Ένας νέος φοιτητής ξεκινά από τον Κυπαρισσία για να έρθει να σπουδάσει στο ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας στο τμήμα της Καστοριάς. Σαγηνεύεται από την ομορφιά της και τον εμπνέει να γράψει ένα μυθιστόρημα με πρωταγωνιστή ένα Καστοριανό παιδί, από οικογένεια γουναράδων, που παρά την θέληση των γονιών του να συνεχίσει την επιχείρηση του πατέρα του, αυτός προτιμά να κυνηγήσει το όνειρό του και να γίνει ηθοποιός. Η πορεία του συγκλονιστική και το τέλος απροσδόκητο. Εκδίδεται το βιβλίο από τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ και ο συγγραφέας αποφασίζει να το παρουσιάσει στην Καστοριά.
Μετά από προσπάθειες να βρει παρουσιαστές αυτού του υπέροχου
μυθιστορήματος και αίθουσα παρουσίασης, καταλήγει στην αίθουσα του Δ.Σ.
του Δήμου Καστοριάς, αφού οι δημοτικοί άρχοντες τόσα χρόνια δεν αξιώθηκαν
να δημιουργήσουν ένα πνευματικό κέντρο. Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν λίγα
άτομα ευτυχώς όμως εκλεκτοί, διότι όπως φαίνεται ή ο γιαλός είναι στραβός ή το
καράβι στραβά αρμενίζει. Για τους διοργανωτές που στέλνουν τις προσκλήσεις
είναι μια υπόθεση ρουτίνας και ούτε τους ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Ίσως
διερωτηθεί κάποιος και τι θα πρέπει να κάνει ο Δήμος, αφού ο κόσμος δεν
ενδιαφέρεται και δεν ανταποκρίνεται. Φυσικό είναι λοιπόν όταν δεν
παρουσιάζεται ούτε ένας της Δημοτικής Αρχής να απευθύνει έναν χαιρετισμό,
τότε πως έχουμε την απαίτηση από τον απλό πολίτη που δεν έχει καμία υποχρέωση, αφού ούτε εκλέχθηκε ούτε αμείβεται γι’ αυτό που κάνει, να έρθει και
να ακούσει κάτι ενδιαφέρον.
Ο νεαρός συγγραφέας με τον δικό του τρόπο μας έκανε την τιμή να επιλέξει την
πόλη μας για την βιβλιοπαρουσίαση. Το βιβλίο προβάλει τον τόπο μας και εμείς
ως εκλεγμένοι δημοτικοί άρχοντες, απαξιούμε να διαθέσουμε 10 λεπτά από τον
χρόνο μας έστω για έναν χαιρετισμό, θα μπορούσε να διερωτηθεί κάποιος. Είμαι
περίεργος να μάθω όταν η Δήμος στέλνει προσκλήσεις για βιβλιοπαρουσιάσεις
σε πόσους/ες και σε ποιους/ες απευθύνεται. Εγώ πάντως ποτέ δεν έλαβα κάποια
πρόσκληση αν και φιλοξενήθηκα στον χώρο για βιβλιοπαρουσιάσεις, τόσο ως
ακροατής όσο και ομιλητής.
Σίγουρα κάποιοι θα διερωτηθούν και θα ήθελαν να μου απαντήσουν. Εδώ δεν
ενδιαφέρονται για σημαντικότερα πράγματα και εσύ τώρα περιμένεις να
ενδιαφερθούν για κάτι ασήμαντο; Σίγουρα έτσι είναι αλλά η απάντησή μου
είναι η εξής: Τα σημαντικά είναι και δύσκολα και χρειάζονται ίσως τα μέσα ή
χρήματα, τα ασήμαντα χρειάζονται μεράκι και αγάπη γι’ αυτό που κάνεις και
κυρίως για τον τόπο που ζεις και σε θρέφει. Από τα ασήμαντα καταλαβαίνει
κανείς πόσο ένας άνθρωπος σημαντικός είναι.
Ας ελπίσουμε ότι οι νέοι δημοτικοί άρχοντες δεν θα μας απογοητεύσουν όσο οι
απερχόμενοι. Διότι υπάρχουν πράγματα και δραστηριότητες που μπορούν να
γίνουν χωρίς ιδιαίτερους πόρους, αρκεί να διαθέτει κανείς μεράκι,
ευρηματικότητα, φαντασία και ικανότητα να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει
τους συνεργάτες του και τους δημότες.
Ο τόπος μας και η πατρίδα στην φάση που βρίσκεται, δεν χρειάζεται μόνο
καλούς αλλά και ικανούς κυβερνήτες. Ίσως εύλογα απαντήσει κάποιος. Μα οι
ικανοί ασχολούνται με τις επιχειρήσεις τους και την δουλειά τους και όχι με τα
κοινά. Εδώ λοιπόν υπεισέρχεται οι ευθύνη των συνειδητών και ενεργών
πολιτών, να απαιτήσουμε και να πιέσουμε να βρεθεί ένα σύστημα εκλογής έτσι
ώστε στα κοινά να επιλέγονται οι ικανοί και ειδικοί και όχι οι ποιο γνωστοί και
αναγνωρίσιμοι.
Σωστή η ποσόστωση στις γυναίκες, μήπως όμως θα έπρεπε να υπάρχουν
ποσοστώσεις στους δημόσιους υπαλλήλους, στους ελεύθερους επαγγελματίες, και
σε άλλες κοινωνικές ομάδες, έτσι ώστε να υπάρχει μια ποιο αντιπροσωπευτική
και δημοκρατική αντιπροσώπευση σε όλες τις εκλογές;
1: Οικονομολόγος, τ. Επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του ΤΕΙ Δυτ. Μακεδονίας, με σημαντικό
συγγραφικό έργο και αρθρογραφία σχετικά με τον κλάδο της Γούνας και όχι μόνο.
