα ονόματα τούτη την ώρα; «Θύμησέ μου… Α, ναι, τι γίνεται; Σε θυμάμαι, πώς όχι;» Τούτη η τάξη έχει το προνόμιο να θυμάται. Άλλωστε η ιδιότητα του συμμαθητή αποτελεί ένα φαινομενικό παράδοξο. Το συναίσθημα που δημιουργείται για το συμμαθητή/τη συμμαθήτρια είναι όμοιο με τη συγγενική σχέση. Μοιάζει να είναι ¨δικός¨ σου, όποιος φοίτησε μαζί σου στην ίδια τάξη…
Κατάλληλα διαμορφωμένη η αίθουσα. Στρογγυλά τραπέζια, για να βλεπόμαστε όλοι. Στην οθόνη σταλμένες από το βίντεο μαθητικές φωτογραφίες. Η ορχήστρα στη θέση της. Σε τούτη τη συνάντηση συμμετέχει και το ιδιωτικό Λύκειο της πόλης. Η σύμπραξη ιδιωτικού με το δημόσιο… (αυτό να μη το γράψω, αναφέρεται σε επενδύσεις…). Μα, η εφηβεία δεν είναι ιδιωτική ή δημόσια. Η εφηβεία είναι αυτόνομη και ανεξάρτητη (έμμεσο υπονοούμενο για τους υποψηφίους των εκλογών, που διεξάγονται τούτες τις μέρες, οι οποίοι προσπαθούν να πείσουν ότι είναι αυτόνομοι και ανεξάρτητοι).
Ευχάριστη μουσική στην αρχή και… το σχολικό κουδούνι χτυπά. Η μνήμη γυρίζει πίσω. Οι ονομαστικές καταστάσεις διαβάζονται από ζευγάρια μαθητών (κατά κανόνα αγόρι – κορίτσι. Τι λεπτομέρεια κι αυτή!). Πρώτα οι δικαιολογημένοι απόντες. Εκείνοι οι συμμαθητές που έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι. Είναι και καθηγητές μαζί τους. Ο Θωμάς, ο Νίκος, ο Θανάσης, ο κος Γκόσδας… αλλά και ο κυρ Θόδωρος, ο επιστάτης… Κι όμως αισθάνεσαι πως όλοι βρίσκονταν στην αίθουσα… Η περίεργη αίσθηση της απούσας παρουσίας… Όποιος ακούει το όνομά του να σηκώνεται από τη θέση του. Όπως τότε στο σχολείο. Διαβάζονται κάποια κείμενα ελεύθερου σχολιασμού και σκέψεων. Μα, αυτά είναι κείμενα υψηλής λογοτεχνίας! Είναι και το βιβλίο των σχολίων για τους καθηγητές… Με ποιητικό τρόπο δοσμένα χαρακτηριστικά της σχολικής ατμόσφαιρας…
Κάποιος είχε την ιδέα για ομαδική φωτογραφία της τάξης. Ο φωτογράφος μετακίνησε το σκαμπό για να χωρέσει η τάξη. «Τούτη η τάξη δε χωρά σε μια φωτογραφία» ακούστηκε. Δε χωρά σε μια φωτογραφία η λυκειακή τελειόφοιτη εφηβεία μιας πόλης. Το αποτέλεσμα της φωτογράφησης; Άγνωστο.
Ο χορός, συρτός στην αρχή, δυνάμωσε στη συνέχεια ως ποντιακός, θρακιώτικος, ζεμπέκικος. Ακολούθησαν οι χοροί της εποχής: ελληνικά (όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο… Το κορίτσι του Μάη… ) και ξένα συνοδευόμενοι από το ¨βερμούτ¨, το χαρακτηριστικό ποτό της εποχής (σιγά μη διέφευγε η ιδέα από την ¨άτυπη Οργανωτική Επιτροπή¨)…
Το τέλος της βραδιάς περιλάμβανε και τη νέα πρόσκληση. «Θα τα ξαναπούμε στην επόμενη συνάντηση». Πρόσεξε!!! Όχι «Να τα ξαναπούμε», «Θα τα ξαναπούμε». Όλοι εδώ. Μη φύγει κανείς.
Παιδιά, σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ για την πρόσκληση. Και, αν μπορώ να μιλήσω σε τούτο ‘δω το κείμενο εκ μέρους των καθηγητών που βρεθήκαμε στη συνάντησή, (το έκανε από το μικρόφωνο η Αγλαΐα), σας ευχαριστούμε για την μοναδική βραδιά. Η ¨άτυπη Οργανωτική Επιτροπή¨ (η Μαρία, η Κούλα, ο Νίκος, η Ρίτσα, ο άλλος Νίκος, η άλλη Κούλα, ο Κώστας κι ο άλλος Κώστας, η Τέση, η Πίτσα και η Βιβή) παρέδωσαν μαθήματα οργάνωσης.
Όντας στην αρχή της υπηρεσίας μου στην εκπαίδευση η τάξη σας – η τάξη τον αποφοίτων του ’79 – μου έδωσε πολλά. Γιατί, τι είναι η εκπαίδευση; Εκεί όπου όλοι μαζί – παιδιά, έφηβοι, νέοι, μεγαλύτεροι –μαθαίνουν. Μαθαίνουν ο ένας από τον άλλο. Όχι οι μικρότεροι από τους μεγαλύτερους, αλλά όλοι από όλους.
Τόπος: Το Ξενοδοχείο «Λιμναίον». Χρόνος: 01 Ιουνίου 2019.
Χάρης Μακρής

 

Back to top button