Η τηλεόραση έτυχε να είναι ανοιχτή γύρω στις 20.00 το απόγευμα της Δευτέρας. Καθόμουν στον υπολογιστή, λίγα μέτρα παραδίπλα και αισθανόμουν τόσο χαλαρή που δεν μπήκα καν στον κόπο να ψάξω το τηλεχειριστήριο ή να μπω στην εφαρμογή της Samsung από το κινητό για να την κλείσω.
Ήταν η στιγμή που ξεκινούσαν οι ειδήσεις σε μεγάλο – Πανελλαδικής εμβέλειας- σταθμό.
Έχει περάσει πολύς καιρός από όταν αφιέρωνα χρόνο καθημερινά για τέτοιας μορφής ενημέρωση, συνεπώς θεώρησα καλή ευκαιρία να ακούσω τις ειδήσεις της ημέρας από το στόμα της πεπειραμένης κεντρικής παρουσιάστριας του σταθμού.
Λίγα λεπτά αργότερα αισθανόμουν συναισθηματικά ράκος! Σα να είχα υποβάλει τον εαυτό μου σε ένα μαζοχιστικό βασανιστήριο χωρίς τέλος. Η ταραχή, το δάκρυ, η αγωνία, ο φόβος, ήταν μόνο κάποια από τα συναισθήματα που εξαφάνισαν την μέχρι πριν λίγη ώρα ήρεμη και χαλαρή διάθεσή μου.
Το τραγικό δυστύχημα ενός super star του Basket με την ανήλικη κόρη του μαζί με άλλα 7 άτομα, ήταν η έναρξη της ροής άσχημων ειδήσεων.
Σκυτάλη πήρε ο νέος ιός, ο οποίος απειλεί όλο τον κόσμο, ανάμεσά του και τη χώρα μας. Εικόνες ανθρώπων με στολές και μάσκες στο Αεροδρόμιο, συμπαθείς Κινέζοι να απολογούνται γιατί δεν τους μέτρησαν τη θερμοκρασία όταν έφτασαν στη χώρα μας για διακοπές στη Σαντορίνη, ένα ζουμ στην απεικόνιση του ιού και εικόνες από φάρμακα, νοσοκομεία, ανθρώπους να φταρνίζονται…
Σειρά είχε η εποχική γρίπη. Πόσα σχολεία έμειναν κλειστά λόγω γρίπης στη χώρα μας; Πόσοι άνθρωποι ψάχνουν κρεβάτι στις εντατικές των νοσοκομείων; Κανόνες και προτάσεις για να προφυλαχθούν όσοι δε νόσησαν…ακόμη! Γιατί η γρίπη θα διαρκέσει μέχρι τον Απρίλη, συνεπώς όλοι προλαβαίνουμε.
Ο καταστροφικός σεισμός στην Τουρκία συνέχισε το θανατικό και τον πόνο, με εικόνες από μικρά παιδιά να ψάχνουν τους γονείς τους κλαίγοντας.
Κι όσο έβαζα στοίχημα πως η επόμενη είδηση θα είχε κάτι πιο ελπιδοφόρο και αισιόδοξο, τόσο η σκαλέτα του δελτίου με διέψευδε, καθώς ενημερώθηκα πως ένας δημοτικός υπάλληλος δολοφονήθηκε άδικα από έναν δυσαρεστημένο συμπολίτη για…. λογαριασμούς νερού!!
Στο ίδιο μοτίβο, μια καθηγήτρια τραμπουκιζόταν ενώ την κατέγραφε η κρυφή κάμερα μαθητών ΕΠΑΛ, για να κορυφωθεί η ειδησεογραφία με έναν αστυνομικό που χτύπησε έναν ανήλικο Ρομά.
Κάπου εκεί πετάχτηκα σαν ελατήριο από την αναπαυτική καρέκλα, κατέβασα βίαια την οθόνη του λάπτοπ και έτρεξα να κλείσω την τηλεόραση που μου στέρησε το χαμόγελο, για λίγα έστω λεπτά.
Αναρωτιέμαι ακόμη αν τις τελευταίες ημέρες δε συνέβη τίποτα χαρούμενο κι αισιόδοξο στον κόσμο μας, στη χώρα μας, ώστε να είναι άξιο αναφοράς. Δεν έγινε καμία ιατρική ανακάλυψη, δεν βρέθηκε κανένας άνθρωπος που μοίρασε χαρά ή κατασκεύασε κάτι χρήσιμο για την κοινωνία;
Καμιά εικόνα δεν ήταν άξια να προβληθεί από απλά χαρούμενους και υγιείς ανθρώπους; Από σχολεία όπου όλα λειτουργούν καλά; Από αστυνομικούς και πυροσβέστες που σώζουν ζωές και περιουσίες χαμογελαστοί; Από όμορφες εικόνες της φύσης;
Το άκουσμα της κακής είδησης φαίνεται πως μας αρέσει. Αισθανόμαστε πως δεν είμαστε οι μόνοι που υποφέρουμε στον κόσμο αυτό. Βλέπουμε πως υπάρχουν και χειρότερα….
Είναι τρομερό αλλά ακόμα και τοπικά από την εμπειρία μας στο AboutKastoria.gr μόλις αναρτήσουμε μια είδηση που περιέχει θάνατο (κυρίως νέων ανθρώπων), δυστυχήματα, κλοπές, βία και πόνο, τα κλικς πολλαπλασιάζονται! Οι αντιδράσεις στο facebook πέφτουν βροχή. Λες και ζούμε για αυτές τις ειδήσεις.
Πρόσφατα έμαθα για τη χαιροφοβία. Τη φοβία της χαράς. Όταν πιστεύουμε πως δεν είμαστε άξιοι να αισθανθούμε χαρά. Γι αυτό φροντίζουμε να περιτριγυριζόμαστε από τον πόνο, τη μιζέρια και τη δυστυχία. Βιώνουμε μια περίεργης μορφής κατάθλιψη.
Μα η ζωή είναι απλά ένα σύνολο χαρούμενων και άσχημων εμπειριών! Ποιος δε βίωσε ή βιώνει μια δύσκολη κατάσταση και ποιος δεν έχει βιώσει ή δε θα βιώσει μελλοντικά χαρούμενες στιγμές; Ποιος μπορεί να αισθανθεί πλήρης, χωρίς να ψάχνει για περισσότερα; Περισσότερα λεφτά, περισσότερη υγεία, περισσότερη ομορφιά, περισσότερους φίλους, περισσότερη ευτυχία, περισσότερες ευχάριστες εμπειρίες;
Όταν η απόλυτη ευτυχία δεν είναι καν σαφές αν υπάρχει και μπορεί να προσδιοριστεί…Κυνηγάμε το απόλυτο ή μαθαίνουμε να ζούμε με το ελάχιστο!
Σε έναν ηλεκτρονικό κόσμο που μας θέλει δυστυχισμένους, άρρωστους, ανήμπορους, προβληματικούς και φτωχούς σε χρήματα, μυαλό, ιδέες...αξίζει να δοκιμάσουμε τι θα γίνει αν κλείσουμε τα δελτία ειδήσεων, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις ραδιοφωνικές τρομοεκπομπές και μοιραστούμε χρόνο με την οικογένειά μας.
Αν κανονίσουμε τελικά να πάμε για καφέ με εκείνο το φίλο που έχουμε να δούμε 2 μήνες, λόγω υποχρεώσεων. Αν κάνουμε μια βόλτα δίπλα στη λίμνη χαζεύοντας τη φύση. Αν ακούσουμε το αγαπημένο μας τραγούδι δυνατά. Αν δούμε μια ανάλαφρη και χαλαρή ταινία πριν κοιμηθούμε…Αν προσπαθούμε να κάνουμε μια τουλάχιστον καλή πράξη την ημέρα. Αν γυμναστούμε. Αν πούμε μια καλή κουβέντα χωρίς να ζητήσουμε ανταπόδοση. Να δούμε τον κόσμο όπως τον βλέπει ένα παιδί!
Μια όμορφη εικόνα της Καστοριάς:
Ένα αισιόδοξο τραγούδι…
Χ.Κ.
