Ποιμενικό (Παπσόρ – Βαψώρι) φωτογραφίες

Ένας οικισμός που ζητά τους κατοίκους του, ένα σχολείο που νοσταλγεί τα παιδιά του και ένας ναός που θέλει τους πιστούς του
Τα απομεινάρια του σε παραπέμπουν σε έναν οικισμό που άκμαζε στις αρχές του αιώνα με δεκάδες οικογένειες (1905/1360 άτομα) μέχρι του πέρασμα του εμφυλίου που σηματοδότησε την έναρξη της λήθης του.
Δυτικά της κορφής του Βιτσίου ο επισκέπτης αισθάνεται την σημαντική γεωγραφική του θέση, παρόλο που είναι ορεινός οικισμός η θερμοκρασία του και η πολύωρη ηλιοφάνεια κατά την διάρκεια της ημέρας, ευνοεί σημαντικά τα ξεχασμένα καρποφόρα σε σχέση με τους γύρω οικισμούς .
Με τη λήξη του εμφυλίου η εγκατάλειψη ήταν θέμα ημερών η έναρξη του τέλους για τον σλαβόφωνο πληθυσμό του βρίσκοντας καταφύγιο σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.
Ο οικισμός από τότε δεν ξανακατοικήθηκε περιμένει νοσταλγικά τους ανθρώπους του με αποτέλεσμα σήμερα να τον απορροφά ήσυχα η ίδια γη που τον ζωντάνεψε , συμπληρώνοντας την εικόνα η άγρια βλάστηση και η νεκρική σιγή.
Η λησμονιά δεν υπάρχει και προσπαθεί να παγώσει τον χρόνο με μια μαρμάρινη πλάκα που ήταν στον ναό με λέξεις γραμμένες αφιλόξενες στα μάτια μας …κάπως έτσι έγινε με τον παππού Ηλία όταν γνώρισε τον μικρό Χρήστο κοντά στα τριάντα και ο μικρός Χρήστος τις αδερφές του στα σαράντα …ανύποπτες εποχές με λυπημένο τέλος .

Νίκος Παναγιωτόπουλος