Στο πιο ψηλό ράφι της ντουλάπας, σε ένα φαινομενικά άχρηστο χώρο, κρύβω το κασελάκι με τις αναμνήσεις. Κάτω από αυτό τα καλοκαιρινά τον χειμώνα και τα χοντρά πουλόβερ τον Αύγουστο.
Τις φορές που θέλω να το ανοίξω σκαρφαλώνω σε μια θεόρατη σκάλα που τις λείπουν δυο σανίδια, ισορροπώντας επικίνδυνα, τεντώνομαι και φτάνω. Σκόπιμα είναι απρόσιτο.
Περιμένει σχεδόν ζωντανό, γεμάτο μισοκρυμμένες λάμψεις να το ανοίξω. Έχω την ψευδαίσθηση πολλές φορές ότι μετακινείται προς το μέρος μου για να το πιάσω, σαν να φοβάται ότι θα μετανιώσω και θα μείνει κι άλλο εκεί.
Οι αναμνήσεις μου είναι μόνο άνθρωποι. Όχι τόποι, όχι γιορτινά ανταμώματα τυπωμένα σε γυαλιστερές φωτογραφίες.
Οι άνθρωποι μου.
Αυτοί που έφυγαν, αυτοί που μείνανε, ανάκατα βαλμένοι με τυχαία σειρά που ποτέ δε μένει ίδια μετά το σκάλισμα.
Αυτούς που έφυγαν λίγο παραπάνω τους αγαπώ, λίγο παραπάνω κοντοστέκομαι στη δική τους ανάμνηση, τους χαϊδεύω τρυφερά. «Πού είσαι; Τι κάνεις;» Ρωτώ, γνωρίζοντας, απάντηση δε θα πάρω. Τους σέβομαι όσους έφυγαν και με χαιρέτησαν. Και τους άλλους που ξέχασαν να πουν «γεια».
Δε ξέρουν ότι είναι φυλαγμένοι στο δυσπρόσιτο κασελάκι. Επειδή κάτι έδωσαν, κάτι πήραν. Ποιο απ’ τα δυο περισσότερο είναι ασήμαντο.
Γι’ αυτή τη δοσοληψία έχουν θέση πάντα στη ζωή μου ως ανάμνηση. Τους δικούς μου που μένουν τους προσπερνώ γρήγορα. Ξέρω, δε θα πάνε πουθενά, θα μου δώσουν κι άλλες στιγμές.
Μου παίρνει ώρα να ξαναβάλω τις αναμνήσεις στην κάθε φορά διαφορετική θέση τους. Έχω τον νου μου, μην παραπέσει καμία και τη χάσω.
Θυμάμαι πάντα να φιλώ αυτούς που έμειναν, να αγκαλιάζω όσους έφυγαν. Και το φύλλο της ντουλάπας κλείνει πολλές φορές με δυσκολία, επειδή εκεί μέσα έχω τα καλοκαιρινά, τα χειμωνιάτικα, τις αναμνήσεις.
