Αξιότιμε κ. Διευθυντά,
Αγαπητοί καθηγητές,
«Μας διδάσκουν να μετράμε. Τα λεπτά, τις ώρες, τις ημέρες, τα χρόνια… Αλλά κανείς δεν εξηγεί την αξία της στιγμής» είπε κάποτε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Και μακάρι αυτή τη στιγμή, να μπορούσα να παριστάνω την αδιάφορη, να προσποιηθώ· πως δε θα μου λείψουν τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες που πέρασα μαζί σας. Μα είμαι πολύ κακή ηθοποιός και οι αναμνήσεις δε μου αφήνουν περιθώριο, παρά μόνο μια ευχή: να γινόταν να γυρίσω για λίγο πίσω το χρόνο. Να απολαύσω μερικές ακόμη ώρες μαζί σας, χαράσσοντας τες ανεξίτηλα στη μνήμη μου, να μπορώ ολάκερες να τις θυμάμαι. Θυμάμαι, από μικρή να με ρωτούν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Στην αρχή, απαντούσα πριγκίπισσα. Έπειτα γιατρός, συγγραφέας, ξανά γιατρός. Εντούτοις, συνειδητοποίησα πως αυτό που πραγματικά ήθελα να γίνω ήταν… καλός άνθρωπος. Πόσο χαρούμενη κι ευγνώμων νιώθω που με βοηθήσατε να φτάσω ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο μου! Διότι η συναναστροφή μαζί σας, ήταν το αγαπημένο μου μάθημα αυτά τα χρόνια. Όμως…έφτασε στο τέλος του!
Σήμερα, διέσχισα για τελευταία φορά τους διαδρόμους του σχολείου μας. Σε αυτούς τους διαδρόμους που πάντα κάτι έτρεχα να προλάβω, τούτη τη φορά τα βήματά μου γίνονταν όλο και πιο αργά, μέχρι που σταμάτησαν έξω από την τάξη μας. Δεν πλησίασα. Δεν ήθελα. Άλλωστε, ποτέ δε μου άρεσαν οι αποχαιρετισμοί, η γεύση που αφήνουν. Πικρή. Έντονη. Εξάλλου η σιωπή, είναι χρυσός. Στην εκκωφαντική αυτή σιωπή λοιπόν, οι αναμνήσεις μου πήραν σάρκα και οστά, καθώς αναβίωναν εμπρός μου όλες οι στιγμές μας, κάνοντας μια γλυκιά φασαρία. Κι εκείνα τα λεπτά, αντιλήφθηκα πως δε θα τις αποχαιρετήσω ποτέ. Ποιες λέξεις να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, επιτρέποντάς μου να πω ένα αξιοπρεπές αντίο; Τόση ώρα φλυαρώ και δε μπορώ να το κάνω. Αυτό το αντίο θα μείνει για πάντα στον ουρανίσκο μου. Κι αν δε μπορώ να πω αντίο, μπορώ με σιγουριά να πω πως θα μου λείψουν οι μικρές μας στιγμές. … θα μου λείψει η καθημερινότητά μας. Θα μου λείψετε εσείς! Κάθε κλεφτή ματιά στο παρελθόν, κάθε ανάμνηση που ξεθάβω, με κάνει να εκτιμώ ολοένα και περισσότερο την αξία της στιγμής. Η ροή των πραγμάτων όμως, θα μας ωθεί πάντοτε στο μέλλον.
Το παρελθόν. Το μέλλον. Κι ανάμεσά τους μια λεπτή, ευαίσθητη γραμμή. Το παρόν. Η νοσταλγία. Μια ατέρμονη χαρμολύπη για όσα έφυγαν κι αυτά που έρχονται. Κάποιο ανείπωτο αντίο. Μια χούφτα όνειρα να ορθώνονται μπροστά μας. Κι έφτασε η ώρα να τα δαμάσουμε κι αυτά. Γιατί, ξέρετε κάτι; Τα όνειρά σας, να τα κυνηγάτε. Να τα διώκετε. Να τα επιδιώκετε. Να τρέχετε πίσω τους. Έως ότου να βαδίζετε μαζί!
Τέλος, το ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε εσάς τους καθηγητές ακούγεται λιγοστό! Είχαμε την τύχη να σας γνωρίσουμε και να σας αγαπήσουμε βαθιά (ιδίως εσάς που μας συντροφεύσατε και τα τρία χρόνια της παραμονής μας εδώ). Ευχαριστούμε που αναγνωρίσατε στον καθένα από εμάς μια σπίθα, μια προοπτική να προκόψουμε στην μετέπειτα ζωή μας. Σας υποσχόμαστε ότι θα προσπαθήσουμε να βαδίσουμε με οδηγό τις αξίες και τα ιδανικά που εσείς μας διδάξατε. Και όπως είπε κάποτε ο Καβάφης «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις….»
Οι μαθητές της Γ΄ τάξης του 3ου Γυμνασίου Καστοριάς
Η συγκινητική αποχαιρετιστήρια γιορτή των αποφοίτων του 3ου Γυμνασίου Καστοριάς (φωτο)
