Υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο θεώρησής της ζωής, όπου η φιλοσόφισή της γίνεται πλέον ανυπόφορη. Στην αρχή πιστεύουμε ότι τα άσχημα νέα είναι μόνο για τους άλλους, ότι το έργο αυτό είναι δικό μας και δεν απειλούμαστε. Όταν όμως γίνονται κομμάτι του δικού μας δρόμου, όλα αλλάζουν.
Ποτέ δεν θα είναι το ίδιο χωρίς εσένα αδερφέ μας Νίκο. Πάντα θα υπάρχει ένα κενό, μια πικρή αναζήτηση, μια γλυκιά ανάμνηση.
Θα θυμόμαστε την μαχητικότητά σου, το μεράκι σου γι’ αυτά που αγαπάς και το πείσμα σου να μην τα παρατάς ποτέ.
Μπορεί να τάραξες τα νερά, να σφράγισες τη ζωή μας με το μαρσάρισμά σου, μπορεί να μας σόκαρες που έφυγες μπροστά στα μάτια μας, στην αγκαλιά μας, όμως όλοι ξέρουμε ότι έφυγες όπως θα ήθελες σαν μαχητής στο πεδίο της μάχης.
Για πάντα αδέρφια.
Δ.Σ_ΜΑΚ.
