Μετά την ανακοίνωση των βάσεων ειπώθηκαν πολλά για την επίδοση των μαθητών που μπήκαν σε τμήματα Μαθηματικών καθώς και για τη δημιουργία του τμήματος Μαθηματικών στην πόλη μου, την Καστοριά, και μου είναι αδύνατον να μην εκφράσω την άποψή μου επί του θέματος.
Πολλοί ήταν αυτοί που είπαν “πως είναι δυνατόν ένας μαθητής του 7 να περάσει μαθηματικός;”. Όσοι το είπαν μάλλον αγνοούν κάποια σημαντικά σημεία:
1. Οι βάσεις καθορίζονται από τις επιλογές των μαθητών στο μηχανογραφικό τους δελτίο και από το πλήθος των μαθητών που δέχεται κάθε σχολή. Συνεπώς, είναι απολύτως φυσιολογικό ένα τμήμα μαθηματικών (σαν αυτό της Σάμου φέτος) να έχει βάση 7.500 μόρια. Αν δεν είχε ζήτηση η σχολή τότε είναι φυσιολογικό να έπεσε η βάση της και να μπήκαν σε αυτή μαθητές με χαμηλή βαθμολογία.
2. Μήπως αγνοούμε τι οδήγησε αυτόν τον μαθητή στο να βγάλει Μ.Ο. 7; Ας μη ξεχνάμε ότι οι πανελλήνιες εξετάσεις αποτελούν από μόνες τους μια πολύ αγχωτική διαδικασία. Αν σκεφτεί κανείς το στρες, την αγωνία, τα πιθανά δύσκολα θέματα, την κακή διαχείριση του χρόνου, τη πιθανή πίεση γονέων και καθηγητών και τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα που έχουν πάρει (δυστυχώς) οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι φυσιολογικό ένας μαθητής του 18 να πέσει στο 7. Απ’ ότι φαίνεται όσοι έχουν ξεμπερδέψει με το θέμα των πανελλήνιων εξετάσεων ξεχνάνε και το όλο κλίμα που επικρατούσε όταν έδιναν.
3. Ένας μαθητής που αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, μένει στη Σάμο ή κοντά σε αυτή ή έχει συγγενείς εκεί, γιατί να μην σπουδάσει στο τμήμα Μαθηματικών της Σάμου; Δεν έχουν όλες οι οικογένειες την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν τα παιδιά τους σε πόλεις μακριά από το σπίτι τους.
4. Κανείς δεν είπε ότι τα Μαθηματικά είναι εύκολα και κανείς δεν υποστήριξε ότι τελειώνεις εύκολα από το Μαθηματικό. Το αν ένα παιδί θα γίνει καλό σε κάποιο γνωστικό αντικείμενο είναι συνάρτηση της προσπάθειάς του και όχι μιας μόνιμης ιδιότητας που τον ακολουθεί εφόρου ζωής. Στο πέρασμα των χρόνων έχουμε δει λαμπρά αποτελέσματα παιδιών που είχαν μέτριες αποδόσεις στο σχολείο. Κάθε άνθρωπος έχει μια ολόκληρη ζωή μπροστά του για να βελτιωθεί και να αδράξει άπειρες ευκαιρίες που θα του δοθούν. Επίσης, ας μη ξεχνάμε ότι ο μαθητής που πέρασε με Μ.Ο. 7 θα κληθεί να λύσει ίδια θέματα στη σχολή του με τον μαθητή που μπήκε με Μ.Ο. 18. Δε θα έχει διαφορετική αντιμετώπιση λόγω μέτριας επίδοσης που είχε στο σχολείο, δεν θα πάρει χαριστικούς βαθμούς, θα καταβάλλει προσπάθειες για να πετύχει τους στόχους του αν κι εφόσον το επιθυμεί. Άρα, δεν είναι έγνοια των υπολοίπων το αν θα καταφέρει να βγάλει τη σχολή ή όχι! Ας μη κρίνουμε κάποιον από το τι μαθητής ήταν κάποτε αλλά από το τι επαγγελματίας (ή γενικότερα άνθρωπος) επρόκειτο να γίνει.
5. Είναι αξιολύπητο στην Ελλάδα του σήμερα να κατηγορούμε όσους προσπάθησαν και κατάφεραν να δημιουργήσουν το τμήμα Μαθηματικών στην Καστοριά. Όταν δεν γίνονται ενέργειες, παραπονιόμαστε και όταν γίνονται, δείχνουμε την αχαριστία μας. Δεν υποστηρίζω κανένα πολιτικό κόμμα αυτή τη στιγμή, ούτε και αγνοώ τις ελλείψεις που υπάρχουν σε αρκετά τμήματα στη χώρα μας. Δεν ανέχομαι όμως να λένε ότι η πόλη μου δεν αξίζει να έχει ένα τμήμα σαν αυτό των Μαθηματικών. Το αν θα εξακολουθήσει να υπάρχει ή όχι το τμήμα σε μερικά χρόνια από τώρα θα φανεί από τη θέληση και το μεράκι των καθηγητών να μεταδώσουν γνώσεις στους φοιτητές, από τη προτίμηση των μαθητών για το συγκεκριμένο τμήμα και από τη θέληση και την αγάπη που θα δείξουν οι φοιτητές στο αντικείμενο των σπουδών τους. Αν υπάρχει συνεννόηση, συνεργασία, μεράκι και αλληλοβοήθεια και καταφέρει το τμήμα να αποκτήσει ένα καλό όνομα τότε δεν αποκλείεται να ανέβει και η βάση του (αφού θα έχουν αυξηθεί και οι προτιμήσεις των μαθητών για το συγκεκριμένο τμήμα)
Εν ολίγοις, είναι καλό να μην βάζουμε ταμπέλες στα παιδιά από τόσο μικρή ηλικία αλλά να τα στηρίζουμε και να είμαστε δίπλα τους σε κάθε επιλογή τους. Όταν υπάρχει θέληση και προσπάθεια όλα είναι δυνατά! Πριν κρίνεις τον οποιονδήποτε, πόσο μάλλον ένα παιδί, σκέψου πρώτα τι κάνεις και ποιος είσαι εσύ! Κάποια στιγμή το παιδί που εσύ αποκαλείς “στουρνάρι” θα μεγαλώσει, θα “αλλάξει μυαλά” και είναι πολύ πιθανό να ανέβει στην κορυφή της επιτυχίας. Γι’ αυτόν η θέα από εκεί ψηλά θα είναι υπέροχη! Για σένα όμως;
Πολύ καλό το κείμενο και με βρίσκει σύμφωνο 100%. Δεν ήξερα ότι η Καστοριά έχει τμήμα Μαθηματικών. Μάλλον θα πρέπει να κανετε περισσότερες δραστηριότητες και για τους μη φοιτητές.
Βρε τι ΕΙΝαΙ αυτά που λέτε ; Ένας με 8.500 μόρια σημαίνει ότι μπορεί να έχει γράψει π.χ δύο δεκαπενταρια και δύο δυάρια στα τέσσερα εξεταζόμενα μαθήματα των ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΩν . 15αρι στις πανελλαδικές ΔΕΝ είναι αστείο . Ένας δηλαδή που έγραψε 15 μαθηματικά στις πανελλαδικές και 2 στην έκθεση επειδή δεν ξέρει κανόνες ορθογραφίας ή να εκφράζετε σημαίνει ότι δεν μπορεί να ΑΡΙΣΤΕΥΣει ακόμα ακόμα στο Μαθηματικό ; Η βάση εισαγωγής καθορίζεται όταν ένα τμήμα βγάλει τους εισακτεους που θέλει . Π.χ 100 στο Μαθηματικό . Όσοι δήλωσαν το τμήμα εισάγονται με αύξουσα βαθμολογία ώσπου να συμπληρωθουν οι 100 θέσεις . Όσοι έχουν δώσει πανελλαδικές ξέρουν ότι η δυσκολία των θεμάτων αλλάζει κάθε χρόνο και επ ουδενί ΔΕΝ σημαίνει ότι αν πέσει η βάση φέτος οι υποψήφιοι του χρόνου θα βάλουν λιγότερη προσπάθεια . Ημαρτον δηλαδή ! Αν μπει η βάση του 10 τα Τμήματα δεν θα μπορούν να γνωρίζουν τους εισακτεους τους γιατί δεν θα ισχύει ο αριθμός που ανακοίνωσαν . ΔΕΝ υπάρχουν τόσοι που να γράφουν τόσο καλά σε όλα τα μαθήματα ώστε να συμπληρώνουν τους εισακτεους που ανακοίνωσαν με πάνω από την βάση . Οπότε ή θα αναγκαστούν να ανακοινώνουν 20 ή 30 το πολύ εισακτεους ή το υπουργείο θα τους λέει τελευταία στιγμή “13 άτομα έγραψαν πάνω από την βάση , με αυτούς ξεκινάς εξάμηνο ” και τζάμπα καίει η λάμπα για 13 άτομα σε ένα ίδρυμα , οπότε λουκέτο το Ίδρυμα
Μου αρέσει η προσέγγιση σου στο θέμα της αβάσιμης και υποκειμενικής κριτικής που κάνει ο κόσμος απέναντι στους υποψήφιους. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να καταλάβω με ποιο τρόπο θεωρείται η επίδοση του 7 και 8 σοβαρή προσπάθεια.Εκεί βρισκόμαστε δηλαδή να αναφερόμαστε σε αγώνα και προσπάθεια σε έναν βαθμό της τάξης του 40%. Έχω πολλά δικά μου άτομα που με ελάχιστη προσπάθεια κατάφεραν να περάσουν την βάση και πιστεύω όλοι έχουμε τέτοια παραδείγματα. Από την άλλη τα φαινόμενα “άριστον” (με την βαθμολογία δημόσιου σχολείου , ας γελάσω…) μαθητών που γράφουν 7-8 είναι σπάνια αν όχι ανύπαρκτα. Οι μαθητές που περιγράφεις είναι αυτοί που μπήκαν με όσο όσο σε μια σχολή που δεν τους ενδιαφέρει καν και που την είχαν τελευταία επιλογή. Επίσης η βάση της σχολής δεν λέει απολύτως τίποτα (καθορίζεται από τον τελευταίο επιτυχόντα, ο προτελευταίο πχ μπορεί να έχει 15 και ο τελευταίος 9… Τότε η βάση είναι 9) Και οι υποψήφιοι αυτοί είναι που συνεχίζουν το φαινόμενο του “κάτω από το δέκα βάσεις” καθώς οι υποψήφιοι της επόμενης χρόνιας που θέλουν να περάσουν μαθηματικό πχ γνωρίζοντας ότι η βάση είναι τόσο χαμηλά θα προσπαθήσουν να μπουν με την ελάχιστη προσπάθεια.
Η ουσία είναι ότι αυτό το τμήμα δεν χρειαζόταν. Οι μαθητές που θα φοιτήσουν σ’ αυτό είναι πολύ χαμηλών προσδοκιών. Τώρα το ότι ένας στου 100 μπορεί να αποδειχθεί ικανός αυτό δεν είναι στοιχείο που λέει κάτι. Όσο για τα παιδιά, μόνο παιδιά δεν είναι πλέον και η ηλικία δεν είναι τόσο μικρή.
Εν πάση περιπτώσει, υπάρχουν και φροντιστήρια για φοιτητές που δεν έχουν ιδέα.
Οι μαθητές του 18 να πέσουν στο 7 είναι φύσει αδύνατον. Διδάσκω 32 χρόνια Φιλολογικά και βαθμολογώ όλα τα χρόνια. Τον βαθμό που λέω στους μαθητές μου ότι θα πάρουν στις πανελλήνιες, στη Νεοελληνική Γλώσσα για παράδειγμα, αυτόν γράφουν. Άλλο τι παίρνουν στον έλεγχο. Τους το ξακαθαρίζω, γιατί ο έλεγχος περιλαμβάνει και την προφορική συμμετοχή. Ποτέ μαθητής μου που έκρινα ότι θα γράψει 15, δεν έγραψε 7. Άντε να πήρε 13.
Όμως οι τοπικές κοινωνίες πρέπει να ενισχύονται οικονομικά, έστω και με τα 7άρια. Το τι θα κάνουν οι εν λόγω μετά το Πανεπιστήμιο, γιατί έτσι θα σπρώχνουν και τις σπουδές και θα τις τελειώσουν κουτσά στραβά, είναι άλλη ιστορία. Θα έχουν απαιτήσεις. Τι να πουν αυτοί που γράφουν καλά!!!
Η επιχειρηματολογία της αρθρογράφου είναι σε πολλά σημεία αστήρικτη. Μάλλον με σοφίσματα μοιάζει.
Ο άνθρωπος αυτός κρίθηκε κατάλληλος να μπει σ αυτη τη σχολή και μπήκε. Κανείς μας δεν ειναι αρμόδιος να τον κρίνει από δω και πέρα. Αν τον ενδιαφέρει θα σηκώσει μέχρι και την πέτρα και θα ψάξει μέχρι κι εκει τη γνώση. Τα ελληνικά ΑΕΙ και ΤΕΙ δεν χαρίζονται. Δεν ειναι ουτε Ρουμάνικα ουτε Βουλγάρικα να αγοράζεις το πτυχίο. Εύχομαι σ αυτο τον άνθρωπο οπως και στα υπόλοιπα παιδιά καλές σπουδές και ποτε δεν είναι αργά να καλυφθούν τα κενά. Όρεξη και αγαπη για το αντικείμενο να υπάρχει. Συγχαρητήρια σε ολους τους επιτυχόντες!
Η κορη μου ήταν μαθητρια του 19 αλλα λογο του υπερβολικου της αγχους εγραψε 9.5 !!περασε στο συγκεκριμένο τμημα !!!οποιος πιστευει πως ενας μαθητης του 18-19 δεν γραφει κατω απο τη βαση ειναι μακρυά νυχτωμένος!!!και ειδικα οταν διαβαζω παραπανω να το λεει αυτο μια εκπαιδευτικός απογοητεύομαι τελειως!!!!
Τι θα λέγατε αν σας χειρουργούσε ένα γιατρός που εισήλθε στο Πανεπιστήμιο με 7,5???
Να υποθέσω ότι όλοι εσείς (ή παιδιά, γνωστοί σας) είχατε εισαχθεί σε κάποιο Α.Ε.Ι. με 19 και 20;
Είναι προφανές ότι ένας μαθητής του 7 ή 8 , ακόμα και να περάσει στο μαθηματικό, Πολυτεχνείο, Φυσικό κλπ η πιθανότητα να προχωρήσει και να τελειώσει είναι ελάχιστη ως μηδενική . Δεν έχει ούτε τις στοιχειώδεις βάσεις να ξεκινήσει , δεν έχει μάθει να διαβάζει , δεν αντέχει στην πίεση του Πανεπιστημίου και με το πρώτο Πανεπιστημιακό σύγγραμα που θα του δώσουν στο 1ο εξάμηνο θα εξαφανιστεί τρέχοντας λόγω αδυναμίας να αντεπεξέλθει στη μελέτη του .
Βαθμος κατω απο τη βαση (10) σημαινει οτι ο/η φοιτητης/τρια θα ενδυναμωσει το “κοπαδι¨ των αιωνιων φοιτητων.
Επισης βαθμοι των 19 και 20 συναντωνται μονο στην Ελλαδα και δεν αντικατοπτριζουν τις πραγματικες γνωσεις των παιδιων εφοσον το εκπαιδευτικο μας συστημα βασιζεται σε μεγαλο μερος στον παπαγαλισμο αχρηστων γνωσεων!
Μια λυση μεταξυ πολλων:
– εισοδος μονο με βαθμο ανω του 10,
-τα δυο πρωτα ετη σε τρια χρονια,
-μη προβιβασμος στο επομενο ετος εαν δεν εχουν περαστει επιτυχως ολα τα μαθηματα του τρεχοντος ετους.
Να υποθέσω ότι και το κράτος θα πληρώνει στέγαση διατροφή και χαρτζιλίκι στους φοιτητές λοιπόν για τέσσερα χρόνια. Γιατί άλλες απαιτήσεις μπορείς να έχεις από αυτόν που ο μπαμπάς του, του παρέχει τα πάντα και έχει μόνο τις σπουδές του και άλλες από κάποιο φοιτητή που περνάει με τρεις και εξήντα και κάνει και μεροκάματα έξω.
Βλέπω να αντιμετωπίζεται το θέμα μόνο από την πλευρά του (ατυχήσαντος) μαθητή, που έγραψε χαμηλά και δικαιούται ή όχι να συνεχίσει την προσπάθειά του (?) στο Πανεπιστήμιο.
Για μένα το ερώτημα είναι κατά πόσο ένα κράτος και μια δωρεάν παιδεία οφείλουν να παρέχουν τέτοιες υπηρεσίες στους πολίτες και αν εμείς, ως φορολογούμενοι πολίτες, θέλουμε να στηρίζουμε κάτι τέτοιο. Γιατί, όπως σωστά ανέφερε η αρθρογράφος, ο μαθητής περνά με 7,5 επειδή η σχολή δεν έχει ζήτηση. Αλλά σ’ αυτή την περίπτωση, μήπως η σχολή οφείλει να κλείσει, να μεταφερθεί αλλού ή να συγχωνευθεί; Μήπως κοστίζει πολύ να υπάρχουν εδώ κι εκεί σχολές, κτήρια, εστίες, βιβλιοθήκες, εργαστήρια, υπολογιστές, καθηγητές, διαθέσιμα όλα εκεί, για τους μαθητές που περνούν με 7,5, μήπως έγραψαν χαμηλά από άγχος ή μήπως αλλάξουν κάποια στιγμή μυαλά και ασχοληθούν σοβαρά με το αντικείμενο; Μήπως αυτός ο μαθητής θα μπορούσε απλώς να ξαναδώσει την επόμενη χρονιά, κάνοντας μια πιο σοβαρή προσπάθεια κι έχοντας την εμπειρία της διαχείρισης του άγχους της πρώτης φοράς; Ή ακόμα, πληρώνοντας για να σπουδάσει, αφού δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει με τις επιδόσεις του;
Γιατί η δωρεάν παιδεία μπορεί να έχει άπειρες ερμηνείες αλλά τα “κουκιά” είναι πεπερασμένα και θα πρέπει η διάθεσή τους να εξυπηρετεί έναν σοβαρό στόχο: να δώσει την ευκαιρία να σπουδάσουν εκείνοι που πραγματικά το θέλουν και μοχθούν γι’ αυτό και, δυστυχώς, αυτό δεν μπορεί να περιλαμβάνει τους πάντες, εμπεριέχει οπωσδήποτε την έννοια του ανταγωνισμού.