Ημέρα αφιερωμένη στους ανά τον κόσμο εκπαιδευτικούς .Προσωπικά ως εκπαιδευτικός θα ήθελα αυτή η ημέρα να έχει περισσότερη δημοσιότητα και να γιορτάζεται αναλόγως. Γιατί όμως δεν υπάρχει παρά μόνο σαν είδηση στα ψιλά Για να βοηθήσω θα θέσω μερικά ερωτήματα: Πως ορίζουμε σήμερα την εκπαίδευση; Τι εννοούμε; Είναι μόνο το σχολείο ή καθοριστικός παράγοντας είναι και παίζουν πια μεγάλο ρόλο τα sosial media? Η google σε κάθε ερώτηση μαθητή δίνει 10 και πάνω πηγές. Πριν από λίγα χρόνια τα παιδιά ρωτούσαν τον δάσκαλο. Ήταν ο μοναδικός που ήξερε!!Αυτή και αν δεν είναι αλλαγή! Τι περιμένουμε από τους δασκάλους;
Είναι εύκολο να είσαι δάσκαλος; Ανά τους αιώνες αυτό το λειτούργημα αυτό είχε την αξία του, γατί απαξιώθηκε σήμερα; Είναι ευθύνη των ίδιων, της πολιτείας ,των παιδιών ή των γονιών (ή όπως φαίνεται και ομολογείται όλων των εμπλεκομένων κατά αναλογία που δύσκολα ορίζεται), η σημερινή ομολογουμένως προβληματική κατάσταση στην παιδεία;
Πρόσφατα η Κομισιόν διατύπωσε τους προβληματισμούς της για το επίπεδο γνώσης κατανόησης και χρησιμοποίησης βασικών εννοιών από τα παιδιά. Τα στατιστικά στοιχεία από τις αποδόσεις των μαθητών έδειξαν πρόβλημα! Τα στοιχεία προέκυψαν από τις βαθμολογίες των μαθητών στις γραπτές εξετάσεις Ιουνίου, πάρθηκαν από την βάση δεδομένων του υπουργείου και τα μαθηματικά δεν κάνουν λάθος. Η είδηση δεν μας άρεσε και δεν την αναδείξαμε! Αντί να καθίσουμε να προβληματιστούμε κάναμε πως δεν καταλάβαμε! Η τακτική αυτή επί χρόνια να σπρώχνουμε τον χρόνο να μεταθέτουμε το πρόβλημα διογκώνει μέρα με την μέρα τα προβλήματα αλλά ποιόν τον νοιάζει;
Από ένα δυναμικό ευπροσάρμοστο, ευέλικτο και αποτελεσματικό σύγχρονο σύστημα εκπαίδευσης φτάσαμε σε ένα δυσκίνητο γραφειοκρατικό, κεντρο-εξαρτώμενο, φοβικό σύστημα εκπαίδευσης. Το κυριότερο όμως κατ’ εμένα: Καταργήσαμε κάθε έννοια αξιολόγησης. Στηριζόμενοι στις κατά καιρούς άδικες κρίσεις κάποιων μεμονωμένων επιθεωρητών περάσαμε στο άλλο άκρο. Στο «δίδασκε και μη ερεύνα». Αν αυτά που διδάσκει έχουν αποτέλεσμα, αν γίνονται κατανοητοί, αν οι μέθοδοι είναι σήμερα αποδεκτοί αν…αν..Τίποτα από αυτά δεν γίνεται συστηματικά.
Μεμονωμένες έρευνες και λίγοι «σκαπανείς της παιδείας» εκφράζουν κατά καιρούς την αγωνία και τους προβληματισμούς αλλά αυτό δεν φτάνει. Οι συνδικαλιστές έχουν μια καθολική απόρριψη της έννοιας της αξιολόγησης. Αλλά χωρίς να μετρά κάποιος αποτελέσματα ποτέ δεν βελτιώνεται. Και επειδή ο φόβος του επιθεωρητή έχει στοιχειώσει καλούμαστε να βρούμε άλλες μεθόδους αξιολόγησης, αλλά να βρούμε. Όχι να μεταθέτουμε το πρόβλημα. Αν δεν κάνουμε κάτι θα υποβαθμιζόμαστε στα μάτια του απλού κόσμου .Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα πολλοί θεωρούν τα λεφτά που παίρνουν οι εκπαιδευτικοί πολλά!
Αν η πολιτεία δεν χρησιμοποιούσε την εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς εν δυνάμει ψηφοφόρους, αν δεν είχαμε οι ίδιοι απαξιώσει με την στάση μας το «δάσκαλος» όλα θα ήταν καλύτερα. Λάθη επί λαθών ,μικροσυμφέροντα, φόβος για την θέση μας .Αλλά ο δάσκαλος εκ των πραγμάτων έχει αξία όταν είναι πρωτοπόρος. Αν δεν βρει τον δρόμο του στο σήμερα θα απαξιώνεται συνεχώς. Και αυτό εκτός από τον εαυτό του θα βλάψει μακροπρόθεσμα την πατρίδα και το έθνος μας.
