Οι εκλογές είναι ίσως το σημαντικότερο πράγμα που κερδήθηκε τον τελευταίο αιώνα.
Μπορεί να είναι μια ψευδαίσθηση δημοκρατίας, αλλά έστω κι αυτή η κοινοβουλευτική ολιγαρχία, όπως θα έπρεπε να λέγεται ορθότερα το σημερινό πολίτευμα, είναι μια κάποια πρόοδος.
Δυστυχώς οι πολίτες όλο και περισσότερο ψηφίζουν με ΜΗ ΠΟΛΙΤΙΚΑ κριτήρια, αλλά ειδικά στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές ψηφίζουν επί το πλείστων με γνώμονα τις συγγένειες και τις φιλίες.
Δεν υπάρχει πολιτική κουλτούρα, άρα και οι εκλογές καθώς και η αντιπροσώπευση που υποτίθεται παράγει υπονομεύονται.
Αυτές οι εκλογές ήταν ίσως οι περισσότερο απολίτικες εκλογές. Και μάλιστα σε μια τόσο σημαντική συγκυρία. Πέρα από τις παραπάνω παθογένειες, με την τοπική αυτοδιοίκηση να έχει καταλήξει μια διεκπεραιωτική μηχανή αποφάσεων, είδαμε συνάμα και μια από τις επιθετικότερες μεθόδους προώθησης και προβολής των δύο υποψηφίων δημάρχων που επικράτησαν τελικά στη Καστοριά και έπρεπε να ψηφίσουμε για να μας αντιπροσωπεύσουν και να αποτελούν την φωνή της Καστοριάς. Λες και ήταν marketing σε εμπορεύματα!
Επειδή λοιπόν η πολιτική δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν να είναι εμπόρευμα, αλλά πρέπει η προεκλογική περίοδος να αποτυπώνει το πολιτικό υπόβαθρο του κάθε υποψηφίου, δεν έχει κανένα νόημα του ποιος/α θα είναι τελικά δήμαρχος από τους δυο για μένα.
Όσοι δεν πήγαν καν να ψηφίσουν, μάλλον έχουν καταλάβει ότι αυτές οι εκλογές ήταν απλά μια καταγγελία κατά της κυβέρνησης που δεν έχει καμιά σχέση με την πολιτική της αυτοδιοίκησης ή απλά στήριξαν κάποιον άλλο συνδυασμό στον πρώτο γύρο και δεν ήθελαν να ψηφίσουν κάποιον αντίπαλο συνδυασμό.
Είναι το πρώτο άκυρο λοιπόν που έριξα στη ζωή μου, με το παραπάνω περίπου κείμενο και στη κάλπη και λυπάμαι πολύ γι αυτό….
