Πόσα κοινά μπορεί να έχει η ωραία κοιμωμένη του γνωστού παραμυθιού με τη δική μας ωραία κοιμωμένη, την δική μας αρχόντισσα άραγε;
Όταν γεννήθηκε ιππότες την προίκισαν με πολύτιμα δώρα και ασύγκριτες χάρες, μα και η ίδια ήταν απαράμιλλης ομορφιάς.
Ο ιππότης της φωτιάς της χάρισε τη ζεστασιά, για να ζεσταίνει τις καρδιές όσων την κοιτούν, να γαληνεύει τις ταραγμένες ψυχές και να τις κάνει να ερωτεύονται στη θέα της και μόνο. Ο ιππότης του νερού της χάρισε καλοσύνη για να πλημμυρίζει όπως το νερό ακόμα και την πιο σκληρή καρδιά. Ο ιππότης του ανέμου της χάρισε ένα πνεύμα δροσερό και ζωντανό όπως ο αέρας του βουνού. Και ο ιππότης της γης της χάρισε όλη την ομορφιά του στοιχείου του για να είναι όμορφη όπως ένα χιονισμένο βουνό, όπως ένα ανθισμένο ανοιξιάτικο λιβάδι.
Μα ήρθε και η κακιά μάγισσα και την καταράστηκε να κοιμηθεί και να μην ξυπνήσει ποτέ ξανά και μαζί της να μαραζώσουν όλα γύρω της, όλα όσα έδινε, χαρά και αγάπη με την ύπαρξή της δίπλα τους. Όμως ο ιππότης του φωτός που έφτασε καθυστερημένος και δεν είχε προλάβει να δώσει το δώρο του, ακούγοντας την κακιά μάγισσα για να δώσει ελπίδα στους παρευρισκομένους που πάγωσαν στο άκουσμα της κατάρας, ευχήθηκε λέγοντας πως η κατάρα δεν είναι παρά μια απλή πρόβλεψη και γι’ αυτό μπορεί να αλλάξει αρκεί να μείνουν ενωμένοι τα δύσκολα χρόνια που πρόκειται να έρθουν και ένας όμορφος πρίγκιπας που θα την έβλεπε θα την ξυπνούσε ξανά, θα ζέσταινε ξανά την παγωμένη της καρδιά με ένα του φιλί, αυτό ήταν λοιπόν το δώρο του, η ελπίδα!
Η κοιμωμένη έζησε χωρίς να ξέρει τι πρόκειται να της συμβεί, από τι απειλείται και με το χαμόγελο της, με την καλοσύνη της και την ομορφιά της χάριζε ευημερία και χαρά σε όσους βρίσκονταν δίπλα της. Τα χρόνια όμως πέρασαν και ήρθε η στιγμή η κατάρα να εκπληρωθεί. Και έτσι έγινε, η ωραία κοιμωμένη κοιμήθηκε και μαζί της μαράζωσαν όλα γύρω της, όπως είχε καταραστεί η κακιά μάγισσα και η καρδιά της πάγωσε και όλοι απελπίστηκαν πως δεν υπάρχει ελπίδα, ούτε για την ωραία κοιμωμένη, ούτε για τους ίδιους. Και παραμένει παγωμένη περιμένοντας τον πρίγκιπα.
Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όμως πως η καρδιά της ωραίας κοιμωμένης είμαστε εμείς, μια καρδιά που λαχταρά να χτυπήσει ξανά δυνατά, να ζήσει έντονα γιατί δεν είναι μια οποιαδήποτε καρδιά, είναι η καρδιά της ωραίας κοιμωμένης. Εμείς παγώσαμε, εμείς εγκαταλείψαμε, εμείς περιμένουμε τον πρίγκιπα να σώσει την ωραία κοιμωμένη!
Και αν ο πρίγκιπας δεν έρθει; Θα μείνει η καρδιά της παγωμένη μέχρι να πεθάνει; Και αν τελικά δεν υπάρχουν πρίγκιπες παρά μόνο δυνατά θέλω, που γίνονται προσπαθώ, που γίνονται μπορώ, που γίνονται τα κατάφερα;
Το παραμύθι δεν έχει τέλος, μπορεί ο καθένας μας να βάλει το δικό του και όπως έλεγε και ο Hans Christian Andersen «τα παραμύθια γράφονται για να κοιμούνται τα παιδιά και να ξυπνάνε οι ενήλικες»!
Άρθρο της Κυριακής Σ. Σαββουλίδου
