Η οδηγία είναι ξεκάθαρη: Σε κάθε χωριό (εκτός από τα πολύ μικρά) πρέπει να ετοιμαστούν οι χώροι όπου θα υποδεχτούν τους ψηφοφόρους την Κυριακή για να επιτελέσουν το εκλογικό τους καθήκον. Αναλαμβάνω λοιπόν κι εγώ μια περιοχή του δήμου μας, έχω την ευθύνη να ελέγξω τον χώρο, να τοποθετήσω τις σακούλες μέσα στα παραβάν και να τοιχοκολλήσω τα χαρτιά με τον αριθμό του εκλογικού κέντρου. Η αλήθεια είναι πως μου αρέσουν τα χωριά μας. Γραφικά πολλά από αυτά, με σπίτια σμιλεμένα μέσα από ιστορίες του παρελθόντος, ιστορίες συχνά νοσταλγικές, αφηγηματικά δοσμένες σε μένα από πρόσωπα που θαρρείς πως έρχονται από τα κατάβαθα του χρόνου, του αλαργινού, του δύσκολου μα και τόσο θελκτικού κριτή των πεπραγμένων μας, η θωριά τους η διαφορετική, η κάπως άσπιλη με τραβά σαν τον μαγνήτη.
Τα σχολεία έχουν την τιμητική τους σε αυτή την ΄΄αποστολή΄΄, είναι τα σημεία του τελικού προορισμού μου (συνήθως). Ποια σχολεία αλήθεια; Μπαίνω στον ιερό χώρο των μαθητών και για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, νιώθω έναν νυγμό βαθιά στο στήθος. Δεν είναι το τσίμπημα εκείνο που αισθανόμουν στα μικράτα μου επειδή είχα έναν αδιόρατο, έμφυτο φόβο για τον δάσκαλο, για την ανασφάλεια που ένιωθα ως προς την ετοιμότητα μου στα μαθήματα. Είναι η θλίψη που μου γεννάται από την νεκρική σιγή που επικρατεί, από την διαρκή ερήμωση των αιθουσών, από την έλλειψη των παιδικών φωνών, των χαμόγελων, ακόμα ακόμα και τον κλαμάτων.
Σφίγγω τις γροθιές και προχωράω στο επόμενο χωριό στο επόμενο κλειστό σχολείο, ανοίγω άλλη μια πόρτα που τρίζει, που η κλειδαριά από την αχρησία δεν ξεκλειδώνει, που παίζει παιχνίδια και ας μην είναι παιδί, βλέπω τώρα πια με άλλη ματιά τα ΄΄σχολειά΄΄ μας, στέκομαι στις λεπτομέρειες και αναριγώ. Βιβλιοθήκες που ξεφτίζουν, βιβλία που τα τρώει η υγρασία και όχι τα ακόρεστα για γνώση μάτια των μικρών μας μαθητών… οι κιμωλίες πια δεν γράφουν στους πίνακες, μόνο τα σφουγγάρια χρησιμοποιούνται, και αυτά δεν σβήνουν μόνο στον πίνακα μα και σε ολάκερο το κτήριο.
Το διαγράφουν από την σχολική κοινότητα, από τον χάρτη! Φτάνω σε ένα ακόμα σχολείο. Κοιτώ στον τοίχο και βλέπω το πρόβλημα με τα ποσοστά. Το πραγματικό πρόβλημα που είναι η δραματική μείωση του πληθυσμού στον τόπο μας. 3 παιδιά στην Β, 1 παιδί στην Γ, τρία παιδιά στην ΣΤ…αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα στον τόπο μας και λύση εγώ δεν έχω! Κανένας μας δεν έχει μονάχος του. Όλοι μαζί πρέπει να το λύσουμε! Όπως όλοι μαζί το δημιουργήσαμε. Βλέπω και τις εκθέσεις των παιδιών σε μια κόλλα χαρτί, κρεμασμένες στον τοίχο. Ξεθωριασμένο μελάνι που κρύβει (σαν από ντροπή τώρα πια) τόσο μεγάλες αλήθειες.
Αξίζει μια ηχομόνωση και ένα κλιματιστικό για 7 παιδιά; Για μένα, ναι αξίζει, αλλά δεν έχει καμία σημασία, ο αδυσώπητος χρόνος είναι πιο κυνικός και διαφορετικές είναι οι βουλές του. Τα εφτά παιδιά την επόμενη χρονιά θα γινόντουσαν τέσσερα. Κοιτώ την ημερομηνία που γράφτηκαν οι εκθέσεις…2011. Ο Αχιλλέας, η Μαρία, ο Γιώργος (τυχαία τα ονόματα ή ίσως και όχι), τώρα θα έχουν βγάλει το λύκειο και ίσως και να σπουδάζουν. Τα γραπτά τους είναι ο φόρος τιμής για το παλιό σχολείο που χάνεται στην λήθη του χρόνου. Μου έρχεται να βουρκώσω γιατί δεν διανοούμαι αυτό που συμβαίνει. Για μένα το μόνο τέλος για ένα σχολείο είναι αυτό της σχολικής χρονιάς. Για να πάρουν δυνάμεις τα παιδιά μας και να επανέλθουν στις τάξεις τους δριμύτερα. Αλλά εδώ το τέλος έρχεται με το κλείσιμο των σχολείων…
Υ.Γ. Καημό το έχω να ακούσω για ένα σχολείο που ανοίγει στα μικρά χωριά μας. Πόσα χρόνια έχει άραγε να συμβεί αυτό;
Υ.Γ. 2 Να πάτε να ψηφίσετε (εσείς ξέρετε καλύτερα από μένα ποιον και γιατί)! Και ποιος ξέρεις, ίσως κάπου εκεί έξω να υπάρχει ένας άνθρωπος που θα φέρει τον άνεμο πνοής που τόσο περιμένουμε, και τότε καινούργιες ελπίδες θα γεννηθούν, πίσω από τα παράθυρα των σπιτιών, στα όμορφα χωριά μας.
Στάθης Μασκαλίδης
3 λεπτά ανάγνωση
