Μια παράσταση που απ΄την αρχή έως το τέλος η οσμή των ανατολίτικων φαγητών αισθάνεσαι να περνάει σε όλη την ατμόσφαιρα, ο θεατής καταλαβαίνει αμέσως την αρμονική συνύπαρξη ανθρώπων με διαφορετικές κουλτούρες που ζούσαν στην Πόλη. Μια οικογένεια αστών που ο χρόνος τους κυλούσε ήρεμα στην καθημερινότητα αλλά και με τις ξεχωριστές στιγμές που έδιναν χρώμα κάνοντας αυτές ξεχωριστές και μοναδικές .
Στο δεύτερο μέρος της παράστασης ο θεατής αντιλαμβάνεται κάτι άλλο …παρότι οι οσμές των γεύσεων υπάρχουν ακόμη έντονες, οι τρέχοντες πολιτικές εξελίξεις της εποχής ανατρέπουν τα πάντα !, Κυριαρχεί ο φόβος ο διωγμός και ο θάνατος , το συναίσθημα του πόνου και της προσφυγιάς έντονο όπως και της φτωχιάς που αρχίζει να διχάζει τα πάντα και να χωρίζει τα πάντα.
Η μεταφορά του μυθιστορήματος της Μαρίας Ιορδανίδου από το βιβλίο στο θέατρο ήταν υπέροχη με τους ηθοποιούς να δίνουν πινελιές από ατάκες γέλιου , ίντριγκας και έρωτα . Η πρωταγωνίστρια Ε.Κοκκίδου με την ιδιαίτερη φωνή της οδηγούσε τα συναισθήματα του θεατή όπως ήθελε , για τον Γ. Αρμένη δεν νομίζω να υπάρχουν λόγια για την ερμηνεία του. Κάθε φορά που έβγαινε στη σκηνή τα μάτια των θεατών επάνω του αλώστε είναι επιβεβαιωμένο σε ότι και αν έκανε μέχρι σήμερα .
Με λίγα λογία όλοι μας ταξίδεψαν στον χρόνο ζώντας μαζί τους κάθε στιγμή και λεπτό.
Νίκος Παναγιωτόπουλος
