Στα μάτια (και κυρίως στη νοσηρή και καχύποπτη φαντασίωση) κάποιων ακτιβιστών οικολόγων ο (κατά την καστοριανή διάλεκτο) γουναράς ίσως απεικονίζεται ως κάποιο αναίσθητο τερατόμορφο “υποκείμενο” που κακοποιεί αλύπητα αθώα ζωάκια, τα σκοτώνει, τα γδέρνει για να τα μεταμορφώσει σε ένα πανάκριβο (και εγωκεντρικό, και προκλητικό, και … έτσι πιστεύουν και διακηρύττουν) γούνινο ένδυμα ή εξάρτημα.
Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι -κυρίως σε μονάδες βυρσοδεψείας … ακόμη και στην πολιτισμένη και ευαισθητοποιημένη Ευρώπη- κακοποιούν ζώα, τα “φυλακίζουν” σε απαράδεκτες εγκαταστάσεις, τα διατρέφουν όσο χρειάζεται για να επιβιώσουν, και, όταν “χρειαστεί”, τα υποβάλλουν σε ένα αργό και βασανιστικό θάνατο μειώνοντας -προφανώς για λόγους οικονομίας- την δόση της θανατηφόρου ένεσης. Επίσης δεν φροντίζουν να συλλέξουν και να διαχειριστούν τα λύματα από την επεξεργασία των δερμάτων, σύμφωνα με τους ισχύοντες νόμους προστασίας του περιβάλλοντος και περιφρούρησης της δημόσιας υγεία. Δυστυχώς συμβαίνουν αυτά!
Όπως βέβαια και μέλη κάποιων οικολογικών ακτιβιστικών κινημάτων κατευθύνονται, όχι πάντα από κάποιες πηγαίες ευαισθησίες αλλά και, από ταπεινά σύνδρομα … αυτόφυτα, ετερόφυτα ή και “χρηματοδοτούμενα¨ και καταγγέλλουν τη γούνα … διακομισμένοι οι ίδιοι με αυθεντικά δερμάτινα στολίδια ή με συνθετικές απομιμήσεις βιομηχανοποιημένων υλικών που ίσως έχουν σοβαρότερη επίπτωση στο περιβάλλον, στα οικοσυστήματα και την υγεία. Δυστυχώς συμβαίνουν και αυτά!
Ωστόσο, υπάρχουν και προσωπικές πτυχές, ο ανθρώπινος παράγοντας…
Θυμάμαι ότι η γατούλα της αείμνηστης, διάσημης σχεδιάστριας, Kate Spade (Katherine Noel Valentine Brosnahan, 1962–2018), έβρισκε καθημερινά συντροφιά, χάδι, θαλπωρή, ακόμη και φαγητό στο διπλανό εργαστήριο (γουναρικής βέβαια) του πατέρα μου ανάμεσα σε ουρές, δέρματα και άλλα αποκόμματα γουνοφόρων ζώων. Θυμάμαι δε, κάποια στιγμή … όταν πρότεινα στον αδερφό μου, Θεόφιλο, να επισκεφτεί την Kate, αν βέβαια τον θυμόταν ακόμη, για λόγους εργασίας (το κεφάλαιο “γούνα” είχε αρχίσει ήδη να σβήνει), … εκείνος μου απάντησε σκωπτικά: “Η Kate μπορεί να μην με θυμάται, η γάτα της όμως … σίγουρα με θυμάται!” Έχουν και τα τετράποδα φιλότιμο … και ο Θεόφιλος χιούμορ…
Αλλά και σήμερα, ένας χαριτωμένος σκίουρος επισκέπτεται καθημερινά μια λέσχη (“Κομνηνοί”, Αστόρια, ΝΥ), όπου συχνάζει (και πρωτοστάτησε στη λειτουργία της) ο πατέρας μου, για να γευτεί κάποιο ξηρό καρπό από τα χέρια του. Έτσι ο ένας “απολαμβάνει” τη συντροφιά του άλλου … μέχρι να εμφανιστεί κάποιος “σώφρων” θαμώνας ή περαστικός και να ξαποστείλει το έντρομο (πλέον) τρωκτικό … από εκεί που ήρθε. Δεν σκιάζεται όμως για πολύ το τετράποδο. Επιστρέφει, μόλις αντιληφθεί ότι ο “σώφρων” αποχώρησε…
Από τη μια λοιπόν, επιλεκτικές και κατευθυνόμενες ευαισθησίες … με περίσσια υποκρισία από τους θεωρητικά “υπέρ” και “καλούς”! Και ταυτόχρονα, εκτόξευση πολλών άδικων κατηγοριών (και ενίοτε συλλήβδην) από “χρηματοδοτούμενα” μη-κερδοσκοπικά κινήματα, κέντρα και φορείς.
Πόση υποκρισία, ιδιοτέλεια, υστεροβουλία! Πόση επιλεκτική ευαισθησία! Πόση σκοπιμότητα!
Και από την άλλη, πηγαία και ειλικρινή ευαισθησία … με περίσσια αμεσότητα από κάποιους θεωρητικά “κατά” και “κακούς”! Επιχειρηματίες και εργαζόμενοι δηλαδή -στοχοποιημένοι “κατηγορούμενοι”- που διέπραξαν το “ολέθριο λάθος” να διδαχθούν μια πατροπαράδοτη (και κερδοφόρα κάποτε) τέχνη και να την συνεχίσουν.
Η ευαισθησία δεν κατοχυρώνεται με ταμπέλες και πατέντες, με φωνασκίες και διαμαρτυρίες. Στην καθημερινή πρακτική αποδεικνύεται … εφαρμόζεται και διδάσκεται.
