Είναι αδιαμφισβήτητα ο βασιλιάς, όλοι το ξέρουν, όλοι το αναγνωρίζουν! Στα μυθιστορήματα τρόμου δεν τον φτάνει κανείς! Έχει το χάρισμα να διεισδύει στο μυαλό του αναγνώστη και να σείει τα αισθητήρια εκείνα όργανα που εκκρίνουν τον φόβο. Γεγονός είναι πως για μεγάλο διάστημα τον είχα απαρνηθεί, συνειδητά ομολογώ· βλέπεις η ταπεινότητα μου ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με τους γαλαζοαίματους, προτιμούσα πάντοτε να είμαι άθλιος ανάμεσα στους λόγιους που έλεγε και μια ψυχή. Όμως όπως και να το κάνουμε με εξιτάρει η μυθοπλασία που εστιάζει στον τρόμο. Τελικά το πήρα απόφαση να αφυπνιστώ.
Μοιάζει με ιό, η μία μετά την άλλη οι γυναίκες, την ώρα του ύπνου πέφτουν σε λήθαργο (τι ειρωνεία, αυτές είναι που συνήθως υποφέρουν από αυπνίες), τυλίγονται σε ένα ελαστικό κουκούλι και αδύνατο είναι να επανέρθουν. Βιώνουν μια δεύτερη ζωή σε έναν άλλο κόσμο, σε μια κοινωνία που χτίζεται από την αρχή, βήμα, βήμα. Κοιμούνται αλήθεια όλες; Σχεδόν! Υπάρχει μία που ίσως να κρατάει το κλειδί που κρύβει τις απαντήσεις, που θα λύσει το μυστήριο που περιβάλλει την ανθρωπότητα. Η Ιβ Μπλακ γρήγορα γίνεται στόχος. Κάποιοι προσπαθούν να την σκοτώσουν για να ξορκίσουν το κακό και κάποιοι άλλοι, λιγότεροι, επιχειρούν να την διατηρήσουν ασφαλή, γιατί πιστεύουν πως έχει καλές προθέσεις και επιθυμεί την επανένωση, στον ίδιο κόσμο, των δύο φύλων. Αρχίζει ένας αδυσώπητος πόλεμος, με κυριότερο αντίπαλο τον χρόνο και με απρόβλεπτη έκβαση…
Το βιβλίο ξεκινά με πολλά ονόματα και πρέπει να έχεις καλή μνήμη για να συγκρατήσεις τους χαρακτήρες, είναι καλά δομημένο στη γραφή του, όπως άλλωστε το περίμενα, και χρησιμοποιεί αρκετές λέξεις κλισέ (αμερικανιές που αδύνατο είναι να αποφύγουμε). Στην κορύφωση του, ειδικά στις περιγραφές των συγκρούσεων είναι άρτιο, η συμπεριφορά των πρωταγωνιστών διακρίνεται από αληθοφάνεια και δεν έχει αντιδράσεις που να απέχουν από τον χαρακτήρα τους (βασικό συστατικό, κατά τη γνώμη μου, για την επιτυχία)…επιδέξια, προφανώς, αποδίδει μια έμφυτη επιθετικότητα σε κάποιους για να δρομολογούν εξελίξεις. Που χωλαίνει; Η παράλληλη ζωή των γυναικών μου φαίνεται κατώτερη του αναμενόμενου και κάπως αδιάφορη. Έχω και μια ένσταση για το τέλος αλλά δεν θα επεκταθώ. Υπάρχει άλλωστε μια αρχή, φρονώ, που λέει πως αν δεν μπορείς να εξηγήσεις κάποια γεγονότα καλύτερα να αποφύγεις να καταπιαστείς με αυτά. Είναι μια καλή ιστορία, λίγο μεγαλύτερη από ότι πρέπει, που θα σου αφήσει μια ευχάριστη αίσθηση αν την διαβάσεις.
Στάθης Μασκαλίδης
