Πριν 27 χρόνια, σαν σήμερα, 29 Σεπτεμβρίου, ο Πατέρας μου κλήθηκε να κάνει ίσως τη δυσκολότερη διακομιδή της ζωής του, όταν από το Νοσοκομείο Καστοριάς, έπρεπε εσπευσμένα να μεταφέρει την 14χρονη κόρη του με το ασθενοφόρο που οδηγούσε ο ίδιος, με διαβητική κετοξέωση στη Θεσσαλονίκη… πλάι μου στο φορείο η Μανούλα μου, με δυσκολία πολύ προσπαθούσε να δώσει θάρρος στην τρομαγμένη κόρη της και στον οδηγό σύζυγο της.. μαζί μας ο κύριος Ηλίας. Φίλος και Συνάδελφος του Πατέρα που θα τον ευγνωμονώ μια ζωή που ήρθε εκείνη την ημέρα μαζί μας!
Τα σημερινά «γλυκά»μου γενέθλια είναι αφιερωμένα στους γονείς μου! Είναι αφιερωμένα σε αυτούς τους δυο ανθρώπους που κατάφεραν να με κάνουν να νιώσω ασφαλής και ξεχωριστή! Που ποτέ δεν επενέβησαν στη ζωή μου, στις αποφάσεις, στις επιλογές μου. Μου έμαθαν να αγωνίζομαι και να δουλεύω σκληρά.
Μου έμαθαν να προσφέρω γιατί μπορώ!
Μου έμαθαν πως ο Διαβήτης μου δεν με διαφοροποιεί.. αλλά εγώ με το Διαβήτη μου μπορώ να γίνω ξεχωριστή..
Αγαπημένοι μου γονείς, είναι ασύλληπτη η δύναμη που πήρα από εσάς… και εάν αισθάνομαι σήμερα την ανάγκη να το πω από εδώ (γιατί το πόσο σας αγαπώ το λέω κάθε μέρα, με κάθε ευκαιρία, χωρίς τσιγκουνιές..!) είναι γιατί πρέπει να γιορτάζουμε κάθε στιγμή της ζωής, καλή ή κακή που μας έκανε καλύτερους.! Γιατί πρέπει να λέμε καθημερινά σε αγαπώ, σε ευχαριστώ, σε χρειάζομαι, κουράστηκα, βοήθησε με….!
Γιατί τίποτε δε γίνεται από μόνο του και τίποτε δεν κάνουμε μόνοι μας.. και να είστε σίγουροι! Ο Διαβήτης μου, είναι ομαδικό παιχνίδι για την οικογένεια μου!
Πατέρα είναι πολύ δύσκολο να σε ξεπεράσει άνθρωπος στην αγάπη και στην εργατικότητα σου!
Μανούλα είναι ακατόρθωτο να βρεθεί γυναίκα πιο δυνατή και αγωνίστρια από εσένα..
27 υπέροχα γλυκά χρόνια, αφιερωμένα σε εσάς!
Ευχαριστώ!
Το Νοσοκομείο Άγιος Παύλος στη Φράγκων- Θεσσαλονίκη. Το δεύτερο σπίτι μας για πολλά πολλά χρόνια μετά από εκείνη την ημέρα!
27 χρόνια διαβήτης – Διαβήτης τρόπος να ζεις
