Και πήγαμε χθες στη συγκέντρωση για τον Παύλο Φύσσα (που θα ήτανε στη ηλικία του δικού μου παιδιού),
και αλήθεια είναι, καμία μάνα δεν θα ήθελε τη θέση της Μάγδας Φύσσα. (Θαυμασμός απεριόριστος για τη δική της δύναμη ψυχής.)
Λίγοι ήμασταν,αλλά είναι και αυτός ο ελπιδοφόρος στίχος που μας θυμίζει πως στα δύσκολα, «είμαστε δυό\είμαστε τρεις \είμαστε χίλιοι δεκατρείς», άνθρωποι εννοούμε, όχι τέρατα, τέρατα σκοτώσανε τον Παύλο Φύσσα.
Και μπαίνει από κάτω ο άλλος και σχολιάζει «πω πω, λαοθάλασσα! Απλά θλιβεροί… να κάνετε και μια εκδήλωση και για τους νεκρούς της Μαρφίν μιας και είστε τόσο ψυχοπονιάρηδες. Τι; Αυτοί δεν πιάνονται επειδή τους έκαψε το συνάφι σας;»
Και εσύ πονάς για το τόσο μίσος, για τον δηλητηριώδη φανατισμό που έχει εισχωρήσει τόσο βαθειά στις ψυχές,αυτός που κάνει το σχόλιο μπορεί να είναι κάποιος γνωστός σου, μπορεί να λέμε καλημέρα, να γελάμε ίσως μαζί..
αλλά πόση άβυσσος μας χωρίζει αλήθεια, τόσο κρίμα που οι καρδιές δεν βρίσκουν δρόμο για την αγάπη του πλησίον..
Ντίνα Αγράμπελη
Καστοριά: Στην εκδήλωση για τα 6 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα (φωτογραφίες – βίντεο)
