Του Λιούζα Στέφανου, υποψήφιου βουλευτή στην ΠΕ Καστοριάς με τη ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
«…Τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου δεν μπορούν να λυθούν με τους ίδιους τρόπους σκέψης που τα δημιούργησαν…» (Αλμπερτ Αϊνστάιν).
Έχω δώσει ένα «προεκλογικό λογύδριο» πριν καμιά εβδομάδα με σκέψεις για το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα (φούσκες κοπανιστού αέρα), που με τις καταρρεύσεις δημιουργεί αυτές τις «οικονομικές κρίσεις», που και εμείς, οι σημερινές γενιές, τα τελευταία χρόνια βιώνουμε. Ιδιαίτερα οι άνθρωποι της εργασίας και της παραγωγής τις υποκείμεθα ολοκληρωτικά και εν τέλει «τις πληρώνουμε» έως την επόμενη μικρότερη ή μεγαλύτερη έκφραση τους. «Εξήγησα» κάπως την μεγάλη συλλογική μας ανοησία. Από πολλούς, ευφυείς κατά τα άλλα, ανθρώπους υποστηρίζεται και διατηρείται ένα οικονομικό σύστημα που εκμεταλλεύεται, καταληστεύει και καταστρέφει πόρους του πλανήτη, φυσικούς, ανθρώπινους, πολιτισμικούς, για χάρη μιας, κοινωνικά μη αναγκαίας, υπερσυσώρρευσης πλούτου. Δεν θέλω να κατηγορήσω ευθέως τους πολιτικούς που υπηρετούν αυτά τα συμφέροντα, τους οικονομολόγους που μας «περνούν» μέχρι το μεδούλι ότι το «κέρδος» και η συσσώρευση του είναι το άπαν της ανθρώπινης εξέλιξης και του σύγχρονου πολιτισμού. Προφανώς αυτή είναι η «δουλειά» τους, να υπηρετούν αυτά τα συμφέροντα (της συλλογικής ανοησίας). Το πρόβλημα είναι ότι, όσο πιο αποτελεσματικά και επιτυχημένα το κάνουν, τόσο πιο πολύ η ανθρωπότητα (παγκόσμιες οικονομικές και καθολικότερες κρίσεις) και κάθε τόπος ξεχωριστά βουλιάζει ή πισωγυρίζει (όπως βιώνουμε και στην δική μας χώρα, ιδιαίτερα εδώ και μια δεκαετία μνημονίων, οικονομικής, πολιτικής και γενικότερης κοινωνικής κρίσης). Και αυτοί (οι πολιτικοί) επιλέγονται και με μεγάλα ποσοστά, κάθε φορά, ακόμη!
Από την άλλη, και «εμείς» οι, διαρκώς, «αντιστασιακοί» σε αυτήν την παγκόσμια και τοπική οικονομικοπολιτική κατάσταση, καταφεύγουμε, εν πολλοίς ακόμη, σε «ξινισμένες» και πολυκαιρισμένες» συνταγές στην προσπάθεια να «ανασυντάξουμε» τις κοινωνικές (και ταξικές μας ) αντιστάσεις. Ενίοτε (ίσως και μόνο ακόμη) καταφεύγουμε σε ηθικοπλαστικά επιχειρήματα (οι κακοί του κεφαλαίου και εμείς οι καλοί της εργασίας), σε εγωιστικές («μόνο εμείς» και άλλα τέτοια) διακηρύξεις, σε «από τα επάνω» παρεμβάσεις, σε «τσιτατολογίες» που ίσως ταίριαζαν σε άλλες εποχές, σε επικλήσεις για λογικές και πολιτικές συμπεριφορές (που υποτίθεται ότι μας «βολεύουν»).
Νομίζω ότι δεν υπάρχει καλό ή κακό στην κοινωνική διαπάλη γενικά, αλλά σαφής σύγκρουση συμφερόντων και εκ τούτου κοινωνική αντιπαράθεση (άκρατη συσσώρευση πλούτου, μεγιστοποίηση των κερδών, έως και πολύ βίαιη αναδιανομή από τον κόσμο της εργασίας προς λίγους) που τεκμηριώνεται, καλύπτεται πολιτικά, πολιτισμικά, φιλοσοφικά και κοσμοθεωρητικά (από όλες τις πλευρές ).
Για την συνέχεια και για κάθε, «νέο ξεκίνημα» κοινωνικής αντίστασης και πολιτικής πάλης δεν αρκεί η (συνήθης) επίκληση σε θυμικά (θυμός, αγανάκτηση, «εν βρασμώ» καταστάσεις), αλλά χρειάζεται η καταφυγή σε επίμονες διαδικασίες επίγνωσης και αποκάλυψης των πραγματικών καταστάσεων (αντιθέσεων) στο κυρίαρχο οικονομικοπολιτικό σύστημα και τα αντίστοιχα πολιτισμικά του αποθέματα! Και αυτό απαιτεί, κοινωνική μόρφωση, πολλές συζητήσεις και διαλόγους, συνεχή και ενδελεχή επιμόρφωση, “αποκκολλητικές” διαδικασίες από πολλές ιδεολογικοπολιτικές ψευδαισθήσεις και προφανώς ασταμάτητη αγωνιστική παρέμβαση και δράση!
Στα κοινωνικά κινήματα υπήρξαν συντελεστές, άτομα και συλλογικότητες, που αμφισβήτησαν και αμφισβητούν καταστάσεις, καθεστώτα, κοινωνικές συμβάσεις. Μπορεί να ήταν μια μικρή μειοψηφία, ωστόσο ξεκίνησαν ιδέες, όπως την Ελευθερία, την Δημοκρατία, την ισότητα, τον αντιρατσισμό, την εξίσωση των φύλων, τα γενικά πανανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα και των άλλων μορφών ζωής, την προστασια των πόρων του πλανήτη… Ήταν σπίθες που άναψαν τις αντίστοιχες διεκδικήσεις και που πολλές έχουν γίνει μέρος του σύγχρονου πολιτισμού.
Το ίδιο μπορεί να γίνει και με την ανάγκη να ξεφύγουμε από το σημερινό οικονομικοπολιτιστικό πλαίσιο που βασίζεται, όπως προαναφέρθηκε, στην υπερσυσώρρευση πλούτου σε ελάχιστους και αποτελεί, σήμερα, συλλογική οικονομική και συστημική «κορωνίδα της ανθρώπινης ανοησίας και βλακείας», όπως έχω γράψει σε προηγούμενη παρέμβαση μου.
Ως υποψήφιο βουλευτή της Περιφερειακής Ενότητας Καστοριάς (επισυνάπτω και το σχετικό ψηφοδέλτιο), μην με ρωτάτε για τους πολιτικούς στην χώρα μας, πως μπορούν, δηλαδή, να λένε «πράγματα» που μετά τις εκλογές προφανώς δεν θα τηρήσουν… (Είναι πάγιο και ευρέως αποδεκτό, δυστυχώς, της πολιτικής μας ζωής, οι επαγγελματίες πολιτικοί οπορτουνιστές!). Μου κάνει εντύπωση, επίσης, (ίσως και λόγω διαφοράς πολιτικής ηλικίας, κουλτούρας και… συνήθειας) το γεγονός ότι για τους τοπικούς υποψήφιους, ειδικότερα τους πιο νέους, δεν έχω διαβάσει κάποια αρθρογραφία τους, κάποια δημόσια παρέμβαση τους για το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι, τι πρεσβεύουν, εν γένει, πολιτικά και φιλοσοφικά. Ίσως να μην είναι απαραίτητα αυτά σήμερα! Σαν έρημος, επιχειρημάτων, απόψεων και αντιλήψεων, μου φαίνεται το πολιτικό αυτό τοπίο. Ωστόσο, στα κοινωνικά κινήματα, μια σπίθα θα υπάρχει πάντα για κάτι άλλο, πιο προχωρημένο, πιο ανθρώπινο, πιο οικουμενικό. Αυτό, θα ήθελα, να ενθαρρύνετε. Να υπάρχει πάντα μια σπίθα που θα γίνεται φλόγα για ουσιαστικές αλλαγές και απλές, οικουμενικές πια, λύσεις που θα ξεπερνούν τις συμπληγάδες της ανοησίας και του μερικού συμφέροντος, του ισχύοντος σήμερα («καπιταλισμό» το λένε οι κλασσικοί ) συστήματος.
Εμείς τώρα, η ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, και με την ευκαιρία των εθνικών εκλογών, προτείνουμε σε εσάς ορισμένες, θέσεις διεξόδου! Να σταματήσουμε την καταθλιπτική αναδιανομή από τους φτωχούς προς στους πλούσιους, από τον κόσμο της εργασίας και παραγωγής στους ελάχιστους… Να αντιστρέψουμε την διαδικασία. Το χρήμα δεν δουλεύει! Δουλεύει μόνο η πραγματική οικονομία και παραγωγή (αγαθά και υπηρεσίες αναγκαία για την ζωή μας) και οι έμψυχοι συντελεστές τους και αυτά μπορούν να δημιουργήσουν γενική ευημερία και προκοπή.
Το προεκλογικό λογύδριο του Στέφανου Λιούζα (σε νηφάλιους τόνους)
