Ο εθισμός αποτέλεσε και αποτελεί, ένα διαχρονικό φαινόμενο που εκδηλώνεται με πολλές εκφάνσεις.
Το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, ο τζόγος, η τηλεόραση και το διαδίκτυο, απαρτίζουν τις κύριες πτυχές του φαινομένου.
Αξίζει τον κόπο, σε όλες τις εποχές, να γίνεται μία μελέτη, ως προς τις αιτίες, τα αποτελέσματα – συνέπειες, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε ατομικό επίπεδο. Περαιτέρω, θα ήταν θετικό να δίνονται και κάποιες λύσεις-προτάσεις αναφορικά με την κάθε πτυχή του φαινομένου. Πρόσφατα, επισκέφθηκα την μηχανή αναζήτησης “scopus” , όπου, διέκρινα κυρίως, ξενόγλωσσα άρθρα, τα οποία, περιγράφουν τις σύγχρονες μορφές του εθισμού.
Στις έρευνες αυτές, συγκαταλέγονται επιστημονικά άρθρα, για τον εθισμό των μικρών παιδιών και των εφήβων στο διαδίκτυο. Η χρήση των κινητών τηλεφώνων, καθώς και τα δίκτυα 4G και 5G, προσφέρουν τη δυνατότητα γρήγορου ίντερνετ, ακόμη, και σε ιστότοπους που ούτε καν θα φανταζόμασταν ότι, θα υπήρχαν πριν μία δεκαετία. Οι έρευνες, αλλά και η πραγματικότητα, δείχνουν ότι παιδιά – έφηβοι, περνούν τις περισσότερες ώρες της ζωής τους, με ένα κινητό ή τάμπλετ στο χέρι, κάτι που τους απομονώνει και τους περιορίζει σ’ έναν μακρόκοσμο χωρίς τελειωμό.
Η πολύωρη ενασχόλησή τους με το διαδίκτυο, είναι η αιτία, να αποτελούν μία μη κοινωνικοποιημένη γενιά, με απρόβλεπτες συνέπειες, σε ότι αφορά συμπεριφορές και αντιδράσεις στην προσωπική και κοινωνική -μελλοντική ζωή τους. Το φαινόμενο αν μη τι άλλο, πρέπει να προβληματίσει τους πάντες.
Δεν είναι δυνατόν το παιδί και ο έφηβος να μη ζουν τις χαρές που τους προσφέρει η παρέα, η οικογένεια, το φυσικό παιχνίδι, η φύση και τα ζώα.
Από την άλλη, έχει και το διαδίκτυο την χρησιμότητά του, αλλά πάν μέτρον άριστον.
Πως όμως, θα μπορέσει να περιοριστεί η αλόγιστη και υπερβολική χρήση των κινητών τηλεφώνων από τα παιδιά – εφήβους;
Η πρώτη πρόταση, αφορά, το θεσμό της οικογένειας που μεγαλώνει ένα παιδί, η οποία (οικογένεια), πρέπει να στρέφει τα τρυφερά αυτά πλάσματα, σε παιχνίδια, που να ενισχύουν τις χειρονακτικές δεξιότητες, να ακονίζουν το μυαλό και να διευρύνουν την κριτική σκέψη τους. Για παράδειγμα, επιτραπέζια παιχνίδια ή ομοιώματα ανθρώπων, ζώων και φυσικού περιβάλλοντος, είναι αποτελεσματικότερα από μία ηλεκτρονική οθόνη, ως προς τα παραπάνω ευεργετήματα.
Η δεύτερη πρόταση, αναφέρεται στο ρόλο του σχολείου. Μαθήματα που αφορούν το φυτικό – ζωικό πλούτο, τη μελέτη του περιβάλλοντος, τη γεωλογική σύσταση, τη γεωγραφία, πρέπει να αποτελούν, τουλάχιστον, στο δημοτικό σχολείο, μαθήματα αιχμής και με την ανάλογη πρακτική εξάσκηση να ωθούν τους μαθητές στο να ασχολούνται με το φυσικό πλούτο.
Η τρίτη πρόταση, όσο και αν αυτή ακούγεται κάπως παράξενη, αφορά το ρόλο της τηλεόρασης. Αν κάποιος σήμερα κάνει μία εναλλαγή σε όλα τα δημόσια – ιδιωτικά κανάλια, θα συναντήσει εκπομπές διαγωνισμών τραγουδιών, μαγειρικής, σίριαλ χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, τηλεπαιχνίδια με ετερογενές περιεχόμενο και πάνελ πολιτικών, οι οποίοι, φωνασκούν, με σκοπό την προσωπική τους προβολή και την προσωπική τους εξέλιξη.
Άραγε, κατά πόσο σήμερα, τα τηλεοπτικά κανάλια εμποδίζουν τον εθισμό και προσφέρουν ουσιαστικές γνώσεις στα παιδιά και στους εφήβους;
Ο Θεός μας έδωσε μία ζωή, για να τη χαρούμε με όποιο τρόπο επιθυμούμε εμείς. Αυτό στη πράξη, σημαίνει ότι, τα σωματικά και ψυχικά νοσήματα είναι δυσάρεστες στιγμές της ζωής μας και πρέπει να προσπαθούμε να τα περιορίζουμε. Τα σωματικά νοσήματα αντιμετωπίζονται με φάρμακα – σκευάσματα, τα οποία, λίγο – πολύ θεραπεύονται. Τα ψυχικά νοσήματα, είτε δεν θεραπεύονται, είτε απλά καταστέλλονται. Ο εθισμός σε οποιαδήποτε μορφή και αν είναι, έστω και αν δεν αποτελεί ψυχικό νόσημα με τη κλασική του έννοια, ίσως είναι προπομπός αυτής.
