Θα δανειστώ τον τίτλο από την εισήγηση του κ. Ταμήλια στο Δημοτικό Συμβούλιο Καστοριάς σχετικά με την απόφαση περί μη ανανέωσης των συμβάσεων εργαζομένων σε κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου μας.
Με έκπληξη και απογοήτευση παρακολουθήσαμε όλοι την πρώτη εμβληματική κίνηση του νέου Δημάρχου που δεν είναι άλλη από την απόλυση εργαζομένων σε δομές του Δήμου που έχουν να κάνουν με το τόσο ευαίσθητο θέμα των παιδικών/βρεφονηπιακών σταθμών.
Φυσικά η δικαιολογία που προτάχθηκε είναι το αυτονόητο “δεν φτάνουν τα λεφτά”.Και είναι βέβαιο ότι τα λεφτά ποτέ δεν θα φτάνουν εάν η πολιτική απόφαση (όπως σωστά αποκάλυψε ο κος Τσανούσας), δεν αφορά την κοινωνική μέριμνα και πρόνοια προς τους συμπολίτες μας, δεν αφορά το δικαίωμα στην εργασία των συμπολιτών μας που απολύονται, δεν αφορά την υποχρέωση του Δήμου να φροντίζει και να ενισχύει όλες τις δομές που αφορούν στην ποιοτικότερη φροντίδα των πολιτών του.
Δεν θα επεκταθώ στο αυτονόητο γεγονός ότι το κόστος μισθοδοσίας καλύπτεται επαρκώς από το ΕΣΠΑ (άλλωστε αυτό έγινε επαρκώς αντιληπτό στο Δημοτικό Συμβούλιο), ούτε στο γεγονός ότι η δομή κατά γενική ομολογία λειτουργούσε άψογα με όλες τις αναγκαίες πρόνοιες όπως τις επισκέψεις γιατρών, διατροφολόγων κτλ.
Το ενδιαφέρον που δικαιολογεί και τον τίτλο, αφορά στο ύφος δημοτικών συμβούλων που με περισσή έπαρση ήθελαν να κάνουν μαθήματα νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού χωρίς καν να έχουν διαβάσει το μάθημα τους.
Για αρχή ακούσαμε ότι ενδεχομένως η απόφαση θα πέσει στα δικαστήρια. Καταλαβαίνει βέβαια ο καθένας ότι οι συνέπειες της απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου έχουν άμεση ισχύ για τους εργαζομένους και τους συμπολίτες μας. Οι αιρετοί σύμβουλοι πρέπει να κρίνουν, να αξιολογούν και να αναλαμβάνουν το βάρος της θέσης τους σε κρίσιμα ζητήματα και όχι να νίπτουν τας χείρας τους πετώντας την μπάλα στην εξέδρα.
Ακολούθως ακούσαμε ότι δεν ξέρουμε τι σημαίνει ΕΣΠΑ και θα μας το μάθει η “Τελευταία Ευκαιρία”. Βέβαια δεν τους απασχόλησε καθόλου το γεγονός ότι όλοι ήξεραν τι σημαίνει ΕΣΠΑ καλύτερα από τους ίδιους, ούτε ότι όλα τα επιχειρήματα σχετικά με την μη σωστή λειτουργία των δομών έπεσαν στο κενό.
Και στο τέλος μας έγινε και το μάθημα Θάτσερ. Είναι μια απλή εξίσωση, ακούσαμε. Με έναν άγνωστο χ, το κόστος. Δεν υπάρχει κοινωνία, δεν χρειάζεται να υπάρχουν δομές, δεν χρειάζεται να παλεύουμε, να αγωνιζόμαστε γιατί ο άγνωστος χ τα καθορίζει όλα. Το κόστος. Δεν υπάρχει κοινωνία μόνο άτομα είπε η Θάτσερ. Δεν υπάρχει κοινωνία μόνο κόστος, μας λέει ο κος Εαγγέλου. Και ας μείνουν άνεργοι κάποιοι συμπολίτες μας, ας απαξιωθούν και λίγο οι κοινωνικές δομές. Άλλωστε είναι τόσο απλό. Εξίσωση πρώτου βαθμού.
Το πρώτο δείγμα γραφής είναι απογοητευτικό.
Δυστυχώς ξεκινήσαμε πολύ ανάποδα.
*Ο συντάκτης είναι οικονομολόγος ειδικευμένος σε θέματα Περιφερειακής Ανάπτυξης, πρώην τραπεζικός υπάλληλος.
