Η καλή είδηση της εβδομάδας (στον δικό μου μικρόκοσμο): Η δουλειά μου, όπως και να το κάνουμε κρύβει δυσκολίες (και ποια είναι αυτή η δουλειά, άλλωστε, που δεν κρύβει)… εργασία μέσα στο λιοπύρι, εξοπλισμός πεπαλαιωμένος, που αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της εργασίας και μας αναγκάζει συχνά να υπερβάλλουμε εαυτό για να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις, σωματική καταπόνηση κτλ… έχει όμως και αρκετά θετικά στοιχεία!
Γυμνάζεις σχεδόν όλα τα μέλη του σώματος (πληρώνεσαι μάλιστα γι΄αυτό), συνεργάζεσαι με άλλους ανθρώπους για να φέρεις σε πέρας την “αποστολή” που σου ανατίθεται, δεν εγκιβωτίζεις το μυαλό σου σε τετριμμένες, πολλές φορές διαδικαστικές εργασίες που μοιάζουν και αφόρητες για τον ψυχισμό σου, και το πιο σημαντικό σου δίνεται η δυνατότητα να κινείσαι στον χώρο, άρα και να βλέπεις πολλά πράγματα.
Και έρχομαι τώρα στο ουσιώδες. Κάνουμε διάλειμμα, τα μηχανήματα έχουν πάρει φωτιά και χρειάζονται ολιγόλεπτη ανάπαυση, το ίδιο και εμείς, και εκεί που στεκόμαστε, κάτω από ένα κιόσκι, έρχεται μια κοπέλα με δύο πανέμορφα σκυλάκια (μικροκαμωμένα στο μπόι, μάλλον κυνηγόσκυλα) και δίνουν ζωντάνια στην περιοχή. Τρέχουν, κυλιούνται στα χόρτα, πηδάνε στα τσιμέντα και δείχνουν απο τις κινήσεις τους κατενθουσιασμένα. Το ένα από τα δύο έχει το μπροστινό του πόδι μαζεμένο, αλλά αυτό δεν το εμποδίζει σε τίποτα να αισθάνεται ευτυχισμένο, Σιγά σιγά ανοίγουμε συζήτηση με την κοπέλα, έχει έρθει και αυτή στο κιόσκι όπου καθόμαστε και γίνεται εφικτός ο διάλογος. Κάποια στιγμή την ρωτάω για το πόδι του σκύλου, που το χτύπησε και αν υπάρχει περίπτωση να γιατρευτεί. Είναι εκ γενετής ανάπηρο το σκυλάκι, μου λέει, γι΄αυτό εξάλλου το κράτησα και δεν το έδωσα σε κανέναν!! Ο “ειδικός της είχε προτείνει να προχωρήσει σε ευθανασία, για να μην βασανίζεται το καημένο, αλλά κυριάρχησε η επιθυμία της να του χαρίσει τη ζωή και να του δώσει την ευκαιρία να ζήσει.
Λίγο πριν αποχωρήσουμε για να συνεχίσουμε τη δουλειά που έχουμε αφήσει στη μέση, βλέπω με την άκρη του ματιού μου τα δυο σκυλιά να τρώνε από τα χέρια της κάποιες λιχουδιές που τους είχε, τα ζητάει να κάνουνε κάποια πράγματα και εκείνα χαρούμενα να εκτελούν άψογα τις εντολές της (προφανώς είναι τρομερά εκπαιδευμένα), την έχουν σαν θεό!
Στάθηκαν τυχερά γιατί στο δρόμο τους βρέθηκε ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Στάθης Μασκαλίδης
