Καστοριά

“Μίστερ Νο” ο αντισυμβατικός (του Στάθη Μασκαλίδη)

Ο Τζέρρυ Ντρέικ είναι παλιός γνώριμος. Η αλήθεια είναι πως η πρώτη συνάντηση μαζί του δεν μ’ ενθουσίασε! Βλέπεις όταν είσαι πιτσιρικάς οι τύποι οι ευαίσθητοι, αυτοί που εμφορούνται από υψηλά ιδανικά, που αποφεύγουν με κάθε τρόπο την βία (που όμως τους τραβάει σαν μαγνήτης), δεν σε ελκύουν. Πρώτα και πάνω από όλα επιζητείς την περιπέτεια! Για ήρωα κόμικ μιλάμε άλλωστε… Έλα όμως που τον έβλεπα κάθε 15 μέρες κρεμασμένο στα μανταλάκια των περιπτέρων, να με κοιτάει με αυτό το βλέμμα το ζωγραφισμένο με μεγάλη δόση αγωνίας, το κάπως κουρασμένο αλλά και ειρωνικό, με το πιστόλι στο χέρι, σε κάποιο ειδυλλιακό παρθένο μέρος…τελικά αποφάσισα να τον διαβάσω. Και διάβασα μαζί του και μένα!
Και εκεί, στα μικράτα μου, σε μια εποχή αλλοτινή, διανθισμένη θαρρείς από τη γλυκιά μέθη της αναζήτησης, στις σκουριασμένες μεταλλικές κούνιες στο ερημικό τότε δασάκι της Μεσοποταμίας, σε κάποια άβολη πολυθρόνα, στο γρασίδι κάποιας αλάνας, παρέα μου κράτησε για πολλές ώρες αυτός που έγινε γνωστός με το όνομα Μίστερ Νο. Και καθώς έμενα αδέκαρος γιατί ξόδευα όλο μου σχεδόν το χαρτζιλίκι στους χάρτινους αυτούς ήρωες, αποζημιωνόμουνα γιατί οι εικόνες που έβλεπα, αλλά και τα αναγνώσματα που διάβαζα, εξεγείρανε το πνεύμα μου και δρόμους πολλούς ξανοίγανε μπρος στα μάτια μου, δρόμους που κανείς άλλος δεν μπορούσε να ακολουθήσει, και ήταν τότε, στους κυματισμούς των περιοδικών καθώς τα φυλλομετρούσα, που γινόμουν ποντοπόρος. Και αυτό το ταξίδι που ξεκίνησε μέσα από τις σελίδες των κόμικς συνεχιζότανε και συνεχιζότανε και δεν τελείωνε ποτέ…

Το 1975 ο σπουδαίος σεναριογράφος αλλά και εκδότης Σέρτζιο Μπονέλι, σε σχέδιο του συμπατριώτη του Γκαλένο Φέρι, φέρνει στο φως της δημοσιότητας και ρίχνει στα βαθιά ένα ακόμα παιδί του, έναν καινούργιο ήρωα, εντελώς διαφορετικό από όλους τους προηγούμενους (κάποιοι εκ των οποίων είναι οι εκλεκτοί του ιταλικού μα και του ελληνικού, αργότερα, αναγνωστικού κοινού: Μπλεκ, Ζαγκόρ, Τεξ….
Πρόκειται για έναν Αμερικάνο πιλότο που έχει πάρει μέρος στις τρομερές συγκρούσεις του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, που έχει επιζήσει και σχεδόν αλώβητος έχει βγει, σωματικά τουλάχιστον, από την χοάνη του θανάτου, έναν βετεράνο που, με την ψυχή του διυλισμένη από τις προσμείξεις του μίσους και της βίας, ούτε να ακούσει δεν θέλει για τις ένδοξες στιγμές της περίλαμπρης νίκης, γιατί νιώθει ντροπή, γιατί άσχημα έχουν σημαδέψει την εύπλαστη σαν μικρού παιδιού καρδιά του. Και είναι αυτά τα σημάδια, οι ανίατες πληγές, που τον ωθούν, απηυδισμένο από τη βία του Δυτικού κόσμου, να βρει διαφυγή κάπου στον Αμαζόνιο (στη Μανάους).
Εκεί, στην συμβολή των ποταμών Negro και Solimões, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας βγάζει το ψωμί του προσφέροντας βόλτες αναψυχής, ως πιλότος ασφαλώς, σε ΄΄χουβαρντάδες΄΄ τουρίστες (σχεδόν ποτέ δεν παίρνει τα λεφτά που του υπόσχονται), αλλά και παρέχοντας της υπηρεσίες του σε ερευνητικά-επιστημονικά ταξίδια, με το σαραβαλιασμένο αεροπλάνο του, το πάιπερ, που κάθε φορά που μπαίνουν σε λειτουργία οι έλικες του βγάζει καινούργια προβλήματα, και ποτέ δεν είναι σίγουρος ο άνθρωπος μας αν θα πετάξει, και αν τα καταφέρει να σηκωθεί μην βάλει κανείς στοίχημα πως ομαλά θα προσγειωθεί δίπλα από τα μεγάλα ποτάμια της λατινικής Αμερικής ή σε κάποιο χωμάτινο, αυτοσχέδιο διάδρομο προσγείωσης.
Οι εχθροί του είναι πολλοί, πρώτοι από όλους οι δαίμονες που εμφωλεύουν μέσα του, το ποτό που στην παραζάλη του είναι ικανός για το χειρότερο (τότε είναι που κάνει και τα μεγαλύτερα λάθη), το τσιγάρο (είναι μανιώδης καπνιστής) μα και οι γυναίκες, ή καλύτερα η αθεράπευτη λατρεία που τρέφει για τις ομορφότερες αλλά και εξυπνότερες από αυτές. Μα είναι οι γυναίκες εχθρός; Για τον Μίστερ Νο ναι, είναι! Αποτελούν την γενεσιουργό αιτία πολλών προβλημάτων του. Η ζωή των περισσοτέρων από τις κοπέλες που συμπρωταγωνιστούν στις ιστορίες του καλύπτεται συνειδητά από ένα πέπλο μυστηρίου, και είναι η υποταγή του στις επιθυμίες τους που συχνά τον έχει σύρει σε περιπέτειες με απρόβλεπτη εξέλιξη, που τον έχει οδηγήσει σε ατραπούς που ανήμπορος δείχνει να βρει διαφυγή από τις στενωπούς τους, όμως, όμως ο δημιουργός έχει πάντα έμπνευση και λίγο πριν ο ήρωας μας πέσει στη δίνη, πριν παγιδευτεί για πάντα στις ιχνογραφίες της αυστηρής πένας του σχεδιαστή, καταφέρνει με εξαίρετο τρόπο να τον βγάλει σώο, κι έτοιμο να μπλέξει σε νέους μπελάδες και να μας δώσει άλλη μια ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την πορεία της δαιδαλώδους ζωής του.
Τύπος μοναχικός από τη φύσει του είναι αδύνατο να προσδεθεί στο άρμα της φιλίας, πιο κοντά ίσως στέκεται σε αυτόν ένας Γερμανός, ο Ότο Κρούγκερ, γνωστός ως Ες-Ες (τι ειρωνεία), εξίσου περιθωριακός και ανάλογου επιπέδου μεθύστακας. Αλλά πολλές φορές συνοδοιπόρος και σωτήρας του. Αν εξαιρεθούν οι δανειστές του, που δεν είναι και λίγοι, οι ιδιοκτήτες των κακόφημων μπαρ όπου συχνάζει και που τους έχει τρελάνει στην πίστωση, οι πρωτόγονες φυλές, ιθαγενών που απαντά στο διάβα του (ποτέ δεν θα ξεχάσω την είδηση σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι, πριν μερικά χρόνια, σύμφωνα με την οποία μια άγνωστη φυλή κάπου στα βάθη του Αμαζονίου, στα παρθένα δάση του, πρωτοαντίκρισε αεροπλάνο και του επιτέθηκε με κοντάρια και βέλη από τόξα, φαινόμενο που συχνά συναντάμε στον Μίστερ Νο, τον προπομπό και προγνώστη του μέλλοντος) μόνιμους εχθρούς δεν έχει. Κάθε επεισόδιο και ένας νέος αντίπαλος, μια καινούργια περιπέτεια, κι ένα τέλος που δεν χαρακτηρίζεται, συνήθως, από αίσια έκβαση, παρά μόνο γεννά προβληματισμούς.
Και ξαφνικά… δύο συνεχιστές του περιοδικού (Michele Masiero, Matteo Cremona) έρχονται να ταράξουν τα νερά, που ποτέ δεν ήταν λιμνάζοντα, αλλά τώρα πια γίνονται τρικυμιώδη. Ο Μίστερ Νο ζει μια άλλη ζωή, μεταφέρεται αργότερα στον χρόνο κατά εικοσιπέντε χρόνια, έχει τον ίδιο χαρακτήρα αλλά αυτή η νέα εποχή δείχνει να μην του ταιριάζει καθόλου, όχι ότι στην προηγούμενη τα πήγαινε περίφημα αλλά τουλάχιστον ήταν ευχαριστημένος από τη λιτότητα της και την αυτάρκεια που ο ίδιος επιδείκνυε. Εδώ τα πάντα είναι πιο άγρια, έκλυτα!
Το περιοδικό παύει να απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες, οι ανήλικοι, κατά την γνώμη μου, αποκλείονται, και στη νέα σελίδα που ξανοίγεται, στο πρώτο επεισόδιο της σειράς, με τίτλο Βιετνάμ, αποδίδεται πιστά η ωμότητα των ανθρώπων όταν βρίσκονται κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, όταν βιώνουν την κτηνωδία του πολέμου, ενώ σε μια παράλληλη δράση, με μικρή απόκλιση στον χρόνο, μας αποκαλύπτεται και η κυνικότητα της κοινωνίας, ειδικότερα στον κόσμο του περιθωρίου, στη Νέα Υόρκη. Εκεί που οι αισθήσεις μπερδεύονται με τις ψευδαισθήσεις και το μέλλον μοιάζει πιο δυσοίωνο από ποτέ. Αξίζει να το διαβάσεις. Εγώ μια φορά ανυπομονώ για τη συνέχεια.

 

 

 

Back to top button