Το Άργος παράγει πολιτισμό – Συλλογισμοί της Βιβής Φαρσαλιώτου-Ιατρού

Όταν η Καστοριά, με αφορμή τα 107α Ελευθέριά της αναπαριστούσε την Ιστορία της, το Άργος Ορεστικό έγραφε τη δική του, σύγχρονη Ιστορία Πολιτισμού.
Η Καστοριά, (που “έφτυσε” στην κυριολεξία μια σημαντική προσπάθεια για τη δημιουργία της Αλεξιάδας, ενός Φεστιβάλ για τουριστική θέλξη, που επιχείρησε, λίγα χρόνια πριν, να εγκαθιδρύσει προηγούμενη Δημοτική Αρχή με επαγγελματική, ομολογουμένως, σοβαρότητα), μέσα στην απελπισία της μοναξιάς της, ως επίσημη πολιτεία συμπαραστατούμενη από έναν αριθμό απλών πολιτών, ενθουσιάστηκε υποδυόμενη και παρακολουθώντας ένα δρώμενο, έζησε την ψευδαίσθηση, πιστεύοντας (ακράδαντα, θα πεις) ότι χειροκροτούσε τους πραγματικούς Ελευθερωτές της και ότι, με αυτόν τον τρόπο Τιμούσε την Θυσία τους!!! (Το τι και το πώς ένιωθαν την στιγμή της αναπαραστούμενης <Απελευθέρωσης>, τόσο οι <ελευθερωτές> πολίτες όσο και κυρίως οι Αρχές του τόπου και της Εκκλησίας, θα παραμείνει σκοτεινό μυστικό τους κι αναπάντητο ερώτημά του κάθε <απλοϊκού> τω πνεύματι πολίτη)
Και,
Το Αργος!
Το Αργος Ορεστικό, που συμ-μαζεύτηκε σε μια Σκηνή με φόντο 4 Εργα (πολλών) Ανθρώπων, μαζί με 3 θαυμάσιους Εκφραστές της υψηλής τέχνης, τραγούδησε 2 από τους άξιους Ελληνες Δημιουργούς, και ξεσήκωσε ένα πυκνό και πηχτό Ακροατήριο που τους ακολούθησε στα υψηλά μονοπάτια, με μάτια δακρυσμένα από Χαρά και ασταμάτητο χειροκρότημα, που ξεκινούσε απ’ τη καρδιά και δινόταν με τη ψυχή του, ενώ, πρωτύτερα, φρόντισε να Τιμήσει σύγχρονους Υπηρέτες του τόπου του… Οχι, δεν σκέφτηκα -προσωπικά- όλη εκείνη την ώρα τη Θυσία των Ελευθερωτών μας, όμως, η Θυσία των Ελευθερωτών μας, εκείνη την ώρα, αποκτούσε Αξία!
Και, την άλλη μέρα, Χορευτές, επιδόθηκαν στα εφ’ ω ετάχθησαν, χορεύοντας με αξιοπρέπεια, αυτογνωσία και με την πρέπουσα χάρη επί σκηνής, ξέμακρα από δηθενισμούς, από περισσές υπερηφάνειες, από άκαιρες και άκυρες εμφανίσεις σε παρελάσεις επιδείξεων και επιδείξεως. Φυσικά, ποτέ μου δεν μηδένισα και ποτέ μου δεν θα μηδενίσω τις ανάλογες προσπάθειες οποιουδήποτε ασχολείται με τον Πολιτισμό (εν προκειμένω) και στην Καστοριά και οπουδήποτε αλλού. Τα δήθεν, τα <μπερδέματα> δεν μου αρέσουν και οι αχταρμάδες. Και το όλοι –πάντα και παντού, συλλήβδην, άμετρα κι αμετροέπεια.
Η <δουλειά> των Συλλόγων είναι να παράγουν Πολιτισμό, ή άλλο, κατά τους καταστατικούς τους σκοπούς, έργο. Τα υπόλοιπα, τα είπε ο Καβάφης, και για εκείνους και για εμένα και για όλους μας *
(Κάθε επέτειο, έρχεται στο μυαλό μου, η ίδια σκηνή που ήταν γνώριμη στης ηλικίας μου τα παιδιά: Πιο πίσω στην παρέλαση, εμείς, τα παιδάκια, παγωμένα πάντα -λόγω καιρικών συνθηκών και κάτι άλλου**…. Μπροστά, μια Σημαία μεγάλη, και πίσω της, Άνθρωποι με πατερίτσες, διπλωμένο παντελόνι στο ένα πόδι, χλαίνες ριγμένες στους ώμους, δίκοχα, Άνθρωποι σε καροτσάκια που σπρώχναν Αδελφές Νοσοκόμες με άσπρα καπελάκια και μπλε κάπες. Κι όλοι αυτοί στρίβαν το κεφάλι δεξιά. Κι εκείνοι, οι δεξιά, στέκονταν ακίνητοι, προσοχή. Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω το λάθος (και βέβαια, ποτέ δεν διορθώθηκε τίποτα). Οι δεξιά όφειλαν να παρελαύνουν μπροστά από τους Ανθρώπους που θα στέκονταν Ψηλά, σε Εξέδρα. Τους Ανθρώπους με το ένα ή με το κανένα πόδι. Με το ένα ή με το κανένα μάτι.. Και να σκύβουν, μαζί τους κι εμείς, τα παιδάκια του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου, τα προσκοπάκια, οι Δεσποτάδες και οι παπάδες, ο σύγχρονος στρατός κι ο κόσμος όλος, να τους προσκυνάμε. Γιατί μόνον σ’ εκείνους χρωστάμε Τιμή και σε κανέναν άλλον. Μήτε στους απογόνους τους μήτε στους εκλεγμένους εκπροσώπους μας (οι οποίοι, να θυμούνται πρέπει) ότι πολύ μας παρακάλεσαν να τους επιτρέψουμε, διά της ψήφου μας, να μας υπηρετήσουν. Και να βάλουμε πια τα πράματα στη θέση τους. Ποιος τιμάει ποιον και γιατί. Και να ξεκαθαρίσουμε, πια, πώς άλλο παρέλαση κι άλλο πασαρέλα. Άλλο τιμώ κι άλλο με τιμάνε. Άλλο χειροκροτώ κι άλλο με χειροκροτάνε. (Θου Κύριε, όλα σανιασμένα τάχουμε!!! ) Και τώρα, που πια εξέλιπαν οι Ήρωες και πέρασαν στης Αθανασίας τα κατάστιχα, να εκτελέσουμε τα δικά μας χρέη, να μάθουμε δηλαδή, και να μάθουμε και στα παιδιά μας για τον Ηρωισμό Τους και την Θυσία Τους , έτσι ώστε να ξέρουμε όλοι τι πρέπει να κάνουμε για να φανούμε αντάξιοι της Ελευθερίας που μας εξασφάλισαν. Γιατί το χρέος μας αυτό είναι πολύ παραπάνω απ’ το ενδυθούμε τις φορεσιές τους που μυρίζουν ναφθαλίνη ή πράσινο μήλο και να περιφερόμαστε <συγκινημένοι>).
Το ΄Αργος, λοιπόν, μία πόλη που έχει να επιδείξει και να αντιπαραθέσει μόνο Έργα Ανθρώπων μπροστά στα χαρίσματα και τις ευλογίες που προίκισε η Φύση την Καστοριά.
Το ΄Αργος, μία πόλη που, σύσσωμη, έχει να παινευτεί για την πνευματική της πάλη απέναντι από την <αρχοντιά> της Καστοριάς, μιας πόλης που, διηρημένη στα εξ ων συνετέθη κι ακόμα περισσότερα κομμάτια, με περισσότερους <βασιλιάδες> απ’ τους <υπηκόους> της ζαλισμένη από την ομορφιά της, βουτάει ναρκιστικά στα νερά της Λίμνης της, καπηλευόμενη ό,τι, άνωθεν, της δανείζεται χωρίς να της χαρίζεται.
Το ΄Αργος, μία πόλη που, παράγει Πολιτισμό κι απλόχερα τον προσφέρει, ακόμη και σε ανθρώπους της Καστοριάς κι όλου του Νομού, που, απαγκιστρωμένοι από αγκύλες <ανωτερότητας>, δεν χάνουν ευκαιρία να βιώσουν τις στιγμές που, απλόχερα, τους χαρίζει το ΄Αργος Ορεστικό, στον αξιοπρεπή και πάντα φιλόξενο χώρο του Πνευματικού του Κέντρου.
Αυτό, πέρασε απ’ τη σκέψη μου στο διάλειμμα της, επί της επετείου των Ελευθερίων της πόλης του ΄Αργους Ορεστικού, εκδήλωσης του Μορφωτικού Συλλόγου <ΟΡΕΣΤΙΣ>: ΄Ωσπου να καταλήξουμε εδώ στην Καστοριά, στο πού στο αν στο πώς το τι και το γιατί, να φτιάξουμε Πνευματικό Κέντρο, εκεί στο ΄Αργος, φτιάξτε μια μικρή επέκταση στο δικό σας. Και κρατήστε τις πόρτες ανοιχτές. Για να χωρέσουμε κι εμείς που σας εκτιμάμε, που ξεδιψάμε μαζί σας τις ανησυχίες μας και τραγουδάει μαζί σας η ψυχή μας.
Βιβή Φαρσαλιώτου-Ιατρού

ΥΓ. Η λευτεριά ήλθε, άπαξ, πριν 107 χρόνια. Δεν την διαχειριστήκαμε καλά, ως φαίνεται , και κοιμήθηκε. Η Καστοριά, ΑΚΟΜΗ και μετά ΤΗΝ Αναπαράσταση, συνεχίζει να μετράει τα σκοτάδια της. Η Εικόνα του Πολιούχου πανη-γύρισε καβάλα στο στρατιωτικό τζιπάκι, στον πάνσεπτο Ναό όπου ανήκει. Σβήσαν τα φώτα των πανηγυριών και στα σοκάκια ένα γύρο, ακούγονται οι καλπασμοί των αλόγων. Να φεύγουν. Μόνο οι Άνθρωποι που φυλάγουν σαν τα μάτια της ψυχής τους τον ΄Αη Μηνά, μέρα -νύχτα όλον τον χρόνο, όλους τους χρόνους, αγρυπνούν. Χαρούμενοι που Τον φύλαξαν και τους φύλαξε και φέτο. Εύχομαι, και του χρόνου, ‘Ανθρωποι!

* Κωνσταντίνος Καβάφης «Όσο μπορείς»
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

** Δέος, το λένε.

Μια ονειρική βραδιά στο Άργος Ορεστικό (σειρά βίντεο και φωτογραφιών)

Δωρεά 1.700 ευρώ από τη θεατρική ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Άργους Ορεστικού προς το Νοσοκομείο Καστοριάς

Άργος Ορεστικό: Κάτι μαγικό συνέβη στο ΒΙΤΡΟ (φωτογραφίες-βίντεο)