Μια συγκινητική τραγωδία του Σοφοκλή (428πχ) στο κατάμεστο θέατρο βουνού Καστοριάς είχαμε χθες στην πόλη μας. Νομίζω ότι είναι το τελειότερο έργο του Σοφοκλή και κατά γενική ομολογία η πλέον υποδειγματική αρχαία τραγωδία , σε ολόκληρη την παράσταση καθηλωμένο το κοινό από την ερμηνεία των ηθοποιών και ιδιαίτερα απ΄το μονόλογο του Οιδίποδα …. διώκτης και διωκόμενος… Η σύμπλευση για πρώτη φορά των δύο πρωταγωνιστών με δεδομένο ότι προέρχονται από διαφορετικές ερμηνευτικές σχολές του Δ. Λιγνάδη του Εθνικού με μακρά ενασχόληση στο αρχαίο δράμα, και του Θεάτρου Τέχνης την Α. Μουτούση που ήταν φοβερή σαν Ιοκάστη.
“Γενιές θνητών, η ζωή σαν είναι ίσες με το μηδέν,
γιατί ποιος από εσάς ευδαιμονεί;
ποιος χαίρεται παραπάνω από τόσο δα,
ίσα για να νομίζει ότι χαίρεται και ύστερα να το χάσει ‘
Νίκος Παναγιωτόπουλος
