Στην πιο γλυκιά καλοκαιριάτικη νύχτα του Ιουλίου, στο πάρκο της Ολυμπιακής Φλόγας, έλαμψε η φλόγα του μεγάλου Έλληνα καλλιτέχνη, που οι μεγαλύτερες μουσικές σκηνές του κόσμου τον αναγνωρίζουν και τον υποδέχονται με το όνομα “Pavlo”!
O Pavlo λοιπόν, στην Καστοριά!
Τιμή σε τούτη την πόλη, που της έλαχε, ένα Ελληνόπουλο της Εσπερίας, λίγο προτού ξεκινήσει το ταξίδι του για τις μεγαλύτερες μουσικές αγορές του κόσμου, να κοινωνεί την ψυχή του στην πλατεία της αγαπημένης του πατρίδας, μπροστά στα μάτια, της οικογένειάς του, των συγγενών, των φίλων και πλήθους Καστοριανών που κατέκλυσαν το πάρκο για να πάρουν τη μουσική μεταλαβιά.
Παιδί μεταναστών ο Pavlo! Παρότι βίωσε σε νεαρή ηλικία την αναγνώριση και τη δόξα, κράτησε κλειστά τα αυτιά του στις γλυκόλαλες Σειρήνες της πλάνης, που θέλησαν να τον οδηγήσουν στους ματαιόδοξους παράδεισους του star system και του life style!
Ο Pavlo λοιπόν, ένας «ξεροκέφαλος» Πόντιος Οδυσσέας, γαλουχημένος από τις αξίες που του ενέπνευσαν οι γονείς του, «κράτησε τη ζωή του, ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα». Κράτησε την ψυχή του ζεστή, σεμνή, ελληνική και μίλησε με τα υπέροχα ελληνικά της καρδιάς, που μπορεί πότε πότε να του σκοντάφτουν πάνω στις ξώβεργες των κανόνων, μα έχουν την καταλυτική δύναμη να γεννούν αισθήματα και να υγραίνουν βλέμματα.
Ο Pavlo, είναι ένας σπάνιος δεξιοτέχνης της κιθάρας. Αυτό βέβαια το αντιλαμβάνεται κι ο πλέον αδαής. Όμως ο Pavlo δεν παίζει μόνο κιθάρα, αλλά «παίζει» με την κιθάρα! Ναι, αυτό κάνει! Παίζει μαζί της, σαν να είναι η μικρή του κορούλα! Την κουνάει πέρα δώθε, πάνω κάτω, την πετάει ψηλά, τη φέρνει στους ώμους, την αγκαλιάζει, τη χαϊδεύει στην πλάτη κι εκείνη πότε ξεκαρδίζεται και πότε τραγουδάει. Κι απ’ αυτό το παιχνίδι του πατέρα με την κόρη, γεννιέται η μουσική, που σπαργανώνει την Ελλάδα του χτες μ’ εκείνη του σήμερα. Αρχίζει το κουβεντολόι επάνω στη σκηνή. Τον λόγο παίρνει η κιθάρα, για να της απαντήσει το μπουζούκι. Κάτι μουρμουρίζει ο ζηλιάρης ο μπαγλαμάς καθώς ακούει τον ερωτικό διάλογο της κιθάρας με το ακορντεόν. Τέλος μπαίνει στην κουβέντα και τ’ οργανάκι της προσφυγιάς, για να ξυπνήσει μνήμες, να κάνει τη μουσική ιστορία και να μας ανεβάσει «λίγο ψηλότερα» στην ανεμόσκαλα του μέλλοντός μας!
Όμορφη νύχτα η αποψινή! Μας παρέσυρε το ασίγαστο πάθος του Pavlo στη σκηνή. Το μουσικό ταξίδι όμως κάποτε τελειώνει. Το χειροκρότημα δυναμώνει καθώς τα φώτα χαμηλώνουν. Ένα παιδί με απορημένο βλέμμα, κρατάει στα χέρια του μια κιθάρα. Είναι η αγαπημένη κιθάρα του Pavlo που τη χαρίζει στον μικρό έτσι … για «να φτιάξουμε έναν Έλληνα ακόμα»!
Κι ο δωρητής πια με αδειανά τα χέρια, μας χειροκροτά, μας αποχαιρετά και όλοι μέσα μας νιώθουμε πως αυτός ο διεθνούς ακτινοβολίας καλλιτέχνης δεν είναι ο Pavlo που ξέρουν όλοι οι άλλοι της Γης, αλλά ο Παύλος … ο Παυλάρας, ο δικός μας άνθρωπος, που κράτησε μέσα στην ψυχή του τον πρόσφυγα τον μετανάστη, τον Έλληνα, έτσι… για να τον αγαπούν οι δικοί του, να τον χειροκροτούμε εμείς και να τον θαυμάζει ο κόσμος όλος!
Αντώνης Παπαδόπουλος
