Οι παππούδες είναι ακόμα εκεί. Έχουν πάρει επιπλέον δέκα χρόνια ζωής ο καθένας. Ρωτάνε συνέχεια αν υπάρχουν νέα από τα “παιδιά τους”
Τον περασμένο Γενάρη, σε ένα χωριό με 12 μόνιμους κατοίκους, πάνω στον Γράμμο, στα 1450μ. υψόμετρο, σε μια ξενοδοχειακή μονάδα, στεγάστηκε μια δομή προσφύγων. 29 παιδάκια με τους γονείς τους. Αναγκασμένοι να συνυπάρξουν με 12 ηλικιωμένους ανθρώπους που οι περισσότεροι από αυτούς, το πιο μεγάλο ταξίδι που έχουν κάνει είναι μέχρι την πρωτεύουσα του Νομού.
Τις πρώτες μέρες, όταν ανέβηκα για πρώτη φορά, αντίκρυσα φοβισμένα παιδάκια που ζητούσαν σχολείο και βιβλία. Μεγάλη η συμβολή πολλών από εδώ μέσα. Κατάφερα και μάζεψα βιβλία, σχολικά είδη παιχνίδια. Στη μόλις δεύτερη βδομάδα, εκείνο που αντίκρυσα με έκανε να σιγουρευτώ πλέον πως μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τίποτα να μας χωρίζει. Ούτε σύνορα, ούτε κράτη ούτε θρησκείες.
Μέσα στο χιόνι ένας νεαρός μπαμπάς βοηθούσε μια γιαγιά, έβαζε μέσα στο σπίτι τα καυσόξυλα, και τα δυο του παιδιά κουρνιασμένα στην αγκαλιά της την άκουγαν να τους λέει παραμύθια. Είμαι σίγουρη ότι καταλάβαιναν τα πάντα, Τα ματάκια τους έλαμπαν. Τις Απόκριες, που ανεβαίνουν και κάποιοι που έχουν καταγωγή από εκεί, ο Σύλλογος προσφέρει φαγητό και κρασί και ανάβουν μια μεγάλη φωτιά στην πλατεία του χωριού. Τα παιδιά του Συλλόγου φρόντισαν να πάρουν σουβλάκι κοτόπουλου για τους μικρούς φίλους των παππούδων.
Η εικόνα ‘ηταν από τις ομορφότερες που εχω δεί. Ηλικιωμένοι άνθρωποι με μικρά παιδάκια και τους γονείς τους γύρω απο μια μεγάλη φωτιά να τρώνε, να διηγούνται ιστορίες , να γελάνε και στο τέλος να τραγουδάνε και να χορεύουν σε διαφορετικές γλώσσες και διαλέκτους.
Τον Ιούνιο φύγανε. Οι περισσότεροι απο αυτούς σε άλλες χώρες, ενώθηκαν με τις οικογένειες τους, Οι παππούδες είνα ακόμα εκεί. Έχουν πάρει δέκα χρόνια ζωής ο καθένας επιπλέον. Ρωτάνε συνέχεια αν υπάρχουν νέα από τα “παιδιά τους”. Λένε πως έχασαν ένα κομμάτι από την ζωή τους.
Παντού σε όλον τον κόσμο, από άκρη σε άκρη της γης, υπάρχουν δυο κόσμοι. Οι Αλεξανδρήδες, οι Τσάρτηδες και οι Τσιμτσιλήδες από την μιά και οι παππούδες της Κοτύλης από την άλλη.
Κι αν οι πρώτοι -οι λίγοι- πίνουν νερό στο όνομα του ρατσισμού, εμείς οι πολλοί με τον διεθνισμό και την αλληλεγγύη μας δίνουμε υπόσχεση σε όλα τα παιδιά του κόσμου πως κάποτε θα πέσουν οι φράχτες. Θα τους δώσουμε τον κόσμο που και εμείς ονειρευτήκαμε.
