Ο μεγάλος Δημήτρης Χορν είχε πει «Ηθοποιός σημαίνει φως!», για εσάς ποια είναι η έννοια του ηθοποιού;
Χρειάζεται να είμαστε αυτόφωτες μονάδες ως ηθοποιοί, αλλά θεωρώ στα λίγα χρόνια εμπειρίας που έχω πάνω στο θέατρο, ότι το πιο σπουδαίο επίτευγμα σε έναν ηθοποιό είναι η συνεχής ενασχόληση με τον εαυτό του. Θέλει να φτάσει στο σημείο να τον υπηρετεί το σώμα του και αυτό είναι τόσο συγκινητικό. Το σώμα του είναι το εργαλείο του και είναι πολύ δύσκολο να καταφέρει να τον υπηρετεί.
Πού σας βρίσκουμε αυτό τον καιρό;
Αυτόν τον καιρό έχω την τύχη και τη χαρά να συμμετέχω στη θεατρική παράσταση « ο Μικρός Πρίγκιπας » στο θέατρο AlteraPars, μαζί με τη Χαρά Αδαμίδου και την Αελλώ Βαρδοπούλου Γαλάνη, μία παραγωγή του Λώτινου Ήλιου, σε σκηνοθεσία της Άννας Παπαμάρκου. Είμαστε κάθε Κυριακή για το κοινό στις 12:00 και καθημερινές για τα σχολεία στις 10:00.
Γιατί πιστεύετε ότι όλο και περισσότερος κόσμος επιλέγει τον χώρο της υποκριτικής;
Θεωρώ ότι έχει σταματήσει πλέον να είναι ταμπού να είσαι ηθοποιός, αλλά και γενικά να ασχολείσαι με την τέχνη. Πολύ καλά κάνουν οι άνθρωποι και δοκιμάζουν την τύχη τους στο χώρο της υποκριτικής. Ο καθένας το επιλέγει για διαφορετικούς σκοπούς. Κάποιοι το κάνουν από ματαιοδοξία, φιλοδοξία, άλλοι γιατί έχουν μια εσωτερική ανάγκη να κοινωνήσουν μέσα από το θέατρο τα πιστεύω τους, άλλοι γιατί τους το είπαν. Τέλος, θέλω να πιστεύω, επειδή είμαι ρομαντικός , ότι το θέατρο σε πάει πιο μπροστά, θέλεις να εξελίσσεις τον εαυτό σου και μαζί να εξελίσσεις και το κοινό που σε παρακολουθεί, μακάρι να είναι αυτό.
Όταν σβήσουν τα φώτα και κοπάσουν τα χειροκροτήματα ποια συναισθήματα μένουν στα άτομα που εργάστηκαν για την παράσταση;
Προσπαθείς να δεις τι πρόσφερες σήμερα εσύ, κοιτάς τα πρόσωπα των ηθοποιών, συζητάς μαζί τους, με ή χωρίς λόγια, αφουγκράζεσαι συναισθήματα, βρίσκεις τα όποια λάθη υπήρξαν και βάζεις στόχο την επόμενη φορά η παράσταση να είναι καλύτερη.
Έχετε να μας διηγηθείτε μια περίεργη κατάσταση που ζήσατε πάνω στη σκηνή;
Ναι, μου συνέβη όταν ήμασταν περιοδεία στη Θεσσαλονίκη, με την παράσταση «η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας» του Φρήντριχ Ντύρενματ. Ξαφνικά κατά τη διάρκεια της παράστασης, βλέπω την Αιμιλία Υψηλάντη να πέφτει από την έδρα στην οποία ανέβηκε. Νομίζαμε ότι πέθανε πάνω στη σκηνή, φωνάζαμε ότι δεν είναι παράσταση και να σβήσουν τα φώτα, αλλά ευτυχώς είχε μόνο χάσει τις αισθήσεις της. Είναι τρομακτικό το πως η ζωή έρχεται και σου λέει: εγώ κάνω κουμάντο, ό,τι και να προσπαθείτε να φτιάξετε εσείς κουμάντο κάνω εγώ.
Εν καιρώ οικονομικής κρίσης πιστεύετε πως ο κόσμος συνεχίζει να επενδύει στο θέατρο σαν μέσω πολιτισμού και διασκέδασης;
Όχι, πιστεύω ότι δεν επενδύει. Πιστεύουν ότι είναι πολύ ακριβό το αντίτιμο του εισιτηρίου, εγώ προσωπικά δε συμφωνώ με αυτό. Επειδή, για να γίνει μία παράσταση χρειάζονται μήνες σκληρής δουλειάς, κατά τους οποίους οι ηθοποιοί είναι απλήρωτοι συνήθως. Επίσης κάποιοι άνθρωποι, δε μπορούν να καταλάβουν, ότι επειδή δεν τους δίνεις κάτι υλικό, κάτι χειροπιαστό, νομίζουν, ότι απλά δίνουν τα λεφτά τους στον αέρα, όμως το θέατρο είναι πνευματική τροφή, εξελίσσεσαι εσύ, φεύγεις με ερωτήματα.
Ποια είναι τα σχέδιά σας και ποιες οι επιθυμίες σας για την νέα χρονιά;
Τα δικά μου σχέδια είναι να ασχολούμαι με αυτό που αγαπάω που είναι το θέατρο, να έχω συνέχεια δουλειά και να εξελίσσομαι.
Κλείνοντας ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στους αναγνώστες μας;
Είμαι νέος και προσπαθώ, προσπαθώ πολύ και πρέπει να μου τα συγχωρήσετε όλα.
