Πολλή συζήτηση γίνεται τελευταία για το επίδομα θέρμανσης. Καθορίζονται κριτήρια, κλιματικές ζώνες, γίνεται πλειοδοσία κοινωνικής ευαισθησίας κι αρχίζει το πολιτικό «Βροντάδο» με ρουκέτες ευαισθησίας εκατέρωθεν, από την πολιτική ενορία του «εμείς τώρα» στην ενορία του «εσείς τότε» και τούμπαλιν.
Εκείνο που ενοχλεί περισσότερο, είναι η σκοπιμότητα χρήσης της φράσης: «επίδομα θέρμανσης»! Εξοργίζει η ανηθικότητα της γενίκευσης και η πρόθεση να κουκουλωθούν κάτω απ’ τις λαϊκίστικες φτερούγες όλοι οι πολίτες, ακόμα κι αυτοί που χρησιμοποιούν καυσόξυλα, ή και πολύ χειρότερα, εκείνοι που δεν έχουν τη δυνατότητα ούτε καυσόξυλα να χρησιμοποιήσουν.
Για να ξέρουμε λοιπόν τι λέμε, η πολιτεία χορηγεί επίδομα πετρελαίου θέρμανσης και όχι ε π ί δ ο μ α θ έ ρ μ α ν σ η ς, όπως τεχνηέντως το χαρακτηρίζει για προφανείς λόγους. Φαίνεται λοιπόν πως η πολιτεία, θεωρεί ότι όλοι αυτοί που χρησιμοποιούν το ξύλο, δεν το επιλέγουν επειδή τους ώθησε η οικονομική κρίση σε μια τέτοια λύση, αλλά κάποιο τους βίτσιο ίσως, να καταγίνονται με τις στάχτες ή η αθεράπευτα ρομαντική τους διάθεση να απολαμβάνουν τις φλόγες να παίζουν πίσω απ’ το τζάμι της τζακόσομπας.
Ε, όχι δα επίδομα θέρμανσης και σ’ αυτούς; Αυτοί δεν ευθύνονται που ρυπαίνεται η ατμόσφαιρα απ’ τα τζάκια τους; Ε, όχι να δώσουμε κι επίδομα σ’ αυτούς που «είναι από τζάκι»; Πολύ σωστά πράττουν οι πολιτικοί μας ταγοί που δεν προωθούν προτάσεις γενίκευσης του επιδόματος και δεν αξιώνουν δικαίωμα επιδόματος θέρμανσης και για τους «παλουκοκαύτες»!.
Τι επιχείρημα άραγε να χρησιμοποιήσει ένας βουλευτής για να ζητήσει γενίκευση του επιδόματος στην Καστοριά;
Μήπως είναι επιχείρημα ότι η θερμοκρασία πέφτει στους – 20ο;
Μήπως είναι επιχείρημα ότι ο χειμώνας έχει έρωτα με τον τόπο μας;
Μήπως είναι επιχείρημα ότι η ανεργία έχει πιάσει τα ρετιρέ ή μήπως είναι επιχείρημα ότι η μετανάστευση έχει ρημάξει την πόλη;
Εμείς οι λίγοι που απομείναμε, είμαστε οι θεματοφύλακες του Βορρά; Ξέρετε μήπως εσείς να έχουμε κάποιο προνόμιο ως τέτοιοι; Έχουμε ακούσει για μεταφορικά ισοδύναμα, για νησιωτικότητα, για κλιματικά ή γεωμορφολογικά ισοδύναμα όμως όχι!
Θυμόμαστε μήπως, τι προνόμια εξασφάλιζε το αυτοκρατορικό Βυζάντιο πριν από χίλια χρόνια στους θεματοφύλακές του ως κίνητρο παραμονής στα σύνορα; Ασφαλώς και θυμόμαστε αλλά … απεχθανόμαστε την παρελθοντολογία!
Ήμουνα νιος και γέρασα με τα υπερφίαλα φληναφήματα για σήραγγες κολυμβητήρια, συνεδριακά, πνευματικά κέντρα, τρένα, κληρονομιές, πανεπιστήμια. Όλα στάχτη! Στάχτη στα όνειρα, στάχτη στις προσδοκίες, στάχτη στα επιδόματα, στάχτη στο μέλλον, στάχτη στα μάτια… στάχτη παντού!
Θα μου πείτε, αυτήν παράγουμε, αυτήν καταναλώνουμε! Όμως, επίδομα στάχτης θα πάρουμε;
Αντώνης Παπαδόπουλος για το ΦΟΥΙΤ
* Ο Αντώνης Παπαδόπουλος είναι εκπαιδευτικός
