…ήταν σαν να πέταξε μια σφαίρα από το στόμα που τον σκότωσε αμέσως
Περπατάς…
Κάποιες φορές σκεπτικός και κάποιες άλλες ανέμελος.
Σκέφτεσαι τα “δικά” σου. Τη δουλειά ίσως που δεν περπατάει τελευταία. Την έλλειψη χρόνου και γενικά την αβεβαιότητα της εποχής.
Ίσως όμως να σκέφτεσαι και το ταξιδάκι που περιμένεις πως και πως,τα κατορθώματα των παιδιών που σε κάνουν περήφανο!
Δεν πάνε κι όλα άσχημα.
Ίσως απλά να θαυμάζεις τη λίμνη με τους πελεκάνους οι οποίοι στέκονται “εκεί” σαν αγάλματα σε μουσείο τέχνης.
Τόση ομορφιά!
Και κάπου εκεί έρχεσαι αντιμέτωπος με εξωτερικά ερεθίσματα. Που δε σε αφορούν άμεσα αλλά σε επηρεάζουν ΤΟΣΟ.
-Πάρτε καλή μου κυρία ένα πακέτο χαρτομάντιλα να μπορέσω να ταΐσω τον Ανδρέα μου.
Η Κυρία σταμάτησε. Θα κάνει το καλό… σκέφτηκα.
Δύο τρεις συλλαβές βγήκαν από το στόμα της χωρίς νόημα. Και τελικά μίλησε.
Καλύτερα να μην το έκανε ποτέ.
-Το παιδί να μην το φέρνετε μαζί σας… του είπε.
ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ… συνέχισε.
Και ήταν σαν να πέταξε μια σφαίρα από το στόμα που τον σκότωσε αμέσως.
Σε ρόλο δικαστή τον έκρινε σε δευτερόλεπτα. Αποφάσισε για τη ζωή του. Δεν αναρωτήθηκε καν αν όντως αυτός ο άνθρωπος αντιμετώπισε δυσκολίες και απλά λύγισε…
Τα βήματα ήταν πλέον πιο αργά.
Τι κι αν ο ουρανός σκέπαζε καταγάλανος την πόλη.
Κάτι από την ομορφιά, είχε χαθεί.
