Είναι ιστορικό δεδομένο-πολύ κοντά και στην ψυχολογία του ανθρώπου και των κοινωνιών- η παρακμή και η ακμή, η πτώση και η ανόρθωση. Μοιραίοι πόλεμοι και συγκρούσεις, πολιτικές αναστατώσεις και μεγάλες και οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις συμβαίνουν κατά καιρούς.
Είναι μοιραίες η προέρχονται από λάθη και συγκρούσεις πολιτικών, οικονομιών κ.α.;
Είχαμε το κραχ του 1928.Τον πόλεμο του 1940, τη δυστυχία και την απόλυτη, απέραντη καταστροφή.
Μέσα από τα τα δεινά αυτά ωστόσο, προέκυψε και κάτι θετικό: Οι άνθρωποι κάποια στιγμή συνέρχονται, προσπαθούν, ευαισθητοποιούνται, συνεργάζονται επιστρατεύοντας θετικές δυνάμεις που έχουν μέσα τους, και οι οποίες τους επαναφέρουν πιο κοντά στις ανθρώπινες αξίες. Και αυτές αναδομούν πλέον ό, τι χάλασε, για να ακολουθήσουν περισσότερο ευτυχισμένες μέρες.
Η Ελλάδα για άλλη μια φορά πέρασε μια ακόμη κρίση.
Όχι μόνο οικονομική αλλά και πολιτική και κοινωνική και αξιακή.
Φιλοδοξίες διάφορων ανώριμων της εξουσίας, αν όχι και κακοπροαίρετων πολιτικών, με κοντόφθαλμες, αν όχι δόλιες μεθοδεύσεις, γκρέμισαν ισορροπίες και μας οδήγησαν στην πτώση.
Όμως, όπως το ένστικτο της αυτοσυντηρήσης υπάρχει στον άνθρωπο, υπάρχει και στις κοινωνίες των εθνών.
Έρχεται η αφύπνιση, η διόρθωση πορείας και μία θετική επικοινωνία και συνεργασία των πολλών.
Ξαναγινόμαστε άνθρωποι. Αγκαλιαζόμαστε ξανά, κατανοούμε τόν άλλον, δίνουμε….
Και τότε σταματάει η κατρακύλα και αρχίζει πάλι σιγά – σιγά η ανοδική και δημιουργική πορεία.
Ίσως λοιπόν βρισκόμαστε σήμερα στο σημείο από το οποίο θα ξεκινήσει πάλι μια περισσότερο θετική διαδρομή….
Ας προσέξουμε, να καθοδηγήσουμε πλέον σωστά και ώριμα ακόμα και αυτούς που επιλέξαμε να μας οδηγούν…
Και τότε, για άλλη μια φορά, θα ξεπεράσουμε τη νέα μεγάλη δοκιμασία και πτώση της τελευταίας δεκαετίας.
Μελαγχολικών και δύσκολων ετών, που αξίζει να κρατήσουμε στη μνήμη μας ως οδυνηρό αλλά… χρήσιμο μάθημα!
