Στη ζωφόρο του περίφημου Μακεδονικού τάφου, έξω από το χωριό Άγιος Αθανάσιος της Θεσσαλονίκης, υπάρχει μια θαυμαστή απεικόνιση συμποσίου.
Τα ζωντανά χρώματα διατηρήθηκαν από τον 4 αιώνα π.χ. γιατί όλο το οικοδόμημα μέχρι το 1992 παρέμενε μέσα στο σκοτάδι του εδάφους. Το μνημείο, όπως και πολλά άλλα αριστουργήματα, παραμένει συνήθως κλειστό. Η πρόσληψη ενός εποχιακού φύλακα του ΥΠΠΟ ( γιατί στην Ελλάδα έτσι προβλέπεται) κατέστησαν μερικά μνημεία στη περιοχή επισκέψιμα για κάποιες μέρες.
Χαζεύοντας λοιπόν την μοναδική παράσταση του συμποσίου, πρόσεξα αυτή τη χαλαρή κίνηση του χεριού του συμπότη προς ένα από τους πολεμιστές που καταφθάνουν. Αν θεωρήσουμε πως αυτό το συμπόσιο είναι νεκρικό και η ημικαθισμένη μορφή προσκαλεί τον στρατιώτη , τότε έχουμε μια μεταφορική απεικόνιση της αιώνιας ζωής στο νησί των Μακαρων, στη γη των ολβίων ηρώων, όπου οι ήρωες σαν τον ένοικο του τάφου, ζούσαν για πάντα. Η κίνηση όμως αυτή του χεριού και η μικρή απόσταση που χωρίζει τον νεκρό; από τον ζωντανό; μου θύμισε μια άλλη παράσταση, που δεν έγινε για να θαφτεί για πάντα συντροφιά προς τον επιφανή νεκρό, αλλά για να δοξάζει το θρίαμβο της ζωής.
Σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια μετά τον ανώνυμο Μακεδόνα καλλιτέχνη, ο Μιχαήλ Άγγελος στη Καπέλα Σιξτίνα στο Βατικανό, σχεδίασε την ίδια χαλαρή κίνηση των χεριών, που εδώ δίνουν τη θεϊκή πνοή, τη ψυχή στο σώμα του Αδάμ…
Όσοι δεν προλάβετε να πάτε στη Ρώμη και να πληρώσετε εισιτήρια, πηγαίνετε στον Άγιο Αθανάσιο, είναι δωρεάν και δεν έχει ουρές!
