Στον μεσοπόλεμο μας μεταφέρει με τη μελέτη του αυτή ο Ραϊμόνδος Αλβανός, μια εποχή όπου οι μετακινήσεις πληθυσμών και οι επανατοποθετήσεις συνόρων ήταν συνεχείς. Τοποθετεί το επίκεντρο της μελέτης του στη Φλώρινα και στην Καστοριά και διερευνά δυο κατηγορίες πληθυσμού που υπήρχαν στη περιοχή. Η πρώτη κατηγορία είναι οι πρόσφυγες που ήρθαν από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο και εγκαταστάθηκαν στη περιοχή, παίρνοντας κτήματα τα οποία έως πρότινος ανήκαν στους Τούρκος μπέηδες που έφυγαν από τη περιοχή. Έγιναν εχθρικά δεκτοί από τους γηγενείς καθώς αυτοί προσδοκούσαν να γίνουν κύριοι των συγκεκριμένων κτημάτων και να βελτιώσουν τη ζωή τους.
Η δεύτερη κατηγορία που ερευνά ο συγγραφέας είναι οι σλαβόφωνοι, οι οποίοι αντιμετωπίστηκαν ως αλλογενείς από τους γηγενείς και από τις υπηρεσίες του κράτους σε μεγάλο βαθμό με εχθρότητα.
Πρόκειται για δυο προβλήματα που αντιμετωπίστηκαν αρκετά πρόχειρα από τις κρατικές δομές του ελληνικού κράτους, ενός κράτους το οποίο έπρεπε να διαχειριστεί τα νέα εδάφη που είχε κατακτήσει και τους νέους κατοίκους που είτε υπήρχαν σε αυτά, είτε έφτασαν ως πρόσφυγες. Και εκείνο το οποίο φαίνεται είναι ότι οι τρόποι αντιμετώπισης των προβλημάτων ήταν αρκετά πρόχειροι.
