Εικόνα πλέον της καθημερινότητάς μας, της ζωής μας
Ώρα 8, ξημέρωμα Δευτέρας. Κόσμος τρέχει να φτάσει στη δουλειά του, άλλοι σχολάνε μετά από νυχτερινή βάρδια, τα παιδιά φθάνουν στο σχολείο απέναντι, κάποιοι απολαμβάνουν την πρωινή τους βόλτα…
Οι περισσότεροι δε θα τους προσέξουν, όσοι το κάνουν πιθανότατα θα στρέψουν το βλέμμα τους αλλού…
«Καλύτερα να κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε, σα να μην υπάρχουν«, θα σκεφτούν βιαστικά. «Δεν ξέρεις πως μπορεί να αντιδράσουν αν καταλάβουν πως τους κοιτάζουμε».
Ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση, η εικόνα αυτή είναι πλέον μέρος της καθημερινότητάς μας, της ζωής μας.
Τους βλέπουμε όλοι την ημέρα να περιφέρονται στο Πάρκο Ολυμπιακής Φλόγας και γύρω από αυτό, σε ομάδες…επιφυλακτικοί, διστακτικοί, απόμακροι!
Τη νύχτα πλέον κάποιοι κοιμούνται σε χαρτόνια ανάμεσα στους θάμνους ή στο κιόσκι δίπλα στη λίμνη.
Ο καιρός όμως ακόμα είναι σχετικά καλός…τι θα γίνει τους χειμερινούς μήνες που ακολουθούν; Θα πρέπει να βρούμε τον πρώτο παγωμένο άνθρωπο για να αντιδράσει η κοινωνία και κυρίως οι υπεύθυνοι για τη διαβίωσή τους;
Ποιος ο λόγος που κοιμούνται έξω από τις δομές φιλοξενίας; Τι γίνεται με τη διατροφή τους, την υγεία, την υγιεινή τους; Πόσο ακίνδυνη είναι για την τοπική κοινωνία η νέα αυτή πραγματικότητα;
Ερωτήματα που πρέπει να απασχολήσουν τους αρμόδιους έγκαιρα, αν όντως ενδιαφέρονται για την ασφάλεια αυτών των ανθρώπων.
Χ.Κ. & Σ.Κ.
